فایل کامل مطالعه جامع درباره سقف‌های فضایی؛ بررسی فناوری‌های نوین، اصول طراحی و مطالعات مهندسی سازه

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 فایل کامل مطالعه جامع درباره سقف‌های فضایی؛ بررسی فناوری‌های نوین، اصول طراحی و مطالعات مهندسی سازه دارای ۱۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در Power Point می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل پاور پوینت فایل کامل مطالعه جامع درباره سقف‌های فضایی؛ بررسی فناوری‌های نوین، اصول طراحی و مطالعات مهندسی سازه  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

این پروژه توسط مرکز فایل کامل مطالعه جامع درباره سقف‌های فضایی؛ بررسی فناوری‌های نوین، اصول طراحی و مطالعات مهندسی سازه۲ ارائه میگردد

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی فایل کامل مطالعه جامع درباره سقف‌های فضایی؛ بررسی فناوری‌های نوین، اصول طراحی و مطالعات مهندسی سازه،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن فایل کامل مطالعه جامع درباره سقف‌های فضایی؛ بررسی فناوری‌های نوین، اصول طراحی و مطالعات مهندسی سازه :

فایل کامل مطالعه جامع درباره سقف‌های فضایی؛ بررسی فناوری‌های نوین، اصول طراحی و مطالعات مهندسی سازه

یک سازه فضایی را می توان بصورت یک سیستم سازه ای در نظر گرفت که از عضوهای خطی تشکیل شده است و طرز قرارگیری آنها به گونه ای است که بارها به صورت سه بعدی منتقل می شوند. در بعضی موارد، ممکن است دو بعدی نیز باشند. یک سازه فضایی اغلب شکل سطحی صاف یا منحنی گونه را به خود می گیرند. واژه قاب فضایی مخصوص سازه هایی است که اتصالات صلب دارند.

شاید قدیمی ترین نمونه‌ها از آنچه امروزه به عنوان قاب فضایی می شناسیم (که دارای امتیاز‌هایی نظیر سبکی، مقاومت، سه بعدی، امکان تولید انبوه و اجرا به روش سازه های مدولار می باشد) توسط مخترع تلفن، الکساندر گراهام بل (۱۹۲۲- ۱۸۴۷) رواج یافت. در دهه اول قرن ۲۰ او خرپاهای فضایی مرکب از قطعات ۴ وجهی و ۸ وجهی را آزمایش کرد. گراهام بل خصوصیات دو گانه مقاومت بالا و سبکی وزن را با فرم های ۴ وجهی سه بعدی صلب به نمایش گذاشت و از آنها در بسیاری از پروژه هایش استفاده کرد. با وجود پیشرفت حاصل از تلاش های گراهام بل در زمینه خرپاهای فضایی سه بعدی سبک وزن در اوایل قرن ۲۰، تا قبل از معرفی سیستم مرو (MERO) در سال ۱۹۴۳، این خرپاها در معماری کاربردی نداشتند. این اولین سیستم شبکه فضایی بود که به صورت گسترده در دسترس معماران و مهندسان قرار گرفت و توسط دکتر مکس منگرینگ هوسن (۸۸- ۱۹۰۳) معرفی شد.‍
این سیستم، هنوز هم رایج ترین روش در ساخت خرپاهای فضایی است، شامل اعضای لوله ای منفرد و اتصالاتی از نوع پیوندهای کروی (گوی سان) است. عمومیت استفاده از این سیستم تا به امروز ادامه دارد؛‍‍ زیرا علاوه بر زیبایی سازه ای می تواند به اشکال گوناگون و با سیستم های متنوع، متشکل از پیوند‌های کروی و لوله ها مورد استفاده قرار گیرد.