فایل ورد کامل مقاله مزاح در روایات؛ بررسی دینی و اجتماعی جایگاه شوخ‌طبعی و طنز در متون اسلامی

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 فایل ورد کامل مقاله مزاح در روایات؛ بررسی دینی و اجتماعی جایگاه شوخ‌طبعی و طنز در متون اسلامی دارای ۲۶ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد فایل ورد کامل مقاله مزاح در روایات؛ بررسی دینی و اجتماعی جایگاه شوخ‌طبعی و طنز در متون اسلامی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی فایل ورد کامل مقاله مزاح در روایات؛ بررسی دینی و اجتماعی جایگاه شوخ‌طبعی و طنز در متون اسلامی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن فایل ورد کامل مقاله مزاح در روایات؛ بررسی دینی و اجتماعی جایگاه شوخ‌طبعی و طنز در متون اسلامی :

چکیده
سعی ما در این مختصر آنست که به یکی از بارزترین مصادیق شادی و شاد کردن که همان مزاح و شوخی است، پرداخته و در مرحله اول آنرا از دیدگاه روایات با آوردن روایاتی در ابتدای این مقاله بررسی کرده و در مرحله بعد به توضیح کلی آن روایات به وسیله بعضی از علماء که حجت خدا بر ما در عصر غیبتند، بپردازیم. امیدواریم که مورد رضایت حضرت بقیه‌الهس (عجل الله تعالی فرجه الشریف) واقع گردد.

پیشگفتار
مزاح و شوخی از مسائلی است که امروزه بیش از دیگر زمان‌ها با آن روبرو هستیم و این مسئله در میان بشر شیوع بسیاری یافته است. به همین خاطر باید مورد بررسی قرار گرفته و فرهنگ صحیح آن در جامعه توزیع گردد تا به صورتی صحیح و با هدفی والا و خداپسندانه انجام شود.
موضوع مزاح کردن به اصل شاد بودن و شاد کردن برمی‌گردد و این اصل یک امر فطری است.

همچنین شاد کردن برادر مؤمن نیز یکی از عبادات بزرگ محسوب می‌شود؛ اگر شادی‌های دنیایی انسان در راستای کمک به شادی آخرت او باشد، بسیار پسندیده و مطلوب است. به همین جهت شادی‌هایی که مومنین در زندگیشان دارند به این منظور است که برای انجام عبادات و وظایفشان نشاطی داشته باشند.

آنها از آن جهتی که مومن هستند هیچگاه به گناه شاد نمی‌شوند؛ شادی یا مستقیماً در ارتباط با خداست و یا برای تکامل معنوی و انجام وظایف و یا دست کم برای جلوگیری از گناه. با توجه به مطالب بالا شاد کردن هرکسی به طور مطلق بالاترین عبادات نیست، بلکه تنها شاد کردن مومنین از مجاری شرعیه و راه‌هایی که شرعاً مجاز است، مطلوب و پسندیده و بالاترین عبادات محسوب می‌شود.(۱)
(اصل در مزاح کردن بر عدم آن می‌باشد الا زمانی که بتوان با یک دلیل شرعی از این اصل خارج شد. اولین قدم کشیده شدن به بحران اخلاق در جوانان همین شوخی‌های بی‌جا و بی‌جهت و دلیل شرعی است و لذا این شوخی کردن باید تعدیل گردد و اگر این تعدیل رخ ندهد. انسان تا ۴۰ سالگی و بعد از آن همواره خلاف اعتدال حرکت می‌کند.(۵۶)). پس با توجه به مطالب گفته شده انسان تا وقتی جوان است باید از شوخی‌های ناپسند و تمام صفات ناپسند جلوگیری کند و الا وقتی آنها عادت گردید، دیگر در سنین غیر جوانی از بین بردن آنها بسیار سخت است.

فصل اول: از دیدگاه روایات
بخش اول: ‌شادی
الف) شادی و شادمانی:
امام علی (علیه‌السلام): شادی، انبساط خاطر و نشاط می‌آورد و غم، گرفتگی خاطر و دلگیری ـ عنه (علیه السلام): کسی که شادیش کم باشد، آسایش او در مردن است ـ عنه (علیه السلام): اوقات شادی غنیمت است ـ عنه (علیه السلام): هر شادمانی به همان اندازه تلخکامی در پی دارد.
ب) آنچه زیبنده شادمانی است:
عنه (علیه السلام): شادی مومن آن گاه است که پروردگارش را اطاعت کند و اندوهش آن‌گاه که گناه کند.
ج) عوامل شادی:
عنه (علیه السلام): ریشه خرد توانمندی است و میوه آن شادمانی.
د) ارزش شاد کردن:
امام صادق (علیه السلام): هیچ یک از شما فکر نکند که اگر مومنی را شاد کرد، فقط او را شادمان ساخته، بلکه به خدا قسم ما را شاد کرده است. عنه (علیه السلام): هر که به مومنی شادی رساند، به رسول خدا شادی رسانده باشد و هرکه به رسول خدا شادی رساند،‌ به خدا شادی رسانده باشد و چنین است که هرکه به مومنی اندوهی رساند.

هـ) ثواب زدودن غم از دل مومن:
امام رضا (علیه السلام): هرکه گره از کار مومنی بگشاید،‌خداوند در روز قیامت گره غم از دل او بگشاید. امام صادق (علیه‌السلام): چون خداوند مومن را از گورش درآورد، تمثالی با او خارج شود که در جلوی او راه می‌رود و هرگاه مومن یکی از صحنه‌های هراس‌انگیز روز قیامت را ببیند، آن تمثال به او گوید: ; نترس و غم به خود راه مده; مومن به او گوید: تو کیستی؟ تمثال گوید: من همان شادی و سروری هستم که به برادر مومنت رساندی. عنه (علیه السلام): هر مومنی که گرفتاری مومن تنگدستی را رفع کند خداوند حوائج او را در دنیا و آخرت آسان سازد.

و) شادی به ناحق:
امام علی (علیه السلام): بسا سرمستی و نشاطی که به غارت رفتن اموال (شخص) را (یا ناراضی و هلاکت و مصیبت) در پی داشته باشد.

بخش دوم: مزاح
الف) مدح مزاح:
پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله):
من شوخی می‌کنم، اما جز حق نمی‌گویم ـ عنه (صلی الله علیه و آله): مومن شوخ و شنگ است و منافق اخمو و عصبانی ـ امام صادق (علیه السلام): هیچ مومنی نیست، جز این که در او (دعابه) هست. راوی می‌گوید: عرض کردم، دعابه چیست؟ فرمود: شوخی ـ عنه (علیه السلام): به یونس شیبانی-: با یکدیگر شوخی هم می‌کنید؟ عرض کردم، کم. فرمود: این گونه نکنید؛ زیرا شوخی از خوشخویی است و تو بدان وسیله برادرت را شاد می‌سازی، رسول خدا برای اینکه کسی را شاد کند با او شوخی می‌کرد

ب) نکوهش مزاح:
پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله): ای علی، شوخی مکن که ارج و احترامت از بین می‌رود و دروغ مگو که نورانیتت از میان می‌رود. امام علی (علیه السلام): هیچ انسانی شوخی‌ای نکرد، مگر اینکه پاره‌ای از عقل خود را دور انداخت. عنه (علیه السلام): هرچیزی را تخمی است و تخم دشمنی

شوخی است. عنه (علیه السلام): آفت ابهت شوخی است. عنه (علیه السلام): از شوخی بپرهیزید، زیرا که شوخی بدخواهی می‌آورد و کیفر بر جای می‌گذارد و آن دشنام کوچک است.
امام کاظم (علیه السلام): از شوخی بپرهیز که آن نور ایمانت را می‌برد و مردانگی تو را سبک می‌گرداند. رسول‌الله (صلی الله علیه و آله): بنده به ایمان ناب نرسد، مگر آن گاه که شوخی و دروغ را ترک گوید و مجادله را رها کند، هرچند که بر حق باشد ـ امام صادق (علیه السلام): شوخی مکن که بر تو گستاخ می‌شود