فایل ورد کامل پژوهش تخصصی فصل دوم پایان‌نامه درباره مبانی نظری و پیشینه گسترش و تعمیق روابط ایران و سوریه پس از پیروزی انقلاب اسلامی

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 فایل ورد کامل پژوهش تخصصی فصل دوم پایان‌نامه درباره مبانی نظری و پیشینه گسترش و تعمیق روابط ایران و سوریه پس از پیروزی انقلاب اسلامی صفحه می باشد دارای تنظیمات و فهرست کامل در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد فایل ورد کامل پژوهش تخصصی فصل دوم پایان‌نامه درباره مبانی نظری و پیشینه گسترش و تعمیق روابط ایران و سوریه پس از پیروزی انقلاب اسلامی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : توضیحات زیر بخشی از متن اصلی می باشد که بدون قالب و فرمت بندی کپی شده است

مبانی نظری و پیشینه تحقیق برای فصل دوم پایان نامه بررسی علل گسترش و تعمیق روابط ایران و سوریه پس از انقلاب اسلامی ایران

۱- رئالیسم

واقع­گرایی دیدگاه مسلّط در رشته روابط بین‌الملل و مهم‌ترین و پایدار‌ترین نظریه روابط بین‌الملل بوده است.^[۱] افرادی چون رینولد نیبور، آرنولد ولفرز، جرج کنان، ‌هانس مورگنتا، ریمون­آرون و کنت والتز از شخصیّت‌های شاخص در این دیدگاه می‌باشند. مورگنتا را می‌توان از شخصیّت‌های شاخص در این دیدگاه به‌ شمار آورد. از دید او، سیاست بین‌الملل صرفاً در مورد «منافع به معنای قدرت»  می‌باشد . به عبارت دیگر، اهداف و مقاصدی که دولت‌ها دارند، توسط دیگران از طریق اعمال قدرت تعدیل و محدود می‌گردد. از این رو، ‌قدرت خود به صورت یک هدف در سیاست خارجی دولت‌ها در می‌آید.^[۲] واقع گرایی بر دولت به عنوان کنشگر اصلی در روابط بین‌الملل متمرکز است و پیش فرض اصلی آن این است که چون هدف اصلی کشور‌داری بقای ملّی در یک محیط خصمانه و آنارشیک است، کسب قدرت هدف غایی و اجتناب‌ناپذیر سیاست خارجی است. از این رو سیاست بین‌الملل و به واقع هر سیاستی به عنوان مبارزه برای قدرت تعریف می‌شود.­ به این ترتیب قدرت مفهوم اصلی در تفکر رئالیستی و نیروی محرکه نظام بین­المللی و هدف اصلی رفتار دولت­هاست.^[۳]  قدرت توانایی جهت کسب چیزی است که شما آن را می‌خواهید و از طریق تهدید یا استفاده از زور به دست می‌آید. از این رو صرف نظر از میزان قدرتی که یک دولت دارد، منافع ملی بنیادین همه کشورها باید بقا باشد.^[۴]از این رو واقع‌گرایان، شأن کنشگری برای دولتها قائل هستند و آنها را واحدهایی یکپارچه و خردورز تلقی می‌کنند که همانند یک انسان می‌اندیشند، تصمیم می‌گیرند و عمل می‌کنند. این برداشت انسان­گونه از دولت به وجود منافع متعدد­ و متعارض در درون دولتها و چگونگی تصمیم­گیری در آنها توجه ندارد. به علاوه،‌ تأکید بر شبیه بودن دولتها در نظام بین‌الملل به زمینه‌های متفاوت فرهنگی توجه نمی‌کند و در نتیجه برداشت‌های متفاوت از عقلانیت و رفتار عقلانی را نادیده می‌گیرد.^[۵] تأکید واقع‌گرایان بر قدرت دولتها را در موقعیتی قرار می‌دهد که تنها خود باید خود را حفظ کنند. در این موقعیت که آن را موقعیت خودیاری^[۶] نامیده‌اند، ‌دولت به تنهایی حافظ امنیت خود می‌باشد. بر اساس اصل خود‌یاری،‌ برای بقای خویش به هیچ وجه نمی‌توان به حمایت دولت دیگر متکی بود. ساختار نظام ‌بین‌الملل اجازه دوستی را نمی‌دهد. همکاری نیز تنها زمانی که منافع ملّی و مصالح قدرت ایجاب می‌کند ممکن است.^[۷]در این گونه محیط آنارشیک، ‌طبیعی است که منازعی دایمی‌ جریان دارد و هرگز نمی‌توان به طور کامل از آن خلاصی یافت. البته واقع‌گرایان در­ عین ­حال معتقدند می‌توان سازوکاری برای جلوگیری از جنگ اندیشد و این ساز­و­کار به عنوان موازنه قدرت تعریف شده است. موازنه قوا یعنی حالتی که در آن نوعی توزیع باثبات قدرت حاصل گردد. به باور واقع‌گرایان در بسیاری از موارد به هم خوردن موازنه قدرت باعث بروز جنگ در سیاست بین‌الملل می‌شود.

در نزد واقع‌گرایان منافع ملّی مفهوم کلیدی و چراغ راهنمای سیاست خارجی است. از نظر مورگنتا منافع ملّی جوهره­ی سیاست تلقی می‌شود که تحت تأثیر زمان و مکان قرار نمی‌گیرد.^[۸] با وجود برخی تفاوت­ها،­ نو واقع­گرایی نیز چارچوب‌های کلی واقع­گرایی را حفظ می‌کند. والتز که مهم‌ترین نظریه پرداز نو واقع گرایی محسوب می‌شود همچنان دولت‌ها را مهم‌ترین بازیگر می‌داند و در این مسیر برداشتی شیء انگارانه از دولت دارد. او نیز دولت را کنشگری یکپارچه می‌بیند که تابع منطق عقلانی است. او نیز به پویاییهای داخل دولتها و پیچیدگیهای تصمیم گیریها و کاری ندارد. او نگاهی مادی‌گرایانه به روابط بین‌الملل دارد و برای او هنجارها و قواعد مهم نیستند و آنچه از نظر او اهمیت دارد توزیع توانمندیهای مادی است.^[۹] اگرچه رئالیست­ها چندانی اعتقادی به اتحادها و دوام آن ندارند اما معتقدند به هنگام ضرورت دولت­ها باید برای ایجاد توازن و غلبه بر حریف دست به اتحاد زنند. اتحاد ایران و سوریه نیز در همین قالب قابل توضیح است. بدین معنا که دو طرف برای پیروزی بر حریف خود یعنی اسرائیل رو به چنین اتحادی آورده­اند. در ادامه شرایطی را که منجر به اتحاد می گردد از منظر رئالیسم بررسی می نماییم.

۱ -۱ مبانی اتحاد کشورها

در این بخش ضمن بیان مبانی و مؤلفه­هایی که سبب می­شود دو کشور راه نزدیکی و سپس اتحاد با یکدیگر را بپویند بررسی می­کنیم و سپس از این منظر، روابط ایران و سوریه را مورد مداقه قرار می­دهیم. در این بخش مؤلفه­هایی چون ایدئولوژی، منافع مشترک، دشمن مشترک، هم مرزی و فرهنگ مشترک به عنوان مواردی که سبب نزدیکی دو کشور می­گردد، مورد بررسی قرار می­گیرند و سپس به این بحث پرداخته می­شود که آیا این مؤلفه­ها در روابط ایران و سوریه جاری است که اتحاد استراتژیک روابط ایران و سوریه را رقم بزند.

 ۱ – ۱ – ۱ . ایدئولوژی: یکی از مؤلفه­های که زمینه­ساز نزدیکی کشورها می­گردد، وجود ایدئولوژی مشترک میان دو یا چند کشور است. ایدئولوژی نشان داده که می­تواند به خوبی کشورهایی که حتی نزدیکی جغرافیایی با هم ندارند را در کنار یکدیگر بنشاند. ایدوئولوژی از آن جهت که یک ساختار متصلّب فکری را ایجاد می­کند و گروه­های مختلف را بدور خود جمع می­کند، می­تواند براحتی پیوند دهنده­ی بسیاری از مؤلفه­های ناهمگون باشد.

تاریخ کشورهایی که بیش از ۵ دهه در طول جنگ سرد در کنار اتحاد جماهیر شوروی ایستادند، به خوبی ارزش و همچنین اهمیّت ایدئولوژی را نشان می­دهند. همچنین اتحاد کشورهای بلوک غرب به آنچه آنها آزادی و دموکراسی می­نامیدند، بیانگر کارایی ایدئولوژی برای کنار یکدیگر قرار دادن کشورهای مختلف در اقصی نقاط جهان است.

۲ – ۱ – ۱  منافع مشترک: وجود منافع مشترک در میان کشورها سبب می شود دو کشور به سمت اتحاد استراتژیک حرکت نمایند. بالتبع تا زمانی که این منافع مشترک پابرجا بماند، روابط نیز تداوم می­یابد و در صورت اتمام این منافع می­توان شاهد پایان شراکت و اتحاد استراتژیک بود. وجود منافع اقتصادی، امنیتی و سیاسی مواردی است که می­توان به آن اشاره کرد.

۳ – ۱ – ۱ زمینه­های فرهنگی مشترک: یکی دیگر از مؤلفه­هایی که سبب می­شود کشورها به سمت اتحاد استراتژیک بروند وجود زمینه­های فرهنگی مشترک است. در این میان کشورها با تکیه بر ارزش­های فرهنگی و یا تشابهات فرهنگی سعی می­کنند تا برای یکدیگر رابطه نزدیک و استراتژیک را تعریف کنند. برای مثال تکیه بر آرمانهای جهان عرب و همچنین تشکیل اتحادیه­ای به این نام مولفه است که سالهاست توسط برخی از سردمداران جهان عرب مطرح شده و سعی می­کنند تا مواضع خود را در یک چارچوب عربی به جهان خارج عرضه کنند.

۳ – ۱ – ۱  وجود دشمن مشترک: گاهی اوقات دو کشور نه دارای مرز مشترک هستند و نه دارای ایدئولوژی یکسان. اما وجود یک دشمن مشترک سبب می­شود که دو کشور به سمت ایجاد اتحاد استراتژیک حرکت نموده تا از این طریق دشمن را تضعیف نمایند. شاید اگر اسرائیل در منطقه خاورمیانه بوجود نمی­آمد، بسیاری از اتحاد­ها بوجود نمی­آمد.

بررسی چهار مؤلفه فوق نشان می­دهد که اتحاد میان ایران و سوریه نه به خاطر وجود مرز و تشابه­های فرهنگی و نه به علت داشتن ایدئولوژی مشترک است. حتی در برخی موارد دیده شده است که دو کشور در این زمینه­ها به شدت می­توانند به سمت واگرایی حرکت نمایند تا اتحاد و همگرایی. برای مثال سوریه از کشورهایی است که بر عربیّت خود تاکید می­نماید و همچنان تلاش دارد تا رهبری جهان عرب را بدست گیرد. حتی در برخی موارد در ادعاهای ارضی اعراب علیه ایران، با اتحادیه عرب همصدا شده و ضمن اشغالگر خواندن تهران، خواهان خروج ایران از جزایر سه­گانه شده است. همچنین در حالی که ایران پیش از انقلاب بر مؤلفه­های بیداری جهان اسلام و شکل­گیری موج رادیکالیسم علیه غرب تاکید داشت، کشور سوریه با عوامل بنیادگرایی چون اخوان­المسلمین به شدت برخورد کرده و به شدت با رادیکالیسم در کشورش برخورد می­کند.

شواهد فوق نشان می­دهد که مهم­ترین عامل در نزدیکی دو کشور ایران و سوریه وجود دشمن مشترک است که این مهم را ابتدا صدام در غالب عراق و همزمان با آن اسرائیل ایفا می­کند. بواقع اگر سوریه با عراق بر سر اندیشه حزب بعث و همچنین با اسرائیل بر سر اشغال بلندی های جولان مشکل نداشت، اتحاد میان ایران و سوریه به سختی شکل می­گرفت.

۲- لیبرالیسم

لیبرالها نگاهی خوش­بینانه به روابط بین‌الملل دارند و هرچند این واقعیت را که در روابط بین کشورها منازعه و جنگ وجود دارد را انکار نمی‌کنند و بر این باورند که صلح و همکاری نیز وجود داشته و می‌تواند وجود داشته باشد.