فایل ورد کامل مقاله جایگاه حمل‌ونقل زمینی استان بوشهر در گردشگری؛ بررسی علمی و اقتصادی نقش زیرساخت‌ها در توسعه صنعت توریسم

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 فایل ورد کامل مقاله جایگاه حمل‌ونقل زمینی استان بوشهر در گردشگری؛ بررسی علمی و اقتصادی نقش زیرساخت‌ها در توسعه صنعت توریسم دارای ۱۱۱ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد فایل ورد کامل مقاله جایگاه حمل‌ونقل زمینی استان بوشهر در گردشگری؛ بررسی علمی و اقتصادی نقش زیرساخت‌ها در توسعه صنعت توریسم  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی فایل ورد کامل مقاله جایگاه حمل‌ونقل زمینی استان بوشهر در گردشگری؛ بررسی علمی و اقتصادی نقش زیرساخت‌ها در توسعه صنعت توریسم،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن فایل ورد کامل مقاله جایگاه حمل‌ونقل زمینی استان بوشهر در گردشگری؛ بررسی علمی و اقتصادی نقش زیرساخت‌ها در توسعه صنعت توریسم :

فهرست مطالب
عنوان صفحه
فصل اول: کلیات تحقیق
مقدمه و بیان مسئله ۲
فصل دوم: ادبیات تحقیق
قسمت اول- گردشگری
مقدمه ۶

تعاریف گردشگری ۷
تعریف گردشگر ۹
ارکان صنعت گردشگری ۹
نقش زیرساخت‌ها در توسعه صنعت گردشگری ۱۰
موانع توسعه گردشگری ایران از نقطه نظرات مختلف ۱۱
استان بوشهر و تقسیمات سیاسی آن ۱۴
جغرافیای طبیعی استان بوشهر ۱۸
جاذبه‌های گردشگری استان بوشهر ۲۲
قسمت دوم- حمل و نقل
مقدمه ۳۰
حمل و نقل چیست؟ ۳۱
ارتباط حمل و نقل و گردشگری ۳۳
مدل مستقیم حمل و نقل ۳۴
عوامل موثر در توسعه حمل و نقل ۳۶
اهمیت سرمایه گذاری در حمل و نقل ۳۷
فصل سوم: روش تحقیق
مقدمه ۴۰
فرضیه‌های تحقیق ۴۰
اهداف تحقیق ۴۱
روش تحقیق ۴۱
خلاصه مراحل انجام تحقیق ۴۲
جامعه آماری ۴۳
فصل چهارم: نتیجه‌گیری
مقدمه ۵۱
نتیجه‌گیری و ارائه پیشنهادات ۵۲
الف- نتایج حاصل از آزمون فرضیات، از دیدگاه مسافران ۵۲
ب- نتایج حاصل از آزمون فرضیات، از دیدگاه کارشناسان ۵۵
پیشنهادات به مسئولین ۵۶
پیوست‌ها
الف- منابع و مآخذ ۶۰
ب- پرسش نامه‌ها ۶۲

فصل اول

کلیات تحقیق

اهمیت و ضرورت تحقیق
توسعه گردشگری استان بوشهر می‌تواند عاملی برای رشد و توسعه استان ذکر شود که به اشتغال‌زایی و توسعه اقتصادی آن می‌توان اشاره کرد. وجود سواحل زیبا و هوای مطبوع این خطه از سرزمین مادر فصول سرد می‌تواند برای هر گردشگری، چه داخلی و چه خارجی جذاب باشد. اما استان بوشهر با داشتن این امتیاز کمتر از این توان بالقوه سود برده است. پس قطعاً‌ موانعی وجود دارد که یکی از این موانع وضعیت نامناسب سیستم حمل و نقل زمینی استان و شبکه راههای آن می‌باشد.
هدف تحقیق
هدف اصلی تحقیق پاسخگویی به این سوال است که آیا وضعیت موجود سیستم حمل و نقل زمینی یکی از موانع توسعه و رونق گردشگری به شمار می‌آید؟

فرضیه‌های تحقیق
– فرضیه اصلی: وضعیت نامناسب سیستم حمل و نقل زمینی یکی از موانع توسعه گردشگری استان است.
– فرضیه فرعی (۱): وصل نبودن استان بوشهر به شبکه راه‌آهن یکی از موانع توسعه گردشگری استان است.
– فرضیه فرعی (۲): وضعیت نامناسب شبکه‌راه‌های برون شهری استان یکی از موانع توسعه گردشگری استان است.
– فرضیه فرعی (۳): وضعیت نامناسب تأسیسات و خدمات جانبی راه‌های برون شهری استان یکی از موانع توسعه گردشگری استان است.
روش تحقیق
روش تحقیق مورد استفاده از نوع توصیفی و از نوع پیمایشی است.
روش جمع آوری اطلاعات
روش جمع‌آوری اطلاعات از طریق پرسش‌نامه، مصاحبه و منابع کتابخانه‌ای می‌باشد.
قلمرو تحقیق
قلمرو مکانی این تحقیق محدوده جغرافیایی استان بوشهر است و مسافران و کارشناسان سازمان میراث فرهنگی، قلمرو زمانی فروردین ۸۵ می‌باشد.
جامعه و نمونه آماری
– مسافران
– کارشناسان
نتایج مورد انتظار تحقیق
توسعه حمل و نقل زمینی می‌تواند نقش مهمی را در توسعه گردشگری ایفا کند و برای دسترسی به هر مکان و جاذبه ای سیستم حمل و نقل به عنوان یک زیر ساخت مطرح و مهم است.

فصل دوم

ادبیات تحقیق

قسمت اول

گردشگری

مقدمه
یکی از زمینه‌های حرکت از اقتصاد متکی به نفت، به اقتصاد غیر نفتی، تغییر ساختار اقتصادی کشور است و برای چنین تغییری نگرشی یکپارچه در ابعاد یکپارچه در ابعاد اقتصادی، اجتماعی، حقوقی و مدیریتی ضروری به نظر می‌رسد. یکی از عرصه‌های تنوع، تنوع بخشی اقتصادی کشور با توجه به تنوع محیطی و مزیت‌های نسبی موجود، گردشگری است.
گردشگری امروزه در اغلب کشورها به ویژه کشورهای جهان سوم کلید اقتصاد بشمار می‌رود، تا جایی که در این کشورها گردشگری بیش از سایر برنامه‌های توسعه در اولویت قرار گرفته است. تنوع بخشی به اقتصاد، بالا بردن شاخص‌های توسعه انسانی، مشکلات ناشی از صنعتی شدن و آلودگی بیش از حد استاندارد شهرها و بویژه شهرهای بزرگ، افزایش بهره‌ وری نیروی انسانی، اشتغال‌زایی، تکامل فرهنگ‌ها، حفظ محیط زیست و در مجموع توسعه پایدار از دغدغه‌هایی است که جهان سوم با آن روبرو است و هر یک از کشورها در هر سطحی از توسعه تلاش می‌کنند تا پاسخی مناسب به دغدغه‌های مذکور بدهند.
در بین کشورهایی که به تنوع بخشی اقتصاد روی آورده‌اند و می‌خواهند خود را از اقتصاد تک پایه‌ای برهانند، در جستجوی شناخت مزیت‌ها یا خلق آنها هستند. یکی از این مزیت‌ها، گردشگری است که اغلب کشورها به ویژه کشورهایی که به لحاظ موقعیت مکانی از این مزیت برخوردارند. در برنامه‌های ملی خود آنرا گنجانده‌اند با از این طریق بتوانند فرایند توسعه ملی خود را تکامل بخشند.

مسافرت و صنعت گردشگری به عنوان بزرگترین و مهمترین صنعت در دنیای امروز به حساب می‌آید. بسیاری از کشورهای این صنعت پویا را به عنوان منبع درآمد، اشتغال، رشد بخش خصوصی و توسعه ساختار زیربنایی خود می‌دانند. بویژه کشورهای در حال توسعه، به توسعه گردشگری اهمیت بیشتری می‌دهند. (وای؛ ۱۳۷۷؛ ص ۲۷)
توسعه گردشگری در هر پایه و برنامه‌ای که در مورد توسعه باشد، عامل کلیدی بشمار می‌رود توسعه کشاورزی، صنعت و گردشگری از راه‌های مختلف ایجاد کسب و کار هستند و احتمالاً، توسعه گردشگری ساده‌ترین روش برای کسب وکار و در آمد در مقایسه با دو روش دیگر است. در کشور ما صنعت گردشگری از پتانسیل بالایی برخوردار است و اگر توجه خاصی به آن شود می‌تواند درآمد زیادی را عاید کشور کند.
تعریف گردشگری
امروزه گردشگری به عنوان یکی از پدیده‌های مهم زندگی اجتماعی بشر، از دیدگاه علوم مختلف از جمله اقتصاد، جامعه‌شناسی، جغرافیا و مدیریت، مورد بررسی قرار می‌گیرد و بر همین اساس تاکنون تعاریف متعددی از گردشگری به توجه به دیدگاه موضوعی هر یک از رشته‌ها، صورت گرفته است.
گردشگری از دیدگاه جامعه شناسی عبارت است از: مجموعه روابطی که شخص گردشگر در محل اقامت موقت خود در مقصد، با انسان های ساکن در آن محل بوجود می‌آورد. در این تعریف صرفاً به روابط گردشگر و کلاً روابط انسانی توجه شده است در حالی که جغرافی‌دانان در تعریف خود از گردشگری، عمدتاً بر رابطه گردشگران با مقصد و اقلیم متمرکز می‌شوند. (کاظمی؛ ۱۳۸۱؛ ص ۳۱)

در فرهنگ لغت گردشگری عبارت است از: مسافرت برای تفریح و سرگرمی و سفری که در آن مسافر به مقصدی رفته و سپس به محل سکونت خود بر‌می‌گردد. در تعریف دیگری، گردشگری به سفر موقتی و کوتاه اطلاق شده که ضمن آن گردشگر به منطقه‌ای خارج از محل سکونت و کار خود به منظور سیر و سیاحت سفر می‌کند.
نکات مهمی که در کلیه‌ی تعاریف مشاهده می‌شود، جدا شدن فرد از محل کار و اقامت دائم خود، کوتاه و موقتی بودن سفر و انجام فعالیت‌هایی مانند بازدید، سرگرمی و تفریح در مدت سفر می‌باشد.
از نظر اقتصادی گردشگری نشان دهنده انتقال قدرت خرید از یک منطقه به منطقه دیگر است. (الوانی؛ ۱۳۷۳؛ ص ۱۸، ۱۹)
نهایتاً‌ اینکه گردشگری فعالیتی است چند رشته‌ای، چند مسئله‌ای، چند بخشی‌ و چند شکلی، چند رشته‌ای از این جهت که گردشگری از رشته‌های اقتصاد، حقوق، جامعه شناسی ، روان شناسی، جغرافیا، هتلداری، بازرگانی، راه و ساختمان و… استفاده می‌کند.
چند مسئله‌ای از این جهت که با مسائل جغرافیایی، زیست محیطی، مالی و اقتصادی، فنی، انسانی، فرهنگی و آموزشی، حقوقی و سیاسی و امنیتی ارتباط دارد.
چند بخشی از این جهت که در گردشگری، بخش‌های دولتی، نیمه دولتی، و خصوصی درگیر می‌باشند. چند شکلی از این جهت که گردشگری از اشکال مختلف فرهنکی، ورزشی، کسب و کار، درمانی، اجتماعی، زیارتی، و استفاده از شیوه‌های مختلف حمل و نقل و تاسیسات اقامتی تشکیل می گردد. (عزیزی؛ ۱۳۷۸؛ ص ۴۸)

تعریف گردشگر
گردشگر به کسی گفته می‌شود که اقدام به مسافرت می نماید و مدت سفر او بیش از ۲۴ ساعت و کمتر از یکسال است و سفر وی با انگیزه‌های تفریحی، استراحتی، فرهنگی، شرکت در کنفرانس‌ها، سمینارها و مواردی مشابه صورت می‌گیرد. (WTO, 1997)
گردشگر به ۲ بخش کلی تقسیم می‌گردد:
۱) گردشگر داخلی: کسی است که از محل اقامت خود حداقل ۵۰ مایل دور شده و برای اهدافی از قبیل امور کاری، تفریحی، شخصی و استراحت در محلی اقامت گزیند. مدت اقامت وی می‌تودند از کمتر از یک شب یا بیشتر از آن باشد.
۲) گردشگر خارجی: افراد ساکن یک کشور که به خارج از آن کشور سفر می‌کنند.
ارکان صنعت گردشگری
ارکان صنعت گردشگری را ترکیبی از فعالیت‌ها، خدمات و صنایع شکل می‌دهد. ارکان صنعت گردشگری به قرار زیر است:
۱) منابع طبیعی: منابعی که به صورت‌های مختلف در هر منطقه‌ای وجود دارد و برای جلب گردشگران مورد استفاده قرار می‌گیرد. مانند جنگل‌ها، سواحل دریا، حیوانات خاص منطقه، کوهستانها، گل‌ها و… .

۲) عوامل زیربنایی: عواملی مانند شاهراه‌ها، فرودگاه‌ها، خطوط راه‌ آهن، جاده‌ها، پارگینگ‌ها، پارک‌ها، تسهیلات دریایی و بندری، هتل‌ها، متل‌ها، رستوران‌ها، مراکز خرید، اماکن تفریحی، موزه‌ها، سیستم‌های تصفیه‌ آب آشامیدنی و سوخت رسانی، سیستم‌های ارتباطی و بهداشتی، از جمله عوامل زیربنایی مهم این صنعت هستند.
۳) منابع فرهنگی و روحیه مهمان نوازی: منابع فرهنگی هر منطقه شامل هنرهای ظریفه، ادبیات، تاریخ، موسیقی، هنرهای نمایشی، رقص، ورزش‌ها و سایر فعالیت های مشابه دیگر است. روحیه مهمان‌نوازی را نیز می‌توان از نحوه‌ی خوشامد‌گویی کارکنان یک سازمان، مؤدب و صمیمی‌بودن آنها و تمایل برای ارائه‌ی خدمات قابل قبول و دوستانه‌‌ از سوی آنها درک کرد. (الوانی؛ ۱۳۷۳؛ ص ۲۷ و ۲۸)
نقش زیرساختارها در توسعه صنعت گردشگری
واژه زیرساختار (تأسیسات زیربنایی) در گردشگری اشاره به تأسیساتی دارد که رویازیر زمین قرار گرفته‌اند و مبنایی برای عملکرد کارآمد این صنعت می‌باشند.
تأسیسات زیربنایی شامل شبکه‌های ارتباطی، جاده‌ای، فرودگاهی، منابع و تسهیلات آب شرب، برق، سیستم‌زهکشی، فاضلاب و… می‌شود. زیر بنا پایه‌ی روبنا است. تأسیسات روبنایی شامل هتل‌ها، واحدهای اسکان، رستوران‌ها و طیف گسترده‌ای از خدمات و تاسیسات خاص گردشگری است. بنابراین مقصدی که از منابع فرهنگی، طبیعی و آب و هوایی دلپذیر برخوردار است، لازم و ضروری هستند.
توسعه زیر ساختار در کشورهای در حال توسعه، که اغلب در این زمینه بسیار عقب هستند امری حیاتی به شمار می‌آید. از طرفی توسعه گردشگری نیازمند زیرساختار‌های مناسب حمل ونقل است تا جابجایی گردشگران به سهولت انجام گیرد. از جمله این زیر ساختارها، راه و پایانه می‌باشد. گردشگری امروزه در دنیا بیشتر داخلی است و نه بین‌المللی. گردشگران بیشتر درون کشور خودشان سفر می‌کنند. همچنین اکثر سفرهای گردشگری در جهان توسط وسایل نقلیه‌ی زمینی و عمدتاً‌ اتومبیل انجام می‌گیرد. لذا وجود راه‌های مناسب و کارآمد می‌تواند در توسعه گردشگری بسیار بسیار موثر باشد. عموماً جاذبه‌های گردشگری تنها پس از آنکه قابل دسترسی شده‌اند، توسعه یافته اند. (یوسفی پور؛ ۱۳۷۹؛ ص ۳۸)

هر چند که مسافت بین مبدأ و مقصد سفر پر تعداد گردشگران موثر است ولی این اثر می‌تواند با توسعه قابلیت‌های دسترسی کم رنگ‌تر شود.وجود زیرساخت‌های لازم حمل و نقل مناسب در زمره این قابلیت‌ها هستند. (اردکانی؛ ۱۳۸۳؛ ص ۵۱)
نهایتاً اینکه حمل و نقل جزء جدا نشدنی و بسیار مهم صنعت گردشگری است. مهم‌ترین مسئولیت سیستم حمل و نقل عبارت است از جابه‌جایی مسافران، رساندن آنها به مقصد و برگرداندن آنها از راه هوا، دریا یا زمین. مقصد مسافر چه داخلی و چه خارجی، به تسهیلات و تشکیلات موجود در پایانه‌های هوایی، بنادر، سیستم های جاده‌ای بستگی دارد و این ها همه جزء زیرساختارها هستند. (وای؛ ۱۳۷۷؛ ص ۴۱)
موانع توسعه گردشگری ایران از نقطه نظرات مختلف
– یکی از بزرگترین مشکلاتی که ما در زمینه‌ی توسعه گردشگری با آن روبرو هستیم مربوط به تصوری است که از کشور ما به جهانیان ارائه شده است و این مسأله تماماً محصول ناکارآمدی سیستم‌های ما در اداره‌ی بهینه کشور است. البته ضعف در سیستم حمل و نقل هوایی و راه‌های زمینی نیز از دیگر مشکلات ضعف گردشگری ما است. (شفیع‌زاده؛ ۱۳۸۲؛ ص ۲۵ و ۲۸)

– کیفیت خدمات و تسهیلات، یکی از موضوعات و چالش‌های اصلی در صنعت گردشگری است. کیفیت، تمام عرصه‌های خدمات در گردشگری را در برمی‌گیرد. شبکه حمل و نقل، هتل‌ها، خدمات بانکی، سرویس‌های بهداشتی، رستوران‌ها، و همگی باید متحول شوند. (مجلس و پژوهش؛ شماره ۲۹، ص ۲۵۵)
– ضعف نظام آماری از دیگر چالش‌های موجود در زمینه برنامه ریزی و پژوهش برای توسعه گردشگری ایران است. نظام آماری موجود، محدود و ناکار آمد است. بخش آماری سازمان ایرانگردی و جهان گردی نیز توانایی‌های خود را به تدریج از دست داده است و عملکرد ضعیف‌تری از خود بروز می‌دهد.
– ساختار اداری و نیروی انسانی بخش دولتی گردشگری کماکان از موضوعات و چالش‌های مهم گردشگری ایران محسوب می‌شود.

– سیاست‌ها و مقررات جاری از جمله در مورد هواپیمایی کشوری، قانونی کار، قانون اتحادیه‌ها و تشکل‌های صنعتی، قانون سرمایه‌گذاری، عدم موفقیت در خصوصی‌سازی صحیح خدمات و تسهیلات گردشگری، توام با جوی که عموماً نسبت به فعالیت‌های بخش خصوصی با دیده شک و سوءطن می‌نگرد و این تصور که بخش دولتی همه چیز را بهتر تشخیص می‌دهد، مانع از توسعه صنعت گردشگری ایران گردیده است.
– ضعف اراده ملی، مهمترین مانع توسعه گردشگری ایران است. توسعه گردشگری نیازمند اجماع در سطوح ملی است. در حالی که بخش‌هایی از رهبران و نخبگان جامعه از ضرورت توسعه گردشگری و آثار مثبت اقتصادی و اجتماعی آن دفاع می‌کنند، گروهی دیگر تا تأکید بر عوارض منفی گردشگری بین‌المللی و تاثیرات احتمالی آن در تخریب فرهنگ و آ‎داب و رسوم موجود، خواهان کنترل و محدود ساختن آن در چارچوب روابط با کشورهایی هستند که قرابت فرهنگی بیشتری با ایران دارند. (سینایی؛ ۱۳۷۴؛ ص ۲۲)

– مشکلات سازمانی از دیگر دشواری‌های محوری صنعت گردشگری کشور است.
نبود مدیریت متمرکز برای سیاست گذاری عمده در سطح کلان نامشخص بودن حدود بخش‌های عمومی و خصوصی و سایر نهادها، حاکم بودن افراد غیر مسئول و متفرقه در امر گردشگری از موانع توسعه گردشگری به شمار می‌آیند. (سرلک؛ ۱۳۷۸؛ ص ۲۷۳)
– عدم هماهنگی و همکاری مطلوب بین سازمان‌ها، نهادها و ارگان‌هایی که به طور مستقیم یا غیرمستقیم در توسعه گردشگری و جذب گردشگران موثر هستند نیز، از جمله موانع می باشند.
– ناهماهنگی فرهنگ و انتظارات گردشگران برخی از کشورها با فرهنگ اسلامی، از مشکلات دیگر آن است.
– نبود مراکز اطلاع رسانی در مبادی ورودی کشور از مهمترین چالش‌های صنعت گردشگری است.
– ارزش‌های هنجاری و فرهنگی، گردشگر خاصی را که ایران می‌تواند داشته باشد، محدود ساخته است. (برنامه ملی توسعه گردشگری؛ ۱۳۸۰)
استان بوشهر

استان بوشهر در جنوب ایران و در حاشیه‌ی خلیج فارس قرار دارد. موقعیت جغرافیایی این استان بین ۲۷ درجه و ۱۴ دقیقه تا ۳۰ درجه و ۱۶ دقیقه عرض شمالی و ۵۰ درجه و ۶ دقیقه تا ۵۲ درجه و ۵۸ دقیقه‌ی طولی شرقی از نصف‌النهار گرینویچ قرار دارد. مساحت این استان، بالغ بر ۲۵ هزار کیلومتر مربع است. این استان با استانهای فارس، هرمزگان، خوزستان و کهگیلویه و بویر احمد، همسایه است. جمعیت استان تقریباً‌ بالغ بر ۶۸۵۳۰۷ نفر می‌باشد.
این استان از لحاظ تقسیمات سیاسی به ۹ شهرستان تقسیم می‌گردد که عبارتند از: شهرستان بوشهر، دشتستان، تنگستان، دشتی، دیر، دیلم، لنگان، گناوه و جم.
شهرستان بوشهر با ۹/۱۴۴۱ کیلومتر مربع مساحت و ۲۰۲۱۳۸ نفر جمعیت حدود ۲/۶% کل مساحت استان را دارا بوده و در حدود مختصات جغرافیایی َ۴۰ و ْ۵۰ تا َ۱۰ و ْ۵۱ طول شرقی و َ۴۶ و ْ۲۸ تا َ۴۶ و ْ۲۹ عرض شمالی قرار دارد. این شهرستان از دو بخش مرکزی و خارک، ۴ شهر (بوشهر، خارک، چغادک و عالی شهر) و ۲ دهستان تشکیل گردیده است و دارای آب و هوای گرم و مرطوب می‌باشد.

قدمت این بندر تاریخی به عهد ایلام حدود ۲۰۰۰ سال پیش از میلاد میرسد که در آن زمان با عنوان «لیان» شناخته می‌شده است. در دوره ساسانی نام آن «بخت اردشیر» بوده است و در دروه‌ی معاصر یکی از نخستین شهرهایی است که چاپ سنگی را وارد کرده و پیش از بسیاری از شهرهای مهم ایران دارای یخ سازی و برق بوده است. مردم بوشهر از اولین ایرانیانی بودند که با مجله و روزنامه آشنا شدند.
شهرستان دشتستان:
شهرستان دشتستان با ۶۳۶۶ کیلومتر مربع مساحت، بزرگترین شهرستان استان می‌باشد و مساحت آن حدود ۵/۲۷% مساحت کل استان را تشکیل می‌دهد. این شهرستان با ۲۲۴۲۰۹ نفر جمعیت از ۵ بخش (مرکزی، سعد آباد، شبانکاره، بوشکان و ارم) ۸ شهر و ۱۱ دهستان تشکیل گردیده است. آب و هوای آن گرم و خشک می‌باشد. شهر برازجان مرکز این شهرستان است و بدلیل قرارگرفتن بر سر راه بنادر بوشهر، گناوه‌ و کنگان به شیراز از همیشه دارای اهمیت بوده است.

شهرستان تنگستان:
شهرستان تنگستان ۱۹۲۷ کیلومتر مربع وسعت و طبق آخرین سرشماری ۶۴۹۵۰ نفر جمعیت دارد و به لحاظ وسعت و با ۳/۸% کل مساحت استان چهارمین شهرستان این استان می‌باشد.
شهر اهرم مرکز شهرستان تنگستان است. از لحاظ تقسیمات کشوری شهرستان از دو بخش مرکزی و دلوار، دو شهر و چهار دهستان تشکیل گردیده و فاصله اهرم تا مرکز استان ۵۷ کیلومتر می‌باشد. آب و هوای این شهرستان در نوار ساحلی گرم و مرطوب و هر چه بسوی مناطق داخلی پیش روی می‌شود از رطوبت هوا کاسته می‌گردد.

شهرستان کنگان:
شهرستان کنگان با ۱۲۹۶ کیلومتر مربع مساحت ۶/۵% کل مساحت استان است. در منتهی الیه جنوب شرقی استان واقع گردیده و به لحاظ وسعت کوچکترین شهرستان می‌باشد. این شهرستان دارای ۷۱۶۰۱ نفر جمعیت است و از ۲ بخش (مرکزی و عسلویه) چهار شهر و ۴ دهستان تشکیل گردیده است. آب و هوای این شهرستان گرم و مرطوب است و فاصله کنگان تا مرکز استان ۲۰۰ کیلومتر می‌باشد. منطقه ویژه اقتصادی پارس جنوبی که از بزرگترین منابع نفت و گاز خاورمیانه بشمار می رود در این شهرستان واقع گردیده است.

شهرستان دیر:
مساحت شهرستان دیر ۲۱۵۸ کیلومتر مربع می‌باشد که ۳/۹% کل مساحت استان است. جمعیت این شهرستان ۴۹۰۹۵ نفر می‌باشد و از دو بخش مرکزی و بردخون، ۳ شهر و ۴ دهستان تشکیل گردیده است. آب و هوای آن گرم و مرطوب است. فاصله شهر دیر تا مرکز استان ۲۰۰ کیلومتر می‌باشد. بندر دیر یکی از بنادر قدیمی سواحل خلیج فارس است که در گذشته‌ی آن بقایای شهرها و آبادی‌های کهن بسیاری دیده می‌شود.
شهرستان گناوه:
شهرستان گناوه با ۱۸۳۷ کیلومتر مربع وسعت، ۸% کل مساحت استان را به خود اختصاص داده است و در شمال استان بوشهر قرار دارد. جمعیت آن ۸۱۱۰۸ نفر و آب و هوای آن گرم و مرطوب می‌باشد. گناوه بر ساحل خلیج فارس، میان بوشهر و دیلم واقع شده است و از لحاظ تقسیمات کشوری دارای دو بخش مرکزی و ریگ، ۲ شهر و ۲ دهستان می‌باشد. فاصله آن تا مرکز استان ۱۳۰ کیلومتر است.

شهرستان دشتی:
شهرستان دشتی با ۵۰۰۸ کیلومتر مربع وسعت در شرق استان واقع گردیده است و حدود ۶/۲۱% کل مساحت استان را شامل می‌شود. جمعیت این شهرستان بر اساس آخرین سرشماری ۷۵۶۰۹ نفر اعلام گردیده است. از نظر وسعت دومین شهرستان استان است و دارای آب و هوای گرم و خشک می‌باشد. این شهرستان از دو بخش کالی و مرکزی، ۲ شهر و ۶ دهستان تشکیل گردیده و فاصله مرکز شهرستان، خورموج تا مرکز استان ۸۰ کیلومتر است.
شهرستان جم:
شهرستان جم با ۱۴۳۶ کیلومتر مربع مساحت هفتمین شهرستان استان بوده و در جنوب استان واقع گردیده که حدود ۲/۶% کل مساحت استان را شامل می‌شود. این شهرستان ۳۶۹۵۹ نفر جمعیت دارد و از دو بخش جم و ریز، یک شهر و ۵ دهستان تشکیل گردیده است. این شهرستان دارای اقلیم نیمه خشک و گرم است و فاصله شهر جم تا مرکز استان ۲۶۵ کیلومتر می‌باشد.
شهرستان دیلم:
شهرستان دیلم با مساحتی حدود ۲۲۳۰ کیلومتر مربع در شمال استان واقع شده است. جمعیت این شهرستان حدود ۳۱۰۷۶ نفر می‌باشد. این شهرستان از دو بخش مرکزی و بهر گانسر تشکیل گردیده و مرکز آن دیلم می‌باشد و فاصله مرکز آن تا مرکز استان ۱۹۵ کیلومتر می‌باشد.

جغرافیای طبیعی استان بوشهر
۱) ناهمواری‌های استان: ناهمواری استان تحت تاثیر فعالیت‌های کوه‌زایی اواخر کوشیاری و هم زمان با پیدایش زاگرس، شکل اولیه خود را یافته و از آن زمان تاکنون، عوامل فرسایش در تغییر شکل این ناهمواری ها به شدت اثر گذاشته و شکل امروزی ناهمواری‌ها بوجود آمده است. به طور کلی ناهمواری‌های استان را می توان در دو واحد کاملا‌ً متمایز مطالعه کرد: واحد مرتفع کوهستانی و واحد پست جلگه ای.

الف- واحد مرتفع کوهستانی: قسمت اعظم محدوده‌ شمالی و شرقی استان از ارتفاعات و طاقدیس‌های موازی پوشیده شده است. این ناهمواری‌ها، که بخشی از زاگرس چین‌خورده به شمار می‌رود. از دو رشته موازی که سرتاسر استان از شمال غرب به جنوب شرق را گرفته است، تشکیل شده. رشته کوه اصلی استان به نام «گچ ترش» شامل کوههای «گسیکان» «کوه‌سیاه» و «کوه خورموج» است. کوه‌های استان بوشهر به دلیل ارتفاع کم، بارش سالانه ناچیز و جنس سنگ‌ها که غالباً‌ آهکی است، از نظر پوشش گیاهی فقیر است و تنها در زمستان تا اوایل بهار پوشش سبز گیاهی دارد.

ب- واحد پست جلگه‌ای: واحد جلگه‌ای به صورت نوار کم عرضی در امتداد ساحل خلیج فارس قرار گرفته و حاصل رسوب گذاری رودهای استان است که به دنبال جلگه خوزستان از شمال غرب تا جنوب شرق استان امتداد یافته است. جلگه ساحلی استان، کم عرض و باریک است و فقط در جاهایی که رودهای استان به دریا منتهی می‌شوند، عرض آن افزایش می‌یابد. با توجه به وجود آب کافی و خاک نسبتاً‌ مناسب بخش اعظم کشاورزی استان در حاشیه‌ی این رودها متمرکز شده است و بیش‌تر سکونت گاه‌های استان نیز در این واحد تمرکز یافته‌اند.

۲) آب و هوای استان:
الف- عوامل موثر بر آب و هوای استان
۱- عرض جغرافیایی: مدار رأس السرطان با سه درجه اختلاف از جنوبی‌ترین نقطه‌ی خلیج فارس می‌گذرد. این به این معنی است که سواحل خلیج فارس در منطقه‌ای بسیار گرم قرار گرفته است. به این ترتیب، در استان بوشهر در فصل تابستان سیستم پرفشار جنب حاره حاکم می‌شود. در مقابل، تابش شدید آفتاب تابستانی، توان تبخیری این منطقه را بالا می‌برد.
۲- ارتفاع از سطح دریا: در بوشهر با فاصله‌ی ۲۰۰ کیلومتری از ساحل خلیج فارس، بدنه‌های پله مانند فلات ایران قرار دارد که تقریباً از ساحل شروع می‌شود و تا حدود ۲۰۰۰ متری ارتفاع می‌یابد.
۳- فاصله از دریا: در نوار ساحلی استان، اختلاف درجه‌ی حرارت بین شب و روز و فصول به علت نزدیکی به دریا کم است. افزایش رطوبت هوا از طریق بخار آب و حاکمیت رژیم‌ بادهای محلی از دیگر تاثیرات خلیج فارس است.
۴- جهت وزش‌بادها: جهت وزش بادها در وضعیت آب و هوای استان نقش عمده‌ای دارد. بادهای غربی، در ماه‌های سرد سال، استان بوشهر را مانند سایر نقاط ایران تحت تاثیر قرار می‌دهند. این بادها با عبور از خلیج فارس رطوبت زیادی جذب می‌کنند و باعث ریزش باران در استان می‌شوند.

ب- عناصر آب و هوایی
۱) فشار هوا: خلیج فارس به دلیل وضع جغرافیایی خود بین فلات ایران و عربستان، در زمستان و تابستان تحت تأثیر اقلیمی خارج از منطقه قرار می‌گیرد. این ناحیه در تابستان، تحت تأثیر سیستم پرفشار جنب حاره، آب و هوای گرم و خشکی دارد.
۲) درجه حرارت: استان بوشهر از دو بخش تشکیل شده؛ جلگه‌ای و کوهستانی. بخش وسیعی از استان را کوهستان فرا گرفته است وبخشی از آن وسعت کمتری دارد، جلگه‌ای است که به علت مجاروت با آب‌های خلیج فارس، تحت تأثیر آب و هوای آن قرار می‌گیرد. گرم‌ترین ماه سال مرداد و سردترین ماه، دی است.

۳) پوشش گیاهی استان
وجود آب و هوای خشک و بیابانی و تبخیر زیاد در استان بوشهر باعث فقر نسبی پوشش گیاهی شده است. این امر در فصل تابستان که بدون بارش است و حدود ۷ ماه طول می‌کشد. کاملاً‌ چشمگیر است اما در فصل زمستان و به دنبال ریزش باران در جلگه‌ها و نواحی پایکوهی استان مناظر زیبایی از علفزارهای سرسبز و گل‌های وحشی خودرو دیده می‌شود. با توجه به مقدار بارش سالانه و میانگین دمای زیاد تابستان، در استان بوشهر گیاهان علفی یک ساله و بوته ای به طور طبیعی می‌رویند. این گیاهان معمولاً در فصل پاییز و زمستان روییده و رشد می‌کنند و در فصل بهار و تابستان با شدت گرفتن گرما و کاهش بارندگی به تدریج خشک می‌شوند و از بین می‌روند.
با توجه به مطالب ذکر شده، پوشش گیاهی استان را می‌توان به دو بخش تقسیم کرد: الف- جنگل‌ و درختزار؛ ب- مرتع.
الف- جنگل و درختزار: جنگل‌های استان بوشهر به ۶۸۰۰۰ هکتار، معادل ۵/۲۴% از سطح کل استان می‌رسد و شامل جوامع جنگلی کنار، گز، بادام و بنه و حرا می‌باشد. مهمترین جامعه گیاهی آن حرا می‌باشد که به رویش‌های مانگرو معروف است و از نظر زیست محیطی اهمیت زیادی دارند.
ب- مساحت واقع استان بالغ بر ۵/۱ میلیون هکتار است. این مراتع غالباً‌ علوفه‌ی کمی دارند و از نوع مراتع بیابانی فقیر به شمار می‌رود.