فایل ورد کامل پژوهش جامع فصل دوم پایان‌نامه درباره مبانی نظری و پیشینه روش تفسیری آیت‌الله سید علی‌اکبر قرشی در تفسیر احسن‌الحدیث

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 فایل ورد کامل پژوهش جامع فصل دوم پایان‌نامه درباره مبانی نظری و پیشینه روش تفسیری آیت‌الله سید علی‌اکبر قرشی در تفسیر احسن‌الحدیث صفحه می باشد دارای تنظیمات و فهرست کامل در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد فایل ورد کامل پژوهش جامع فصل دوم پایان‌نامه درباره مبانی نظری و پیشینه روش تفسیری آیت‌الله سید علی‌اکبر قرشی در تفسیر احسن‌الحدیث  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : توضیحات زیر بخشی از متن اصلی می باشد که بدون قالب و فرمت بندی کپی شده است

مبانی نظری و پیشینه تحقیق برای فصل دوم پایان نامه بررسی روش تفسیری آیت الله سید علی اکبر قرشی در تفسیر احسن الحدیث

 ۱-۲-۱: شخصیّت در لغت و اصطلاح روان شناسی دینی:

«در لغت برای«شخصیت» تعریف خاصّی ارائه نشده است؛ اما با توجه به ماده و سه حرف اصلی آن از«ش- خ – ص» در کتب لغت« شَخَصَ الشَّی ءُ » به معنای«آن چیز بالا آمد» تعبیر شده است؛^[۱]» چنانچه شخصیت مصدر صناعی باشد، می توان از آن به « چیزی که بالا آمدنی باشد» معنا کرد.

« در اصطلاح شخصیت عبارت است از خصوصیات و شیوه های رفتار و کیفیت سازگاری فرد که جنبه ی دائمی داشته، فرد را از دیگران متمایز می کند و سبب ارتباط بین او و دیگران در محیط می گردد. نگرش های فرد نسبت به خودش ، عادات رفتاری، نگرش فرد نسبت به دیگران و نوع اندیشیدن و چگونگی شیوه های بیان آن ، رغبت ها و آرزوهای فرد ، طرح ها و برنامه های او در زندگی، و به طور کلی نگرش وی نسبت به زندگی ، سازگاری کلی فرد که الگوی خاص در زندگی برای او تشکیل می دهد را «شخصیت» می نامند. «شخصیت» بسیار پیچیده و دارای قابلیت رشد دادن می باشد و عوامل متعددی در رشد آن دخالت دارد. برخی از این عوامل دارای ماهیت بیولوژیکی است که مبانی وراثت را تشکیل می دهد. توانایی های ذهنی فرد عامل دیگر در رشد شخصیت است و عوامل فرهنگی و محیطی نیز نقش مهمی در ساختار و رشد شخصیت دارد^[۲]. »

مردم معمولا به شخصیت از جهت تأثیرى که فرد در دیگران ایجاد مى‏کند و یا مهمترین تأثیراتى که در دیگران باقى مى‏گذارد، مى‏نگرند و مثلا او را شخصى پرخاشگر یا مسالمت جو مى‏دانند. اما روان شناسان به هنگام بررسى «شخصیت» به آن، به عنوان مرکز ساختمان ها و عملیات روانى ثابت مى‏نگرند که سازمان دهنده مهارت هاى فرد و موجب کنش ها و واکنش هاى او در محیط زندگى که مایه تمایزش از دیگران است، مى‏باشد. به عبارت دیگر، شخصیت نوعى سازماندهى دینامیکى دستگاه ها و سیستم هاى بدنى و روانى فرد است که سرشت و فطرت ویژه او را در سازگارى با محیط، مشخص مى‏سازد. بنابراین، روان شناسان وقتى شخصیت را مورد مطالعه قرار مى‏دهند، به فرد به عنوان مجموعه‏اى که داراى کنش و واکنش است مى‏نگرند درست مانند یک مجموعه به هم پیوسته که کلیه دستگاههاى جسمى و روانى آن در یکدیگر تأثیر متقابل دارند و رفتارها و واکنشهاى فرد را طورى مشخص مى‏کند که او را از دیگران متمایز سازد.در قرآن توصیف شخصیت انسان و خصوصیات عمومى آن که باعث تمایز انسان از دیگر مخلوقات خداوند است، آمده است چنان که برخى از مدل ها و نمونه‏هاى عمومى شخصیت انسان که با برخى از ویژگی هاى اساسى مشخص هستند، نیز وصف شده است.

در قرآن، همچنین شخصیت بهنجار و نابهنجار و نیز عوامل سازنده بهنجارى و نابهنجارى شخصیت توصیف شده است.

براى درک دقیق و درست شخصیت انسان، لازم است عوامل مختلف مشخص کننده شخصیت به دقت مورد مطالعه قرار گیرد. روان شناسان معاصر به هنگام تحقیق پیرامون عوامل شخصیت ساز، معمولا عوامل بیولوژیک، اجتماعى و فرهنگى را مورد بررسى قرار مى‏دهند و در بررسى عوامل بیولوژیک، به مسأله تأثیر وراثت و ساختمان بدنى و ماهیت ساختارى سیستم مغز و اعصاب و دستگاه غددى اهمیت مى‏دهند. و در تحقیق پیرامون تأثیر عوامل اجتماعى بر روى شخصیت به مطالعه مهارت هاى دوره کودکى به ویژه در خانواده و روش رفتار والدین و نیز تأثیر فرهنگ هاى جنبى و طبقات مختلف مردم و مؤسسات گوناگون اجتماعى و گروه هاى رفیق و دوست بر شخصیت فرد، مى‏پردازند. بنابراین، عوامل مشخص کننده شخصیت را مى‏توان به دو گروه اصلى تقسیم کرد: عوامل وراثتى یعنى عواملى که از ساختمان طبیعى خود فرد منبعث مى‏شود و عواملى محیطى، یعنى عواملى که از محیط اجتماعى- فرهنگى خارج از وجود انسان، نشأت مى‏گیرد.

روان شناسان هنگام بحث درباره خصوصیات شخصیت منبعث از طبیعت ساختمان خود فرد، تنها به مطالعه عوامل جسمى- بیولوژیک توجه مى‏کنند و جنبه روانى انسان را به فراموشى مى‏سپارند و از آن غافل مى‏مانند، البته عذر روان‏شناسانى که در پژوهش هاى خود، از روش تجربى پیروى مى‏کنند و متعرض جنبه معنوى انسان نمى‏شوند تا اندازه‏اى پذیرفته است، زیرا نمى‏دانند چگونه از راه پژوهش علمى به روان انسان دست یابند، اما ناتوانى آنان در رسیدن به جنبه معنوى انسان از طریق کاوش علمى نباید باعث شود که به هنگام کوشش براى درک‏ شخصیت و علل رفتار او اعم از بهنجار و نابهنجار، از این جنبه معنوى به طور کامل غفلت ورزند. همین غفلت روان شناسان از جنبه روحى در بررسى شخصیت انسان، به وضوح منجر به قصور درک آنها از انسان و کوتاهى در کوشش براى شناخت خصوصیات شخصیت بهنجار و نابهنجار و عدم دستیابى به روش ایده‏آل در روان درمانى اضطراب هاى شخصیت، شده است. اریک فروم، روانکاو معروف، قصور و عجز روان‏شناسى جدید را در خصوص شناخت صحیح انسان که ناشى از عدم توجه به بررسى جنبه روانى انسان است، مشاهده کرده است. او چنین مى‏گوید: « سنّتى که روان‏شناسى را علم بررسى روح انسان، آن هم با توجه به فضایل و خوشبختى او، مى‏شمرده اکنون کاملا کنار گذاشته شده است و روان‏شناسى آکادمیک به تقلید از علوم تجربى و روش هاى آزمایشگاهى در ارائه آمار و ارقام، اینک مبدل به علمى شده است که درباره همه چیز، بجز روان انسان بحث مى‏کند و مى‏کوشد جنبه‏هایى از انسان را که امکان آزمایش آن در آزمایشگاه وجود دارد، بشناسد و مى‏پندارد که احساس و معیارهاى ارزش و شناخت خیر و شر، صرفا تصوراتى متافیزیک هستند و ربطى به مسائل روان‏شناسى ندارند. به این ترتیب علم روان‏شناسى به موضوع اصلى خود یعنى روح انسان نیازمند شد، حال آن که پیشتر، به بررسى مکانیسم ها و واکنش سازی ها و غرایز مى‏پرداخت و از مطالعه پدیده‏هاى انسانى که او را از موجودات دیگر کاملا متمایز مى‏سازد، مانند محبّت، عقل، احساس و ارزشها، غافل بود».

بدون شناخت ماهیّت و حقیقت عوامل تعیین کننده شخصیت، اعم از عوامل مادى و معنوى، درک روشن و کامل شخصیت انسان، امکان پذیر نیست.^[۳]

۱-۲-۲ تعریف تفسیر در لغت و اصطلاح علوم قرآنی:

« تفسیر» از ریشه «فسر» گرفته شده و فسر به معناى جدا کردن، بیان، توضیح دادن و کشف و آشکار ساختن امر پنهان یا معناى معقول آمده است. برخى، واژه «تفسیر» را مرادف «فسر»  و برخى مبالغه آن دانسته‏اند،  ولى اکثر قریب به اتفاق لغت‏شناسان، تفسیر را به کشف و شرح معانى الفاظ و عبارات اختصاص داده‏اند. مى‏توان گفت با توجه به این نکته که تفسیر مصدر باب تفعیل است، مفهوم مبالغه نیز در آن نهفته و معناى آن، به خوبى آشکار نمودن معانى الفاظ و حقایق پنهان است.^[۴]