فایل ورد کامل مقاله برج میلاد و گنبد قابوس؛ بررسی علمی معماری مدرن و تاریخی در نمادهای شهری ایران

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 فایل ورد کامل مقاله برج میلاد و گنبد قابوس؛ بررسی علمی معماری مدرن و تاریخی در نمادهای شهری ایران دارای ۲۹ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد فایل ورد کامل مقاله برج میلاد و گنبد قابوس؛ بررسی علمی معماری مدرن و تاریخی در نمادهای شهری ایران  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی فایل ورد کامل مقاله برج میلاد و گنبد قابوس؛ بررسی علمی معماری مدرن و تاریخی در نمادهای شهری ایران،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن فایل ورد کامل مقاله برج میلاد و گنبد قابوس؛ بررسی علمی معماری مدرن و تاریخی در نمادهای شهری ایران :

برج میلاد و گنبد قابوس

فهرست
مقدمه ۲
جرجان ۳
آل زیار و قابوس ۴
شیوه معماری ۵

هدف اولیه ساخت بنا ۶
مصالح ساختمانی ۸
مشخصات و ابعاد بنا ۱۰
برج میلاد ۱۲
مشخصات برج ۱۲
مراحل اجرا ۱۴
سازه شش قسمتی ۱۵
شبکه تارز یابی ۱۸
اهداف کلی طرح ۲۰
مطالعات مکان یابی ۲۲
منابع و مآخذ ۲۴

چکیده:
من برای انجام این تحقیق خود ابتدا از اینترنت کمک گرفتم و از طریق سایت گوگل سرچ وارد فرهنگستان هنر شدم و از این سایت مطالب جالبی گرفتم و همینطور از طریق کتاب برج قابوس رفیع ترین بنای آجری جهان نوشته شهروز آق تابای و فرهمند آق تابای مطالبی گرفتم به همزاده تحقیقاتی از استادان دانشگاه آزاد میبد و عکس هایی هم به صورت میدانی از برج قبوس گرفتم و هم چنین از برج میلاد. و هدف اصلی بنده از انجام این تحقیق این بود که سیر و تحول برج ها را مقایسه کنم و نزدیکترین سازه بر برج میلاد برج گنبد کاووس بود.

مقدمه:
فرهگ مادی و معنوی ایران که ریشه در تمدن شکوفان هزار و چند ساله ی اسلامی دارد میراثی گرانقدر است که از گذشته این مرز و بوم بر جای مانده و شناخت وجوه مختلف این فرهنگ غنی و پربار وظیفه ای است که همت فرزندان خلف این سرزمین را طلب می نماید.

هنر معماری اسلامی بواسطه تلفیق با هنر معماری ایرانی به اوج تکامل خود رسید و شاهکارهای معماری بسیاری در جای جای کشور هنر پرور ایران پدید آورد. برج گنبد قابوسس که شکوه و ابهت هنر ایرانی – اسلامی را به نمایش گذاشته یکی از اولین بناهای ماندگار معماری ایرانی – اسلامی و بلندترین بنای آجری جهان بشمار می رود.

و حال می توان تغییر و تحول برج ها را در ایران به آخرین برج بلند چند منظوره ی میلاد تهران با هدف ساختن سازه ای به یادماندنی به عنوان نمادی که با معماری ایرانی و اسلامی هم خوانی بیشتری داشته باشد و بتواند پیروزی میان سنت های دیرین و فناوری نوین معماری ایجاد کرده و تمدن اصیل ایرانی- اسلامی را به جهانیان عرضه دارد.

مکان مجموعه یادمان با ویژگی خاص و منحصر به فرد ، پس از بررسی و مطالعه ۱۷ نقطه مختلف شهر تهران، در تپه‏های کوی نصر برگزیده شد . محل این مجموعه موقعیتی بسیار استثنایی از حیث ارتفاع ، موقعیت و راه های دسترسی دارد . این مجموعه از چهار طرف به چهار بزرگراه اصلی تهران یعنی بزرگراه های رسالت ، شیخ فضل الله نوری ، شهید همت و بزرگراه شهید چمران متصل است . همچنین پیش بینی یک خط اختصاصی از یکی از ایستگاه‏های مترو و تدارک امکانات حمل ونقل هوایی برای ارتباط سریع با فرودگاه پیش بینی شده است . در ادامه به معرفی تک تک اجزای این مجموعه و بررسی نقش هرکدام می‌پردازیم و زیرساختهای پیش بینی شده برای این مجموعه را اجمالاً بررسی می‏کنیم.

جرجان:
سرزمین قدیم “جرجان” مابین کوههای البرز و بیابانهای وسیع ترکستان واقع شده‌است، سفرنامه نویسان قدیمی آن را سرزمینی پرآب و حاصلخیز که پوشیده از جنگل و بوته‌زار است ، توصیف کرده اند. لیکن در طول قرون متمادی جنگل های این خطّ سرسبز به سوی کوه های البرز واپس نشسته اند.

 

سرزمین جرجان همواره یکی از مهمترین ایالات کشور پهناور ایران بوده و شهر جرجان مرکز آن محسوب می‌شده است. جرجان معرب گرگان است. در این باره تذکر این نکته لازم است که جرجان قدیم در سه کیلومتری جانب غربی شهر گنبد کاووس فعلی واقع بوده، اما شهر گرگان فعلی همان است که در قدیم استر آباد خوانده می شده است.

نام های (هیرکانیا) و (وهرکانیا) و ; تلفظ های گوناگون نام جرجان در ادوار مختلف پیش از اسلام بوده است. در مورد وجه تسمیه جرجان نظرات متفاوتی وجود دارد. برخی فراوانی گرگ در جنگل های پیرامون آن را علت این نامگذاری دانسته و گرگان را به معنای جایگاه گرگ ها گرفته اند. برخی نیز بنای شهر را توسط گرگین پسر میلاد می دانند و عقیده دارند که گرگان از نام گرگین گرفته شده است. این وجه تسمیه چندان سندیت تاریخی ندارد. به نظر می رسد که مورد اول صحیح تر باشد. شهر جرجان دارای آنچنان قدمتی است که بطور حتم و یقین بنای آن را نمی توان به کسی نسبت داد.
سفرنامه نویسان و جغرافی دانان جملگی جرجان را در آبادی و وفور نعمت ستوده اند؛ ذکر یکایک گفته های آنان سخن را به درازا می کشاند. چنانکه از اقوال جغرافی دانان و سیاحان قدیم بر می آید، شهر جرجان به هنگام رونق و آبادانی خویش از بزرگترین شهرهای اسلامی محسوب می شده و رود گرگان آن را سیراب می کرده است. رود گرگان شهر را به دو بخش مجزا تقسیم می کرده که قسمت شرقی (شهرستان) و قسمت غربی (بکر آباد) نام داشته و پلی این دو قسمت را به هم مرتبط می ساخته است که بقایای آن را در چهار کیلومتری غرب گنبد کاووس می توان یافت. شهرستان مرکز اقلیم جرجان به شمار می رفته است.

آل زیار و قابوس:
در قرن سوم و چهارم هجری اوضاع سیاسی ایران بسیار آشفته بود. امرای آزمند ایالت های مختلف با استفاده از ضعف خلفای عباسی و دوری از مرکز خلافت در پی تشکیل حکومت های مستقل برآمده و بر سر تصرف سرزمین ها و شهرهای بیشتر با یکدیگر نزاع می کردند.
سرسلسل آل زیار ابوالحجّاج مرد آویج (=مرد آویز) پسر زیار ابن وردانشاه (سلطه ۳۲۳-۳۱۹ هـ) از سرداران معروف دیلم بود که بر ولینعمت خود اسفار (اسوار= سوار) پسر شیرویه فرمانروای جرجان شورید و حکومت را از آن خود کرد.

پس از مردآویج برادرش ابوطالب وشمگیر (سلطه ۵۷ یا ۳۵۶-۳۲۹ هـ) به سلطنت رسید. تقریباً تمامی دوران حکومت او در جنگ با آل بویه سپری شد.
پس از مرگ وشمگیر میان پسر بزرگترش ظهیرالدین ابومنصور بیستون (سلطه ۶۷ یا ۳۶۶-۳۵۷ هـ) و ابوالحسن قابوس (سلطه ۳۷۱-۳۶۷ و ۴۰۳-۳۸۸ هـ) بر سر جانشینی پدر اختلاف افتاد. بیستون با پشتیبانی آل بویه و خلیفه عباسی تخت پدری را از آن خود کرد، تا اینکه در سال ۳۶۶ (یا ۳۶۷ هـ) درگذشت و قابوس ملقب به لقب پرطنطنه (شمس المعالی) صاحب تاج و تخت زیاری شد. اما در طی وقایع و حوادثی که ذکر آن موجب اطال کلام است، به سال ۱۳۷۱ هـ از جرجان و طبرستان به خراسان گریخت، دور دوم حکومت وی با تصرف دوبار جرجان و طبرستان (۳۸۸ هـ) آغاز شد. وی بنیاد حکومت خود را استوار کرد و جرجان را پایتخت خود قرار داد. قابوس چهارمین پادشاه سلسل آل زیار و پرآوازه ترین آنان به شمار می رفت.

کیکاووس ابن اسکندر ابن قابوس ملقب به عنصرالمعالی (سلطه ۴۶۲-۴۴۱ هـ) مؤلف کتاب گرانمای (قابوسنامه) است که آ ن را ب منظور ارشاد فرزندش گیلانشاه تألیف کرده است.

عنصرالمعالی با تصنیف این کتاب نام خود را در ادبیات فارسی تا ابد بر جای گذاشت. لیکن پیش از او شمس المعالی طریقی دیگر جسته و نام خود را بر کتیبه های برج قابوس مخلّد کرده بود.
طبق تصریح نوشته های کتیب برج قابوس شمس المعالی به سال ۳۹۷ هـ ق (برابر ۷-۹۹۶ م) امر به بنای این (قصر عالی) نموده است. برج در مدت پنج سال ساخته شده است. (اتمام ۴۰۲ هـ).
یک سال پس از تکمیل برج نیز قابوس به دست سرداران خود که از بازگشت او به قدرت بیمناک بودند کشته شد و به احتمال قریب به یقین در داخل برج مذکور دفن شده است.

شیو معماری:
گنبد قابوس از قدیمی ترین آثار دور معماری اسلامی و از لحاظ شیو معماری یکی از نخستین ساختمان های مربوط به دور رازی و به بیانی دقیق تر مرز میان شیوه های معماری خراسانی و رازی به شمار می رود.

در اوایل دور اسلامی پرهیز از شکوه و جلال و عدم به کارگیری تزئینات الحاقی از اصول معماری ایران محسوب می شد. این شیو ساده تا زمان ابومسلم خراسانی که دستور بنای مساجد شبستانی بزرگ و زیبا و مجلل را در نقاط مختلف ایران صادر کرد، تداوم یافت.

معماری ناحی شمال ایران به سبب دوری از مرکز خلافت و دشوارگذر بودن راه های ارتباطی بسیار دیرتر از جاهای دیگر تحت نفوذ فرهنگ اسلامی درآمد. غالباً فرهنگ و به تبع آن معماری این مناطق تحت نفوذ افراد ایران دوستی چون مرداویج ابن زیار که رؤیای پادشاهی پرشکوه ساسانیان را در سر می پرورانیده و خاندان بویه که روح ایرانی خود را حفظ کرده بودند قرار داشت.

از ویژگی های مهم شیو معماری رازی بکارگیری مصالح محکم تر و مرغوب تر، رعایت اصول نیارش، رگچین نمودن بناها، گره بندی نمای بناها با آجر و مقرنس کاری می باشد. مهمترین خصوصیت این شیو معماری استفاده از آجر با بهترین کیفیت ممکن است. تقریباً تمامی ساختمان های این دوره با آجر ساخته شده اند و از این حیث دور مذکور و به ویژه دوران حکومت سلجوقیان بسیار مشهور است. دربار اهمیت این ویژگی شیو رازی همین قدر بس که بدانیم گنبد قابوس با ارتفاعی قریب ۷۰ متر، بلندترین بنای آجری در جهان شناخته شده و به همین سبب از طرف سازمان بین المللی فرهنگی یونسکو جزو مواریث فرهنگی جهان به ثبت رسیده است.

این شیو معماری که از قرن ۴ هـ آغاز شده و تا هجوم مغول به ایران تداوم پیدا کرده است، دوره ای بود که پس از گذشت دوران سستی و فترت اولی دور اسلامی، ذوق و سلیقه در هنر معماری ایرانی به ظهور رسید و رو به پیشرفت نهاد.

هدف اولی ساخت بنا:
دربار این مسأله که هدف اولی ساخت بنا چه بوده است، نظریات گوناگونی وجود دارد:
الف- محتمل ترین انگیز ساخت چنین بنایی می توانسته تخصیص آن به منظور آرامگاه بانی آن قابوس ابن وشمگیر باشد. رابینو در سفرنام خود می نویسد:

«;. در وسط کف برج یک سوراخ مستطیل شکل بوده که فعلاً پر از خاک است. در آنجا بدون شک کالبد قابوس ابن وشمگیر پادشاه جرجان قرار داشته که سنگ قبر آن مفقود شده است.»
« در سن ۱۸۹۹ میلادی برابر ۱۷-۱۳۱۶ قمری، یک هیأت روسی تا عمق ۷۵/۱۰ متری وسط گنبد را حفر کردند. نتایج حاصله از حفاری این بود که اولاً این تپه مصنوعی است و تا عمق مورد حفاری صاحب زیر سازی از آجر و احتمال می رود که تپ اطراف گنبد را بعدها به وسیل خاکریزی مصنوعاً ساخته باشند. ثالثاً مسلم شد که نعش قابوس در کف یا زیرزمین این بنا مدفون نشده است. یحتمل جسد وی همانگونه که در زمان خودش شایع بود، در تابوتی شیشه ای با زنجیر از سقف آویخته بوده است. معهذا نه تابوت و نه مقبره پیدا نشده اند.»

آندره گدار نیز با استناد به حفریات روسها در وسط برج به این نتیجه می رسد که: «پس می شود گفت که قابوس در زمین دفن نشده است.» همچنین آندره گدار با تأکید بر اینکه «در هیچ جای بنا پله ای نیست که به بالا راه داشته باشد»، به این نتیجه می رسد که: «پس ناگزیریم که گفت افسانه ای جنابی را باور کنیم که: کالبد قابوس در تابوتی بلورین قرار دارد و این تابوت به وسیل زنجیرهایی در داخل گنبد مقبره اش معلق است.»

در دوران های پیش از اسلام استودان های بزرگان را در ایران به نحوی می ساختند که دشمن به استخوان های آنان دسترسی نداشته باشد؛ و این مطلب را دربار استودان انوشیروان به تفصیل گفته اند. لیکن نظر به اینکه قابوس مسلمانی متعصب و مؤمن بوده، نمی توان پذیرفت که پیکر وی به صورت همیشگی با تابوت آویخته شده باشد.

در آغاز اسلام پیکر بزرگان ایرانی را به مدت چندین روز پس از مرگ به سقف می آویختند تا مردم با ایشان بدرود گویند و سپس آنان را در آرامگاه ابدیشان به خاک می سپردند. چنانکه در مورد صاحب ابن عباد نقل است که پیش از حمل جسد وی به اصفهان به منظور تدفین، چند روز تابوت وی را در سرای خویش به سقف آویخته بودند تا کسان وی و بزرگان با او وداع نمایند. مطمئناً در روزهای نخست تابوت قابوس نیز مطابق گفت جنابی آویزان بوده و سپس وی را در مقبره اش دفن کرده اند. در هر حال با اطلاعات موجود نمی توان قضاوت صحیحی کرده، به نتیجه ای واحد دست یافت

ب- همچنین بعید نیست که تنها هدف از ساخت چنان بنای با شکوه و معظمی نمایش قدرت و هنر و ایجاد بنای یادبودی باشد که یادآور شکوه و جلال دور سلطنت بانی آن باشد، چه همواره پادشاهان بزرگ در پی باقی گذاشتن نامی جاودانه از خود بوده اند.

ج- با توجه به ارتفاع زیاد بنا این توجیه که ساختمان مذکور به منظور نشانه و نمود شهر جرجان و راهنمای مسافران در دشت گرگان بنا شده باشد، در ذهن قوت می یابد. در معماری ایرانی به بناهای کشیده و معظم (میل) همچون گنبد قابوس که به منظور تعیین مسیر مسافران در طول راه ها احداث می شده بسیار بر می خوریم. حتی اگر این گنبد در ابتدا با چنین هدفی ساخته نشده باشد، بلا شکچنین وظیفه ای را ایفا می نموده است. گنبد قابوس با احتساب تپ خاکی آن قریب ۷۰ متر ارتفاع دارد و با چنین بلندایی نشانه و علامتی نمایان برای مسافران از مسافاتی بعید بوده است.

برج قابوس بر فراز تپه ای مصنوعی به ارتفاع تقریبی ۱۵ متر قرار گرفته و پی بنا تا سطح امتداد یافته است. شکل نمایان برج عبارت از قسمت های ذیل می باشد:
«صف زیرین که از سطح زمین ۴۲/۱ متر ارتفاع دارد، طر مخروطی که ۱۰ ترک بنا بر آن نشسته است. بدن بنا که از طرفی شکل دهند فضای داخل برج است و از طرف دیگر در خارج به وسیل ۱۰ ترک به طور مساوی تقسیم شده است. ترک ها یا پشتبندها طر زیرین را به طره ای همانند در بالا می بندند و سرانجام بر فراز این همه کشیدگی به طرف بالا گنبد مخروطی وزین و پرمعنی و شکوهمند جای گرفته است.»

پس از شرح مبسوط مصالح ساختمانی این برج، به توضیح هر یک از اجزا و قسمت های فوق الذکر خواهیم پرداخت.

مصالح ساختمانی:
الف- آجر
سرتاسر این بنای عظیم از آجر پخت قرمز معمولی (بدون روکش) ساخته شده است. این برج را می توان نمونه ای ارزنده در فن آجرکاری و کاربرد صحیح این ماده ساختمانی به بهترین وجه ممکنه دانست.

رنگ آجرها به مرور زمان و تحت تأثیر آفتاب سوزان و باران به رنگ طلایی خاکی (برنزی) زیبایی درآمده است که جلوه ای خاص به آن می بخشد. آجرها به علت سختی، توپری و یکپارچگی دارای استحکام بسیار می باشند و همین تاب و توان بالای مقاومت آجرهاست که ساختمان برج را در طی ۱۰۰۰ سال افراشته نگه داشته است.

طبق نوشته نصرت الله مشکوتی: «این آجرها بیشتر به شکل مربع ۲۵×۲۵ و قطر ۶ سانتی مترند و گاهی اضلاع آن ها از ۲۳ تا ۲۵ و قطر آن ها از ۵ الی ۶ سانتی متر متفاوت و زیاد و کم می شود و از نظر همواری و صافی و رنگ تماماً یکسان بوده و مهارت متصدیان امر را می رساند»
به غیر از آجرهای مورد استفاده در گنبد مخروطی شکل، همگی آجرهای به کار رفته دارای شکل معمولی و یکسان است و تنها اندک تفاوتی از لحاظ اندازه در برخی مشاهده می شود. لیکن برای پوشش مخروط از آجرهای ویژه ای استفاده شده است. مشکوتی درباره آجرهای به کار رفته در بدنه ی مخروط می نویسد:

«آجرهای بدنه مخروط دارای قالب و شکل مخصوص می باشد که به اصطلاح محلی آجر بازودار و یا ریشه دار نامیده می شود. این آجرها به تفاوت دارای ریشه های مختلف و بدنه های متفاوت است و هر قدر از پایین رو به بالا می رود به نسبت خاصی از زیادی ریشه و پهنا و درازای بدنه ی آن کسر می شود، تا اینکه به فراز مخروط می رسد.
ریشه ی آجرهای بالای طرّه و شروع قاعده ی مخروط ۵۰ الی ۴۸ سانتی متر می باشد. بدنه آجر آنها که روی مخروط را پوشانیده به درازای ۳۵ و پهنای ۲۵ سانتی متر است. به همین ترتیب در اواسط بدنه ی مخروط ریشه آجرها به ۴۰ و ۳۶ و ۲۹ سانتی متر تخفیف پیدا نموده است. بدنه ی آن ها هم که قسمت وسطی مخروط را پوشانیده به صورت مربع درآمده و هر کدام به اضلاع ۳۵×۲۵ سانتی متر می رسد.

سپس از ارتفاع ۳ الی ۵/ ۲ متر مانده به فراز مخروط از ریشه و اندازه ی بدنه های آجری مخروط کسر شده، به طوری که طول ریشه ی آجرهای رأس مخروط به ۲۸ الی ۲۰ سانتی متر رسیده، درازا و پهنای آجرهای روی مخروط به ۱۹ الی ۱۰ سانتی متر منتهی می شود تا آن که در فراز گنبد به یک آجر نوک تیز پایان یابد. بدین ترتیب چون نوع پوشش مخروط سقف با آجرهای مخصوص ریشه دار می باشد، در طرز ساختمان زیر بدنه ی مخروط و آجرچینی آن دقت مخصوص به کار رفته است که در زیر گلویی هر کدام از ریشه آجر بازودار ۵ الی ۶ عدد آجر که پهنا و درازا و قطر آن ۲۵×۲۵×۶ سانتی متر است قرار داده شده، این نوع آجرها بر روی هم بواسطه ی ملاط گچ به هم متصل گردیده است.

ب- ملاط
ملاطی که در آجر چینی و بندکشی و بنای گنبد به کار رفته ساروج است. ساروج که سارو، چار و چاروک نیز گفته شده یکی از ملاطهای قدیمی در معماری ایران می باشد که در ساختمان ها، خصوصاً در حوضها و آب انبارها و گرمابه ها به کار می رفته است. احمد حامی می نویسد:
«ملاط ساروچ کندگیر است، آن را ورز دادن و کوبیدن مخلوط کامل و همگن ۱۰ پیمانه گرد آهک شکفته به اضافه ۱ پیمانه خاک رس، ۱ پیمانه ماسه بادی و ۳۰ تا ۵۰ کیلوگرم لویی و آب می سازند. مخلوط کردن لویی برای آن است که ملاط ساروچ پس تز به مصرف رسیدن هنگام گرفتن جمع نشود و نترکد».

برخی عقیده دارند که ملاط به کار رفته در برج امکان دارد گل آهک باشد که به مرور زمان سنگ شده است. لیکن آندره گدار ملاط آنرا ساروج که مرکب از آهک، ماسه و خاکستری که از تون حمام بدست آمده می داند. بنا بر نوشه احمد توسلی از ملاط ساروج هنوز هم در برخی نقاط ایران استفاده می شود.

ج- گچ
از گچ به عنوان اندود جداره ی داخلی بنا استفاده شده است. ممکن است جداره ی داخلی بنا با روکشی از گچ رنگین پوشانده شده باشد. قطر این پوشش از ۱ تا ۵ الی ۶ سانتیمتر متفاوت است و آثار و بقایای آن از ارتفاع ۷ الی ۸ متری داخل بنا مشهور است. در حال حاظر این اندود گچین آن چنان تیره و دود زده است که با مشاهده آن نمی توان به کیفیت اولیه اش پی برد. هم چنین از گچ در تزیین اطاف سردر ورودی و بالاخص استفاده، لیکن از این نقش و نگارها، جز شبه طرحی برجای نمانده است.

مشخصات و ابعاد بنا:

ساختمان نبد قابوس را در دو قسمت جداگانه:
الف: پی یا پای بست بنا و بدنه
ب: گنبد مخروطی شکل (رک) بررسی می کنیم.

پی و بدنه ی بنا:

بنا به نوشته آقای سلیمی: «پی سازی از زمین سفت شروع و تا ارتفاع حدود ۱۵ متری با آجر و مصالح مشابه خود بنا انجام شده است، درون پای بست سردابی وجود داشته که پاکار طاق آن هنوز برجای است؛ ولی بر اثر کاوشهای پیاپی کاوشگران که در پی گنج بوده اند. آثاری از کف آن بر جای نمانده است».

گنبد قابوس دارای بدنه ی مدوری است که دارای ۱۰ ترک می باشد و برش افقی بدنه استوانه ای آن ستاره ی ۱۰ پری است منتظم ککه فاصلهی میان رأسین تمامی ترک های آن مساوی و برابر ۶۰/۱ متر است.

سلیمی به این نکته اشاره دارد که «ضخامت میل از پایین به بالا کرنش کمی دارد» و دکتر حاتم نیز خاطرنشان می سازد که «هر چه برج رو به بالا می رود با تناسب جالبی از قطرش کاسته می شود». قطر داخلی گنبد ۷۰/۹ متر و قطر آن از قاعده ی ترک ها ۶۶/۱۴ متر و طول قطر آن از رأس ترک ها یا به بیانی دیگر قطر ارباب یا پای بست آن ۶۰/۱۷ متر است.

تسلس درباره ی ترک ها چنین می نویسد:
«ترک ها علاوه بر اشتن دلیل ساختمانی که به صورت شمع و پشتیبان های قوی بوده، توده و زین برج را در میان می گیرد، از لحاظ شکل نیز در خور تعمق می باشند. به این معنی که حالت کشیده ای به بدنه می دهند و همین حالت نسبت زیبایی را بین بدنه و مخروط گنبد برقرار می کند؛ اشکالی نیز در طرز آجرکاری و صاف درآوردن بدنه ی مخروطی وجود داشت که این مسئله همواره معماران ایارنی را بر آن می داشته که سطوح صاف را به صورتی بشکنند و یا تقسیم بندی نمایند، تا هم ناصافی آن از بین برود و هم حالت هایی را که مورد نظرشان بوده به وجود آورند».

بلندی بدنه یگنبد قابوس از کف زمین (سطح تپه) تا زیر قاعده مخروط ۳۷ متر است و ارتفاع کنبد مخروطی آن از کف قاعده تا رأس ۱۸ متر تمام می باشد که روی هم رفته بلندی کلیه ی برج را به ۵۵ متر می رساند.

همچنین می باید ۱۵ متر ارتفاع تپه مصنوعی را که گنبد بر روی آن بنا شده، بر ارتفاع برج بیفزاییم که این صورت بنای مزبور از سطح زمین تا رأس ۷۰ متر ارتفاع خواهد داشت.
کف گنبد قابوس با آجر بزرگ معمولی مفروش است؛ و البته این سنگفرش مربوط به زمان ساخت بنا نمی باشد، زیرا پوشش کف بنا چندین بار توسط کاوشگران و ; تخریب و دوباره بازسازی شده است.

برج میلاد

مشخصات قسمت‌های مختلف برج:
قسمت اول، شامل پی و سازه انتقالی است که زیر سطح زمین و از تراز ۰۰/۱۴_ متر تا تراز ۰۰/۰ ± برج می‌شود. پی برج یک پی گسترده دایره‌ای شکل به قطر ۶۶ متر و ضخامت متوسط ۴ متر است و در محیط آن کابل‌های پس‌کشیدگی، کار گذاشته شده است.

سازه انتقالی به ارتفاع ۱۵ متر شکلی شبیه به هرم ناقص دارد و شامل یک هسته مرکزی توپر و ۸ دیوار مایل پشت بنددار است. به منظور تعیین رفتار پی و شناخت نیروها و تنش‌های موجود در آن، ابزار دقیقی مانند تنش سنج و کرنش سنج در نقاط مختلف آن تعبیه شده است. حجم بتن‌ریزی پی و سازه انتقالی تقریبا ۲۱۰۰۰ مترمکعب است.

قسمت دوم ساختمان پای برج است که ۶ طبقه دارد و تا تراز ۴/۲۸ + متری ساخته می‌شود. این ساختمان به طور عمده شامل فضاهای تاسیساتی، اداری، خدماتی، هنری، ‌تفریحی و مراکز خرید است و مساحت طبقات آن در مجموع به حدود ۱۵۰۰۰ متر مربع می‌رسد.

قسمت سوم، بدنه اصلی برج است که سازه‌ای از جنس بتن مسلح دارد و از تراز ۰۰/۰ ±، تا ۳۱۵+ متر امتداد می‌یابد. شکل کلی آن عبارت است از یک هشت ضعلی مرکزی به همراه تعدادی دیوار داخلی و چهار باله ذوزنقه‌ای شکل که به آن متصل می‌شود. بزرگ‌ترین قطر بدنه در تراز ۰۰/۰±؛ ۲۸ متر است که با افزایش ارتفاع به تدریج کاهش می‌یابد و در تراز ۲۴۰ متر، به حدود ۵/۱۶ متر می‌رسد و تا تراز ۳۰۲ متر امتداد می‌یابد. در ضمن ضخامت دیوارها هم متغیر است و با افزایش ارتفاع، ‌کاهش می‌یابد.

در داخل سه حفره بدنه اصلی برج،‌ ۶ آسانسور ۲۱ نفره با سرعت ۷ متر در ثانیه نصب می‌شود و حفره چهارم نیز به پله اضطراری اختصاص دارد و هم‌زمان با ساخت بدنه، قطعات آن نیز نصب شده است.
در بدنه اصلی برج علاوه بر آرماتورهای A3 از آرماتورهای خاص نیز استفاده می‌شود. این آرماتورهای خاص با بست مکانیکی به هم متصل می‌شوند و در چهار باله بدنه تا تراز ۲۴۰ متری مورد استفاده قرار می‌گیرند.

عیار بتن مصرفی در بدنه برج ۴۲۰ کیلوگرم بر مترمکعب است و مقاومت ۲۸ روزه آن ۳۵۰ کیلوگرم بر سانتی‌متر مربع تعیین شده است.
سیمان مصرفی سیمان نوع II و مواد افزودنی بتن شامل فوق روان‌کننده،‌ دیرگیر کننده و هوازاست. بتن مصرفی دری بچینگ‌های مجاور برج ساخته می‌شود و پس از آن که با میکسر به پای بدنه آورده شد در زمانی حدود ۵ دقیقه توسط ویچ به محل تخلیه در بالای قالب حمل می‌شود. دو آزمایشگاه مستقل کیفیت مصالح و بتن را به طور مرتب بررسی کرده و گزارش می‌دهند.

بدنه اصلی برج با روش قالب لغزان اجرا می‌شود. این روش برای ساخت سازه‌های بلند بتنی بسیار مناسب است و سرعت اجرا را به حدود ۴ متر در هر شبانه‌روز می‌رساند. حرکت قالب و به تبع آن، آرماتوربندی – بتن‌ریزی و دیگر عملیات اجرایی به طور پیوسته است و توقف جز در موارد از پیش طراحی شده، امکان‌پذیر نیست.

قالب لغزنده موجود در بدنه اصلی برج با توجه به پیچیدگی‌های خاص آن طراحی و پس از ساخت بعضی قطعات آن در داخل کشور در پاییز سال ۱۳۷۷ نصب شد. مجموعه قالب از سه عرشه کاری تشکیل شده است.

عرشه فوقانی که بتن‌ریزی و هدایت قالب در آن انجام می‌شود.
عرشه میانی که مخصوص آرماتوربندی و ویبره زدن بتن است و عرشه آویزان که نگهداری، عمل‌آوری و ترمیم احتمالی بتن در آن صورت می‌گیرد. بدنه اصلی برج از تراز ۰۰/۰± تا ۳۱۵+ متر طی ۹ مرحله کاری انجام شد و تمام حجم بتن‌ریزی آن حدود ۳۱۰۰۰ مترمکعب است.

مراحل اجرا
نخستین مرحله اجرا در تاریخ ۱۲ دی ماه سال ۱۳۷۷ آغاز شد. پس از پایان این مرحله، آسانسور حمل پرسنل با ظرفیت ۲۵ نفر در بخش مرکزی بدنه نصب شد. هنگام اجرای بدنه،‌ در هر ۱۲ متر یک سقف دسترسی در بخش مرکزی ساخته می‌شد. بازشوها و صفحات مدفونی که در نقشه‌ها پیش‌بینی شده‌اند، به دقت اجرا می‌شوند

. برای حفاظت از برج در مقابل صاعقه، سیم‌های مسی در بدنه برج کار گذاشته شده که تا کف پی امتداد دارند و در نهایت به شبکه هم پتانسیل کف پی متصل می‌شوند. علاوه بر این به منظور بررسی عملکرد نیروها، در زیر پی و بدنه برج ابزار دقیق استاتیکی و دینامیکی در مکان‌های مختلف بدنه جایگذاری می‌شوند که از نتایج آنها برای کسب اطلاعات بیشتر،

برای نگهداری برج و هم‌چنین کارهای تحقیقاتی می‌توان استفاده کرد. به همین ترتیب و برای اطلاع از هرگونه حرکت احتمالی بدنه برج و محدوده اطراف آن یک شبکه میکروژئودزی در بدنه و اطراف برج ایجاد شده است، تا در هنگام لزوم توسط دوربین‌های دقیق نقشه‌برداری بتوان اطلاعات لازم را ثبت و ضبط کرد.

قسمت چهارم ساختمان سازه رأس است که ساختمانی ۱۲ طبقه و از جنس اسکلت فلزی است و از تراز ۲۴۵+ تا ۳۱۵+ متری ساخته می‌شود. نمای بیرونی این ساختمان شیشه‌ای است و طبقات مختلف آن علاوه بر کاربردهای تاسیساتی،‌ مخابراتی و تلویزیونی دارای جاذبه‌های تفریحی شامل رستوران ‌گردان، سکوی دید روباز و گنبد آسمان در آخرین طبقه است. مساحت طبقات ساختمان راس برج در مجموع حدود ۱۲ هزار مترمربع است و بیشترین قطر آن ۶۰ متر است. وزن کل اسکلت فلزی این ساختمان ۲ هزار تن است که توسط تیرهای شعاعی و اتصالات صفحه فلزی به بدنه بتنی متصل می‌شوند.

سازه شش قسمتی
به منظور ایجاد یک روند عملی در مراحل ساخت و نصب، این سازه به شش قسمت تقسیم شده است. روش بالابری و نصب سه بخش این سازه روش بالابری سنگین نامیده می‌شود. در این روش قطعات از قبل ساخته شده،‌ در روی زمین و در پای برج مونتاژ شده و توسط کابل به یکدیگر بسته می‌شود. مجموعه حاصل توسط کابل‌هایی که به نقاط مشخصی از آن اتصال می‌یابد، به عرشه‌ای در قسمت فوقانی برج متصل می‌شود.

این کابل‌ها به جک‌های مخصوصی متصلند که برای عملیات بالابری سنگین از آنها استفاده می‌شود.

اعضای باقی‌مانده نیز توسط بالابری سبک به بالای برج حمل شده و نصب می‌شوند. سبد اصلی سازه راس سنگین‌ترین قطعه‌ای است که با این روش در برج بالابری می‌شود و وزنی حدود ۳ هزار تن دارد. به منظور حصول اطمینان از کیفیت ساخت سازه در کارخانه سازنده، روند ساخت و بازرسی‌های موردنیاز طی نظامی مدون انجام می‌شود. این نظام شامل موارد بازرسی نقشه‌ها و قطعات، تطابق با استانداردهای موردنظر و گواهینامه‌های مربوط به دست‌اندرکاران ساخت است.
قسمت پنجم، دکل به طول ۱۲۰ متر است

که از تراز ۳۱۵ متر شروع می‌شود و تا تراز ۴۳۵ متری ادامه می‌یابد. در قسمت تحتانی پایه این سازه به میزان ۷ متر در بتن مدفون شده است. قطر این دکل در پایه ۶ متر است و در نهایت به ۶۰ سانتی‌متر می‌رسد و به گونه‌ای ساخته می‌شود که آنتن‌های مختلف رادیویی و تلویزیونی روی آن نصب می‌شوند.

بنا به پیش‌بینی مشاور، دکل در دو قسمت ۷۰ متری و ۵۰ متری در داخل بخش مرکزی بدنه برج ساخته می‌شود. پس از ساخته شدن، هر بخش توسط جک‌های بالابر به مکان خود منتقل می‌شود و در آن مکان نصب می‌شود.

کارکردهای عمده این برج به شرح زیر است.
• ایجاد و گسترش شبکه دسترسی بدون سیم به اطلاعات Wireless Access Network
• زیرساخت مناسب برای سیستم های جدید تلویزیونی دیجیتال MVDS , DVB
• بهینه سازی پوشش رادیو تلویزیونی FM,UHF,VHF
• گسترش و بهینه سازی پوشش شبکه های بی سیم و پی جو .

• ایجاد جاذبه گردشگری و بهره مندی از فضاهای گردشگری، تجاری و فرهنگی (رستوران گردان، سکوی دید ، گالری هنری ، گنبد آسمان ، موزه انقلاب اسلامی)

برج میلاد با ارتفاع کل ۴۳۵ متر چهارمین برج بلند مخابراتی – تلویزیونی دنیا است که شامل ساختمان سرسرا (لابی) در پای برج با زیربنای ۱۶۰۰۰ مترمربع ، شافت بتنی به ارتفاع ۳۱۵ متر ، سازه راس ۱۲ طبقه با زیربنای بیش از ۱۲۰۰۰ مترمربع ـ که یکی از بزرگ ترین سازه راس برج های مخابراتی ـ تلویزیونی دنیا است ـ و یک دکل فلزی ۱۲۰ متری است .

در سه طرف بدنه برج ۶ آسانسور شیشه ای ، هر یک با ظرفیت ۲۵ نفر قرار خواهند گرفت که با سرعت متوسط ۷ متر بر ثانیه ، بازدید کنندگان را به بالای برج منتقل خواهد کرد.