فایل ورد کامل مقاله بیماری‌های کبد؛ بررسی علمی ساختار زیستی، عوامل بیماری‌زا و راهکارهای درمانی نوین

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 فایل ورد کامل مقاله بیماری‌های کبد؛ بررسی علمی ساختار زیستی، عوامل بیماری‌زا و راهکارهای درمانی نوین دارای ۲۹ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد فایل ورد کامل مقاله بیماری‌های کبد؛ بررسی علمی ساختار زیستی، عوامل بیماری‌زا و راهکارهای درمانی نوین  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی فایل ورد کامل مقاله بیماری‌های کبد؛ بررسی علمی ساختار زیستی، عوامل بیماری‌زا و راهکارهای درمانی نوین،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن فایل ورد کامل مقاله بیماری‌های کبد؛ بررسی علمی ساختار زیستی، عوامل بیماری‌زا و راهکارهای درمانی نوین :

بیماری های کبد

هپاتیت ویروسی
هپاتیت ویروسی نوعی عفونت سیستمیک ویروسی همراه با نکروز و التهاب سلول های کبدی است که مجموعه ای مشخص از تغییرات بالینی،بیوشیمیایی،و سلولی را به وجود می آورد.تا امروز پنج نوع مشخص هپاتیت(A,B,C,D,E)شناخته شده اند.هپاتیت E,A از نظر انتقال (راه مدفوعی – دهانی) شبیه هم هستند و هپاتیت های E,D,C نیز بسیاری خصوصیات مشتر دارند.راهنمای ترمینولوژی هپاتیت ویروسی در نمودار شماره یک ارائه شده است.به نظر می رسد انواع دیگری از هپاتیت نیز وجود دارند.

افزایش شیوع هپاتیت ویروسی موجب نگرانی سلامت عمومی جامعه شده است.هپاتیت ویروسی به دلیل سادگی سرایت آنبسیار مهم است،موربیدیتی زیادی دارد،و باعث اتلاف زمان مفید حضور در مدارس یا مشذاغل می شود.
تخمین می زنند که ۶۰ تا ۹۰ درصد موارد هپاتیت ویروسی به دلیل عدم گزارش در آماز وارد نمی شود.مواردی مثل هپاتیت های ساب کلینیکال (ابتلا به هپاتیت بدون تظاهرات بالینی واضح)،هپاتیت های خفیف،و اشتباهات تشخیصی نیز در عدم گزارش دقیق هپاتیت ویروسی دخالت دارند.آنتی بادی ضد ویروس هپاتیت A تقریباً در ۵۰ درثصد از بالغین آمریکایی مثبت است ولی اغلب آنها نمی توانند ابتلا به هپاتیت را به خاطر بیاورند.

مشارکت های پرستاری:در هپاتیت ویروسی پرستار با ۳ موضوع عمده مواجه می شود:
(۱)مراقبت از بیمار مبتلا به هپاتیت ویروسی؛
(۲)این حقیقت که بسیاری از مبتلایان فاقد علامت هستند و خود این مسئله ممکن است باعث مسائل اپیدمیولوژیک جدی بشود؛
(۳)نیاز واضح به براندازی و ریشه کن شدن این بیماری.مورد اخیر شامل نکات زیر است:
• دفع کاملاً بهداشتی و صحیح مدفوع در جامعه و منزل.
• رعایت بهداشت شخص دقیق در تمام اوقات.
• استفاده از روش های مطئمن و بی خطر در تولید و توزیع مواد غذایی.
• نظارت بهداشتی مؤثر در مدارس،خوابگاه های شبانه روزی،مراکز نگهداری بزرگ،سرباز خانه ها و مسکن موقت کارگران،و اردوها.
• برنامه های مداوم آموزش بهداشت.
• گزارش تمام موارد هپاتیت ویروسی به دپارتمان بهداشت محلی.
برای مقایسه بسیاری از خصوصیات اشکال عمده هپاتیت به جدول ۳ نگاه کنید.
ویروس هپاتیت A
هپاتیت A که قبلاً هپاتیت عفونی نامیده می شد.احتمالاً نوعی ویروس RNA از خانواده انترو ویروس ها است.این بیماری به شکل مدفوعی – دهانی و عمدتاً با خوردن غذاها یا مایعات آلوده به ویروس منتقل می شود.ویروس قبل از بروز علائم و در چند روز اول ناخوشی در مدفوع مبتلایان وجود دارد.در متداول ترین شکل،معولاً فردی بالغ و جوان در مدرسه به این ویروس مبتلا می شود و آن

را به منزل می برد.در منزل نیز به علت عدم رعایت اصول صحیح دفع فاضلاب بیماری بین افراد خانواده پخش می شود.این بیماری در کشورهای عقب مانده یا محیط های شلوغ و دارای سیستم ناقص فاضلاب شیوع بیشتری دارد.فردی عفونی که در کار تهیه و تولید غذا است بیماری را به دیگران سرایت می دهد و مردم با مصرف آب یا صدف آلوده به این بیماری مبتلا می شوند.کسانی

که با حیوانات سر و کار دارند نیز با خوردن آب یا صدف آلوده به هپاتیت A مبتلا می گردند.این بیماری بندرت توسط ترانسفوزیون های خون منتقل می شود.
دوران نهفته بطور تخمینی یک تا ۷ هفته و بطور متوسط ۳۰ روز است.سیر بیماری ممکن است طولانی باشد و ۴ – ۸ هفته ادامه پیدا کند.مدت و شدت بیماری در مبتلایان بالای چهل سال معمولاً بیشتر است.ویروس مدت کوتاهی در سرم باقی می ماند و با شروع یرقان احتمالاً بیمار عفونی نخواهد بود.
بررسی و تظاهرات بالینی:اکثر بیماران فاقد علامت هستند و دچار یرقان نمی شوند.علائم بیماری اگر تظاهر کنند خفیف هستند و سرما خوردگی همراه با تب خفیف شباهت دارند.بی اشتهایی از علائم ابتدایی و اکثراً شدید است.به نظر می رسد این حالت نتیجه رها شدن ماده ای سمی از سلول های کبدی یا ناتوانی کبد برای خنثی کردن ماده ای غیر عادی باشد.پس از مدتی ممکن است بیمار دچار یرقان بشود و ادرار رنگ تیره پیدا کند.سوء هاضمه بدرجات مختلف وجود دارد و به شکل ناراحتی مبهم ناحیه اپیگاستر،تهوع،سوزش سر دل،و نفخ شکم تظاهر می کند.عده ای از بیماران با کشیدن سیگار یا استشمام دود سیگار یا دودهای قوی دیگر بشدت ناراحت می شوند.این علائم که تقریباً ۱۰ روز بعد از شروع بیماری،یعنی زمانی که یرقان به حداکثر شدت خود می رسد،بتدریج برطرف می گردند.تا چند روز بعد از شروع بیماری،کبد و طحال معمولاً کمی بزرگ می شوند،در این زمان غیر از یرقان علائم چندان دیگری وجود ندارد.
مراقبت و درمان:استراحت در مرحله حاد و نظارت بر مصرف غذای مطبوع و مغذی،بخشی از درمان و مراقبت پرستاری هستند.در مرحله بی اشتهایی لازم است وعده های مختصر غذا و فواصل کوتاه به بیمار بدهند و در صورت لزوم گلوکز داخل سیاهرگی نیز تجویزی شود.این بیماران حتی به غذا

نگاه هم نمی کند،بنابراین باید صبر کرد تا اشتهای بیمار باز گردد.برای مقابله با کاهش وزن و دوران نقاهت طولانی بایستی دریافت مواد غذایی در بهترین شکل ممکن ادامه پیدا کند.عده ای از بیماران حتی قبل از بروز یرقان اشتهای خود را باز می یابند و بنابراین احتیاجی به تذکر برای دریافت رژیم غذایی مناسب ندارند.
احساس سلامتی خود بیمار و نتایج آزمون های آزمایشگاهی عموماً راهنماهای مناسبی برای استراحت در بستر و محدود کردن فعالیت بدنی هستند.افزایش تدریجی فعالیت باعث تسریع

بهبودی بیمار می شوند به شرطی که بیمار بعد از هر بار فعالیت به استراحت بپردازد و در ضمن آن قدر فعالیت نکند که خسته شود.
پیش آگهی:همه بیماران مبتلا به هپاتیت A تقریباً بدون استثناء بهبود می یابند؛در موارد بسیار نادری بیماری به سمت نکروز حاد کبد یا هپاتیت برق آسا پیشرفت می کند و در آخر باعث سیروز کبد یا مرگ بیمار می شود.مصونیت بعد از ابتلا به هپاتیت A فقط به همین بیماری مربوط است و به هر صورت بیمار ممکن است به دیگر انواع هپاتیت مبتلا شود.مرگ و میر ناشی از هپاتیت A تقریباً ۵/۰ درصد است.مبتلایان به هپاتیت A به شکل ناقل درنمی آیند و شکل مزمن بیماری در هپاتیت A نیز وجود ندارد.
آموزش بیمار:بیماران معمولاً در منزل تحت مراقبت و درمان قرار می گیرند مگر آنکه علائم بسیار شدید باشند.در مورد ناتوانی و خستگی بیمار به علت هپاتیت و زمان لازم برای مراجعه پزشک در صورت ادامه یا بدتر شدن وضعیت بیمار بایستی به آنها کمک کرد.علاوه بر اینها بیمار و خانواده اش به توصیه و راهنمایی هایی در مورد رژیم غذایی،استراحت،مطالعات پی گیری خونی،همین طور روش دفع فاضلاب و اصول بهداشتی،بخصوص شستن دست برای جلوگیری از انتشار عفونت به دیگر اعضاء خانواده احتیاج دارند.
کنترل و پیشگیری راههای برای کم کردن خطر ابتل به هپاتیت A عبارتند از:

واکسن هپاتیت A اولیت واکسن بر علیه هپاتیت A در فوریه ۱۹۹۵ توسط FDA برای مصرف عمومی مورد تأیید قرار گرفت.توجه بر این است که بالغین بالاتر از ۱۸ سال ۲ نوبت واکسن با فاصله ۶ ۶ تا ۱۲ ماه دریافت نمایند.مصونیت در مقابل هپاتیت A حدود چند هفته پس از تزریق اولین نوبت واکسن ایجاد می شود.کودکان و افراد زیر ۱۸ سال سه نوبت واکسن دریافت می کنند.به این ترتیب که واکسن نوبت دوم یک ماه بعد و نوبت سوم ۶ تا ۱۲ ماه بعد تزریق می شود.مصونیت در برابر هپاتیت A با این روش حداقل ۲۰ سال تخمین زده می شود.

استفاده از واکسن هپاتیت A برای مسافرین به مناطقی که از نظر بهداشت و فاضلاب وضعیت خوبی ندارند توصیه شده است.در گورههای در معرض خطر (مردان هم جنس باز،معتادین به داروهای داخل سیاهرگی،کارکنان مراقبت های بهداشتی) نیز واکسیناسیون توصیه شده است.در این حالت نیز باید مواردی مثل جلوگیری،تشخیص و درمان واکنش های حساسیت مفرط نسبت به واکسیناسیون به دقت رعایت شود.
بهداشت شخصی خوب،تأکید در شستن دقیق دست ها(بعد از اجابت مزاج و قبل از خوردن غذا).
رعایت اصول بهداشت محیط – منابع آب و غذای سالم،همین طور سیستم دفن مؤثر فاضلاب.
تجویز ایمون گلوبوبین:با تزریق عضلانی ایمون گلوبولین در دوران نهفته و چنانچه تا ۲ هفته بعد از تماس انجام شود می توان از بروز هپاتیت A پیشگیری کرد.این عمل باعث تقویت تولید آنتی بادی توسط خود بیمار می شود و نوعی مصونیت غیر فعال به مدت ۶ – ۸ هفته ایجاد می کند.تزریق ایمون گلوبولین مممن است علائم واضح بیماری را کاملاً تخفیف بدهد و بیمار مبتلا به هپاتیت A بدون علائم بالینی مصونیت فعال بر علیه حمله بعدی ویروس پیدا می کند.امکان بروز واکنش های سیستمیک نسبت به ایمون گلوبولین وجود دارد ولی نادر است.
در مورد درمان با ایمون گلوبرولین انسانی برای تمام کسانی که قبلاً دچار ادم عروقی،کهیر،یا سایر واکنش های آرژیک شده اند بایستی جوانب احتیاط رعایت شوند.برای درمان واکنش های سیستمیک یا آنافیلاکتیک بایستی اپ نفرین در دسترس باشد.
پروفیلاکسی قبل از تماس به مسافرین به کشورهای در حال توسعه یا نامناسب بودن وضع بهداشت و فاضلاب(که فرصت کافی برای واکسیناسیون ندارند) توصیه شده است.
ایمون گلوبولین برای هم خانه ها و افراد دارای تماس جنسی با مبتلایان به هپاتیت A توصیه می شود (هم خانه های مستعد معمولاً در هنگام تشخیص هپاتیت A در بیمار خود نیز مبتلا و عفونی هستند و این افراد نیز باید ایمون گلوبولین دریافت کنند.)

ویروی هپاتیت B
ویروس هپاتیت B یک پارتیکل دو پوسته ای حاوی DNA است و از اجزاء زیر تشکیل می شود:
آنتی ژن:آنتی ژن Core (قلب ویروس) هپاتیت B (ماده آنتی ژنی که در قلب ویروس وجود دارد).
آنتی ژن HBS:آنتی ژن سطحی هپاتیت B (ماده آنتی ژن موجود در پوشش خارج ویروس).
آنتی ژن HBE:پروتئین مستقل از ویروس که در گردش خون بیماران وجود دارد.
هر کدام از این آنتی ژن ها باعث تحریک تولید آنتی بادی مخصوص خود می شود که عبارتند از:
Anti – HBe؛در مرحله حاد بیماری وجود دارد؛ممکن است نشان دهنده ادامه حضور ویروس ه

پاتیت B در کبد باشد.
Anti – Hbe؛در دوران نقاهت قابل شناسایی است؛معمولاً نشان دهنده بهبودی و پیدایش مصونیت است.
Anti – Hbe؛معمولاً نشان دهنده کاهش عفونت زدایی در بیمار است.
Anti – HB * Ag ؛آنتی بادی ضد آنتی ژن *HB ؛ممکن است نشانه رپلیکاسیون مداوم HBV باشد.
آنتی ژن سطحی هپاتیت B را می توان به شکل زود گذر در گردش خون ۸۰ – ۹۰ درصد از مبتلایان پیدا کرد.آنتی ژن Hbe را نمی توان ر خون ردیابی کرد.آنتی ژن HB* ممکن است ماهها یا سالها در خون بیمار وجود داشته باشد که در غیاب آنتی ژن Hbe احتمال این را مطرح می کند که بیمار به ناقل بدون علامت تبدیل شده است.در صورت وجود آنتی ژن Hbe ممکن است بیمار دچار هپاتیت مزمن باشد و حالت عفونت زایی(انتقال به دیگران) شدیدی داشته باشد.
از نقطه نظر بهداشت عمومی در حدود ۱۵ درصد از افراد بالغ آمریکایی از جهت آنتی ژن HBs مثبت هستند،بدین معنی که قبلاً به هپاتیت B مبتلا شده اند.آنتی ژن HBs ممکن است در دوم سوم استفاده کنندگا از داورهای تزریقی قاچجاض مثبت باشد.
سیر بیماری و عوامل خطر آفرین
برخلاف هپاتیت A که عمدتاً از راه مدفوعی – دهانی منتقل می شود،هپاتیت B توسط خون (راههای پوستی،و مخاطی)انتقال می یابد.ویروس هپاتیت B را از خون،بزاق،مایع منی،و تشرحات مهبلی جدا کرده اند و می تواند از راه مخاط یا گسیختگی های پوستی سرایت کند.بنابراین جراحان عمومی،کارکنان آزمایشگاههای بالینی،دندانپزشکان،پرستاران،و فیزیوتراپیست های ریه در معرص خطر ابتلاء به هپاتیت B قرار دارند.کارکنان و بیماران بخش های همودیالیز و اونکولوژی،و مردان همجنس باز فعال نیز در معرض خطر قرار دارند.مورد یابی اجباری خون های اهدایی از نظر آنتی ژن HBs میزان وقوع هپاتیت B بدنبال ترانسفوزیون خون را تا حد قابل ملاحظه ای کاهش داده است.
بررسی و تظاهرات بالینی.این بیماری از نظر بالینی شباهت زیادی به هپاتیت A دارد ولی د

وران نهفته نسبتاً طولانی تر است(بین ۱ تا ۶ ماه).میزان مرگ و میر ناشی از هپاتیت B قابل توجه است و بسته به میزان عفونت وضعیت بیمار از یک تا ۱۰ درصد تفاوت می کند.علائم تنفسی نادر هستند:برخی از بیماران دچار درد مفصلی و بثورات پوستی می شوند.بیمار ممکن است اشتهای خود را از دست بدهد و دچار سوء هاضمه،درد شکم،درد خفیف در تمام بدن،ناخوشی،و ضعف بشود.در صرت بروز یرقان،این حالت با مدفوع رنگ پریده و ادرار تیره رنگ همراه خواهد بود.کبد بیمار ممکن است حساس باشد و طول آن بطور عمودی به ۱۲- ۴ سانتی متر برسد.در تعدادی ک

می از بیماران سحال بزرگ می شود و قابل لمس است؛عقده های لنفاوی عقب گردن ممکن است بزرگ بشوند.
نکاتی درباره بیماران سالخورده.بیمار سالخورده ای که دچار عفونت با هپاتیت B می شود،بخصوص در صورت ابتلاء به سایر امراض در معرض خطر زیادی از نظر نکروز شدید سلول کبدی یا نارسایی برق اسای کبد قرار دارد.این بیماران بسیار بد حال هستند و پیش آگهی خوبی ندارند.
مراقبت و درمان.استراحت مطلق تا فروکش کردن قطعی هپاتیت بسیار اهمیت دارد.بعد از این مرحله نیز تا برطرف شدن بزرگی کبد و بازگشت سطح بیلیروبین سرم به حدود طبیعی بایستی بیمار فعالیت های خود را محدود کند.تغذیه بیمار باید به اندازه کافی ادامه پیدا کند؛مصرف پروتئین ها در صورت ناتوانی کبد برای متابولیزه کردن محصولات جانبی آن را بایستی محدود کرد(با توجه به علائم بیمار).برای برطرف شدن سوء هاضمه،و ناخوشی از مواد قلیایی(آنتاسیدها)،بلادونا و داروهای ضد تهوع استفاده می شود.با این حال اگر مشکل بیمار به حالت تهوع او مربوط می شود بایستی هیچ دارویی مصرف نشود.این بیماران باید در بیمارستان بستری شوند و با مایعات تحت درمان قرار بگیرند.
تجربیات اخیر بالینی با استفاده از اینترفرون نشان داده است که تزریق روزانه این دارو(به صورت زیر پوستی) می تواند در یک سوم بیماران باعث فروکش کردن هپاتیت B و از بین رفتن آنتی ژن سطحی هپاتیت B (افراد ناقل) در ۱۰ درصد موارد بگردد،به شرطی که درمان در مراحل اولیه و به موقع شروع شده باشد.علیرغم این نتایج بسیار قابل توجه بایستی در نظر داشت که اینترفرون در عده قابل ملاحظه ای از بیماران نیز مؤثر نیست و در عین حال بایستی به شکل روزانه تزریق گردد و عوارض جانبی آن نیز به بیمار تحمیل شود.آثار نامطلوب اینترفرون به شکل زکام و خستگی در عده ای از بیماران تظاهر می کند.برای اطمینان از دایمی بودن اثرات اینترفرون و کاهش وقوع سرطان در مبتلایان به هپاتیت B باید بیماران را مدت های طولانی پیگیری کرد.
دوران نقاهت طولانی است و گاهی علائم بیماری بعد از ۴ – ۳ ماه یا بیشتر برطرف می شود.در این مرحله و بعد از برطرف شدن یرقان بطور کامل بیمار را تشویق می کنیم فعالیت بدنی را شروع کند و بتدریج آن را افزایش دهد.

پرستار بایستی نکات روانی این بیماری،بخصوص اثرات قرنطینه و جدا شدن از خانواده و دوستان در مرحله حاد و عفونی بیماری را در نظر داشته باشد.برای به حداقل رساندن اختلالات درک حسی بایستی از برنامه های ویژه ای استفاده کرد.برای کم کردن ترس بیمار و خانواده اش از سرایت بیماری،خانواده بیمار را در این برنامه های شرکت می دهیم.
پیش آگهی.میزان مرگ و میز هپاتیت B در حدود ۱۰ درصد گزارش شده است.ده درصد دیگر از مبتلایان به هپاتیت B نیز به علت پیشفت بیماری دچار هپاتیت مزمن می شوند یا بصورت ناقل بیماری درمی آیند.این بیماری مهم ترین علت سیروز و سرطان کبد در تمام دنیا است.
آموزش بیمار و مراقبت بهداشتی در منزل.بدلیل طولانی بودن دوران نقاهت لازم است بیمار و خانواده اش برای مراقبت در منزل آماده شوند.قبل از ترخیص بیمار بایستی با مراقبت ها و نظارت از کفایت تغذیه و استراحت اطمینان حاصل کرد.اعضاء خانواده یا دوستان بیمار که با او تماس حاصل کرد.اعضاء خانواده یا دوستان بیمار که با او تماس نزدیک دارند در معرض خطر هپاتیت B هستند و بایستی اقدامات لازم برای واکسیناسیون هپاتیت B یا تزریق ایمونو گلوبولین هپاتیت B برای آنها انجام شود.ملاقات های پیگیری توسط پرستار بهداشت عمومی در منزل برای بررسی پیشرفت بیماری و پاسخ به سؤالات خانواده در مورد انتقال بیماری ضرورت دارد.با ملاقات در منزل می توان درک بیمار و خانواده اش درباره اهمیت تغذیه و استراحت کافی را نیز ارزیابی کرد.به دلیل خطر سرایت بیماری از طریق تماس جنسی باید اقدامات لازم جهت جلوگیری از تبادل مایعات بدن(مثل استفاده از کاندوم) به دقت تمام رعایت شوند.
به مبتلایان به تمام انواع هپاتیت توصیه می شود از نوشیدن الکل خودداری کنند.
کنترل و پیشگیری.اهداف عبارتند از:
۱)قطع زنجیره انتقال بیماری،
۲)حفاظت از افراد در معرض خطر زیاد با استفاده از واکسن هپاتیت B،
۳)استفاده از مصونیت غیر فعال برای افراد غیر مصون که با هپاتیت B تماس پیدا کرده اند.
ادامه موردیابی خون های اهدایی از نظر وجود آنتی ژن HBs خطر سرایت به علت ترانسفوزیون خون را کاهش می دهد.چنانچه بتوان خونگیری از اهدا کنندگان حرفه ای(اهداء خون در ازای دریافت پول) را بطور کلی با اهداء کنندگان داوطلب جایگزین کرد،خطر سرایت هپاتیت B توسط خون از این مقدا هم کاهش ببیشتری خواهد یافت.گلبول های قرمز شسته شده ظاهراص خطر سرایت د نمونه گیری خون یا درمانهای پارنترال خطر انتقال هپاتیت B را کاهش می دهند.رعایت بهداشت شخصی خوب اساس پیشگیری و کنترل این بیماری است.در آزمایشگاهها باید محل کار را هر روز

ضد عفونی کرد.در حمل و جابجایی نمونه هایی که از نظر آنتی ژن HBs مثبت هستند،بایستی دستکش پوشید.خوردن هر نوع ماده غذایی و مایعات در آزمایشگاه ممنوع است.
تزریق داروها با آمپول حاوی مقدار مطلوب دارو اهمیت اساسی دارد.در معتادین به داروهای تزریقی که از سرنگ مشترک استفاده می کنند،همه گیری های محدود ولی جدی هپاتیت اتفاق افتاده است.
مصونیت فعال واکسن هپاتیت B.مصون سازی فعال برای افراد در معرض خطر هپاتیت B توصیه شده است.واکسن هپاتیت B در دو شل در دسترس است که یک نوع آن از پلاسمای انسانی افراد مبتلا به عفونت مزمن با ویروس هپاتیت B تهیه می شود.با وجود مطرح شدن احتمال انتقال عفونت ویروس نقص ایمنی انسان،مطالعات زیادی نشان داده اند که سندرم نقص ایمنی انسان توسط واکسن هپاتیت B منتقل نمی گردد.تمام ویروس ها از جمله ویروس نقص ایمنی انسان در جریان آماده سازی واکسن کشته می شوند.اخیراً نوعی واکسن نوترکیبی هپاتیت B با استفاده از مخمرها (Recombivax HB) تولید شده است.پاسخ های ایمنی نسبت به این واکسن مشابه واکسن هعای مشتق از پلاسما است ولی عیار آنتی بادی تولید شده کمتر است؛بنابراین تزریق یادآور ضرورت می یابد.واکسن هپاتیت B ممکن است ۵ تا ۷ سال از شخص محافظت یا تعیین لزوم تزریق واکسن یادآور توصیه می شود.
هر دو نوع واکسن فوق در سه نوبت جداگانه (نوبت دوم یک ماه بعد و نوبت سوم ۶ ماه بعد از تزریق نوبت اول) تزریق می شوند.تزریق واکسن هپاتیت B در بالغین بایستی عضله دلتوئید انجام شود زیرا تزریق در عضله گلوتئال ممکن است با تولید آنتی بادی به میزان مطلوب همراه نباشد.افراد در معرض خطر شامل پرستاران و سایر کارکنان مراقبت های بهداشتی که با خون یا فرآورده های خونی تماس دارند باید واکسن هپاتیت B دریافت کنند.(برای فهرست سایر افراد در معرض خطر هپاتیت B به نمودار ۲ نگاه کنید.) در افرادی که تماس زیادی با خون یا فرآورده های خونی داشته اند باید سطح آنتی بادی ضد ویروس هپاتیت B را در خون اندازه گیری کرد تا مطمئن شویم در اثر تماس های قبلی مصونیت کافی پیدا کرده است یا خیر.مطالعات نشان داده اند که واکسن هپاتیت B می تواند در ۹۰ درصد موارد باعث مصونیت کارکنان مراقبت های بهداشتی بگردد.این واکسن در افرادی که قبلاً با ویروس هپاتیت B تماس گرفته اند باعث محافظت بدن نمی گردد و از بروز هپاتیت C یا A نیز نمی تواند جلوگیری کند.درد و قرمزی محل تزریق واکسن شایع ترین عارضیه پس از واکسیناسیون است.
ایمون گلوبولین هپاتیت B.تزریق ایمون گلولوین هپاتیت B (HBIG) برای افرادی که با ویروسهپاتیت B تماس پیدا کرده اند ولی قبلاً دچار هپاتیت B نشده اند یا واکسن آن را دریافت نکرده اند،توصیه می گردد.اندیکاسیون های اختصاصی تزریق ایمون گلوبولین هپاتیت B عبارتند از:
۱)تماس اتفاقی با خونی که از نظر آنتی ژن سطحی هپاتیت B مثبت است.از راه پوست (فرو رفتن سوزن سرنگ)،یا از راه مخاط (پاشیدن ترشحات آلوده به پرده های مخاطی)؛
۲)تماس جنسی با افرادی که نظر آنتی ژن سطحی هپاتیت B مثبت هستند؛ و
۳)تماس در هنگام زایمان(تماس نوزاد با خون مادر آلوده).ایمون گلوبولین هپاتیت B از سرم انتخاب شده برای عیارهای بالای آنتی ژن سطحی هپاتیت B تهیه می شود و نوعی مصونیت غیر فعال در شخص بوجود می آورد.نشانه ای دال بر انتقال ویروس نقص ایمنی انسان توسط ایمون گلوبولین هپاتیت B وجود ندارد.
نمودار ۲افرادی که در معرص خطر ابتلا به هپاتیت B قرار دارند.
کارکنان مراقبت های بهداشتی با تماس مکرر با خون،فرآورده های خونی،و سایر مایعات بدن شامل (ولی نه محدود به) کارکنان بخض همودیالیز،پرستاران اونکولوژی/شیمی درمانی،سایرین که در معرض خطر فرو رفتن سوزن سرنگ قرار دارند،کارکانان اتاق عمل،درمانگرهای ریه،دنداپزشکان.
بیماران همودیالیز
مردان همجنس باز فعال
معتادین به داروهای تزریقی(داخل سیاهرگی)
هم خانه ها و تماس های جنسی با ناقلین هپاتیت B
مسافرین به مناطق دارای سیستم های نامناسب دفع فضولات
افراد دگر جنس باز که شرکای جنسی متعدد دارند.
گیرندگان فرآورده های خونی(مثل کنسانتره عوامل انعقادی)
هپاتیت C
موارد قابل ملاحظه ای از هپاتیت ها از نوع A یا B یا D نیستند و به همین دلیل آنها را تحت عنوان هپاتیت C طبقه بندی می کنند که قبلاً آن را هپاتیت B – non و A – non می نامیدند.حداقل سه نوع ویروس در بروز این هپاتیت دخالت دارند.در ایالات متحده حداقل ۹۰ درصد موارد هپاتیت C در اثر ترانسفوزیون خون منتقل می گردند و هپاتیت C شایع ترین نوع هپاتیت است که بدنبال ترانسفوزیون خون ایجاد می شود.کودکانی که مکرراً به ترانسفوزیون خون احتیاج دارند یا افرادی که حجم زیادی خون دریافت می کنند بیش از دیگران در معرض ابتلا به هپاتیت C قرار دارند.احتمال ابتلا به هپاتیت در اثر ترانسفوزیون خونهایی که از اهدا کنندگان حرفه ای(افرادی که خون خود را می فروشند) تهیه شده است در مقایسه یا اهدا کنندگان عادی بیشتر است. هپاتیت C علاوه بر ترانسفوزیون و

معتادین به داروهای تزریقی در بیمارانی که همودیالیز می شوند و در ساکنین محله های نگهداری از افراد عقب افتاده ذهنی نیز شایع است و در اثر تماس جنسی با افراد آلوده نیز منتقل می شود.
دوره نهفته هپاتیت C متغیر است که این موضوع گوناگونی عوامل ایجاد کننده هپاتیت C را نشان می دهد.علایم هپاتیت C ناشی از ترانسفوزیون خون حدود ۱۵ تا ۱۶۰ روز پس از ترانسفوزیون

شروع می شوند.سیر بالینی هپاتیت C به هپاتیت B شباهت دارد و علایم معمولاً خفیف تر هستند.در اغلب موارد حالت ماقل مزمن در افراد مبتلا بوجود می آید و تعداد قابل ملاحظه ای از بیماران دچار اختلالات مزمن کبدی می گردند.خطر ابتلا به سیروز کبدی پس از هپاتیت C افزایش می یابد.درمان بلند مدت با مقادیر کم اینترفرن در عده ای از مبتلایان به هپاتیت C با نتایج رضایت بخشی همراه بوده است.مجموعه اینترفرون و ریباویرین جهت بررسی اثر طولانی تر تحت مطالعه است.

روشی برای مورد یابی هپاتیت C به تأیید رسیده است که به این ترتیب امید می رود از تعداد مبتلایان به هپاتیت C بدنبال ترانسفوزیون خون تا حد قابل ملاحظه ای کاسته شود.
هپاتیت D
هپاتیت D (عامل دلتا) در عده ای مبتلایان به هپاتیت B بوجود می آید.با توجه به اینکه ویروس برای تکثیر خود به وجود آنتی ژن سطحی هپاتیت B احتیاج دارد فقط مبتلایان به هپاتیت B در معرص خطر هپاتیت D قرار دارند.وجود آنتی بادی های ضد عامل دلتا در صورت مثبت بودن آنتی ژ سطحی هپاتیت B،تشخیص هپاتیت D را تأیید می کند.این بماری در معتادین به داروهای تزریقی،بیماران

همودیالیز،و گیرندگان ترانسفوزیون های متعدد خون نیز شایع است.علایم هپاتیت D به هپاتیت B شباهت زیادی دارد غیر از این که مبتلایان به هپاتیت D تا حد زیادی در معرض خطر هپاتیت های برق آسا قرار دارند و تبدیل به هپاتیت مزمن و سیروز کبدی در آنها شایع تر است.