فایل ورد کامل پرسشنامه خودافشاسازی پریشانی (کان و هسلینگ، ۲۰۰۱)؛ ابزار روانشناسی برای تحلیل بیان هیجانات و مطالعات بالینی

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 فایل ورد کامل پرسشنامه خودافشاسازی پریشانی (کان و هسلینگ، ۲۰۰۱)؛ ابزار روانشناسی برای تحلیل بیان هیجانات و مطالعات بالینی دارای ۴ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد فایل ورد کامل پرسشنامه خودافشاسازی پریشانی (کان و هسلینگ، ۲۰۰۱)؛ ابزار روانشناسی برای تحلیل بیان هیجانات و مطالعات بالینی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

این پروژه توسط مرکز فایل ورد کامل پرسشنامه خودافشاسازی پریشانی (کان و هسلینگ، ۲۰۰۱)؛ ابزار روانشناسی برای تحلیل بیان هیجانات و مطالعات بالینی۲ ارائه میگردد

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی فایل ورد کامل پرسشنامه خودافشاسازی پریشانی (کان و هسلینگ، ۲۰۰۱)؛ ابزار روانشناسی برای تحلیل بیان هیجانات و مطالعات بالینی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن فایل ورد کامل پرسشنامه خودافشاسازی پریشانی (کان و هسلینگ، ۲۰۰۱)؛ ابزار روانشناسی برای تحلیل بیان هیجانات و مطالعات بالینی :

پرسشنامه خودافشاسازی پریشانی (کان و هسلینگ ، ۲۰۰۱)

در مطالعه حاضر از شاخص خودافشاسازی پریشانی (کان و هسلینگ، ۲۰۰۱) برای اندازه‌گیری میزان خودافشاسازی فرد استفاده گردید (پیوست ۴). این مقیاس ۱۲ گویه دارد که نشان‌دهنده میزان راحتی افراد در گفتگو راجع به پریشانی‌شان است. این مقیاس در یک طیف لیکرت ۵ درجه‌ای طراحی شده است و پاسخ به گویه‌ها از یک (کاملاً مخالفم) تا پنج (کاملاً موافقم) نمره می‌گیرند. از این رو حداقل نمره در این مقیاس ۱۲ و حداکثر آن ۶۰ می‌تواند باشد. «دوست دارم راجع به افکار پریشان‌کننده‌ام با دیگران صحبت کنم»، یک نمونه از گویه‌های این مقیاس می‌باشد.

سازندگان مقیاس، یک عامل کلی برای این مقیاس در نظر گرفته‌اند و همبستگی مثبتی بین این مقیاس و شاخص خودافشاسازی میلر، برگ و آرچر (۱۹۸۳) و همبستگی منفی با شاخص خودپنهان‌سازی (لارسون و چاستین، ۱۹۹۰) گزارش شده است. پایایی این مقیاس نیز از طریق بازآزمایی در چند پژوهش بالای ۹۰/۰ به دست آمده است (کان و هسلینگ، ۲۰۰۱؛ کان، لمب، چمپیون، ابرل و شون، ۲۰۰۲).