فایل ورد کامل مقاله روابط سیاسی ایران و انگلستان؛ تحلیل تاریخی و دیپلماتیک مناسبات دو کشور در دوره‌های مختلف

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 فایل ورد کامل مقاله روابط سیاسی ایران و انگلستان؛ تحلیل تاریخی و دیپلماتیک مناسبات دو کشور در دوره‌های مختلف دارای ۲۴ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد فایل ورد کامل مقاله روابط سیاسی ایران و انگلستان؛ تحلیل تاریخی و دیپلماتیک مناسبات دو کشور در دوره‌های مختلف  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی فایل ورد کامل مقاله روابط سیاسی ایران و انگلستان؛ تحلیل تاریخی و دیپلماتیک مناسبات دو کشور در دوره‌های مختلف،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن فایل ورد کامل مقاله روابط سیاسی ایران و انگلستان؛ تحلیل تاریخی و دیپلماتیک مناسبات دو کشور در دوره‌های مختلف :

نگاهی به مناسبات جمهوری اسلامی ایران و انگلیس ( تأثیرپذیری عراق از انگلیس )
در سال های ۱۹۷۹-۱۹۲۱ هنگامی که دولت انگلستان فیصل بن حسین را به عنوان پادشاه منطقه تازه تاسیس عراق که هنوز قسمت اعظم آن متعلق به امپراتوری عثمانی بود منصوب کرد، زمانی بود که ایران با شورش های داخلی دست و پنجه نرم می کرد

. از آن زمان تاکنون روابط و مناسبات ایران و عراق شامل سه مرحله اساسی بود اما در این مدت با وجود موقعیت مناسب برای ایجاد همکاری، روابط دوجانبه آنها همواره دستخوش جدال هایشان بر سر منابع ارضی، سوءظن های منطقه یی و سیاست قدرت های بزرگ دنیا در مورد ایران و عراق و همچنین منطقه نفت خیز و استراتژیک خلیج فارس بوده است.

از سال ۱۹۲۱ تا سال ۱۹۵۸، زمانی که عراق تحت سلطه انگلستان بود، این دو کشور روابطی نسبتاً دوستانه داشتند که همین روابط نیز به دور از اصطکاک نبوده است. در این دوره، دولت های دو کشور در سال ۱۹۳۷ توافقنامه یی را بر سر خطوط مرزی خود امضا کرده و در دو معاهده صلح و امنیت شرکت کردند.

در مرحله دوم که موجب برهم زدن حکومت سلطنتی در عراق شد روابط دوجانبه دو کشور به طور فزاینده یی رو به دشمنی گرایید به گونه یی که عراق متمایل به اتحاد شوروی شده و ایران همچنان معادلات استراتژیک خود با غرب را حفظ کرد اما نهایتاً مرحله آخر مصادف بود

با عقب نشینی انگلستان از خلیج فارس در اواخر دهه ۹۰ و درگیری جنگ سردی بین دو کشور برای به اثبات رساندن برتری منطقه یی همراه بود که در نهایت منجر به جنگی حقیقی مابین آنان شد.سرانجام دو کشور در سال ۱۹۷۵ معاهده یی را در خصوص سرحدات مرزی و روابط همسایگی امضا کرده و پروتکلی را در خصوص تعیین سرحدات رود مرزی بین ایران و عراق ترتیب دادند که منجر به یک دوره همکاری مشترک دوجانبه از سوی دو کشور شد که با انقلاب ایران در سال ۱۹۷۹ خاتمه یافت.

مرحله اول مناسبات دوجانبه (۱۹۵۸-۱۹۲۱)
سلطه انگلستان بر خاورمیانه بعد از جنگ جهانی اول، موقعیت بسیار مناسبی را برای این کشور ایجاد کرد تا منطقه یی جدید از باقیمانده سلطنت ویران شده عثمانی ایجاد کند که اهدافش ممانعت از گسترش طرفداران کمونیسم،

حفاظت از مستعمرات هند و حفاظت از سرمایه گذاری کلان انگلیس در خلیج فارس باشد.در این استراتژی سه جانبه ، ایران و کشور تازه تاسیس عراق نقش بسزایی را بر عهده داشتند. تاسیس عراق با تاسیس سلسله جدیدی در ایران مقارن بود و این موضوع، به طور حتم امری اتفاقی نبود. در تاریخ ۲۲ فوریه ۱۹۲۱ رضاخان تحت حمایت انگلیس کودتایی را برپاکرد که نهایتاً منجر به تاسیس سلسله پهلوی در سال ۱۹۲۵ شد.

در ۲۳ آگوست ۱۹۲۱، سر پرسی کاکس، فیصل را به عنوان پادشاه عراق برگزید و این در حالی بود که رضاخان توانسته بود قدرت را در ایران از آن خود کند. در آن هنگام ایران در معرض فروپاشی اقتصادی، فساد سیاسی و تفکیک مرزی بود و رضاخان در جست وجوی راهی برای نجات ایران از این موقعیت رقت انگیز بود.

سرانجام وی با روسیه و افغانستان قرارداد همکاری بست و تهران و بغداد هم در سال ۱۹۲۶ پیرامون بسیاری از مسائل مهم با یکدیگر به نظرات مشترکی در زمینه پیگیری سیاست های خارجه غرب، مخالفت با کمونیست ها و ایجاد همکاری در زمینه کنترل فعالیت های قبیله یی، شورشیان و تبهکارانی که در حریم مرزی مشترک دو کشور حضور داشتند، رسیدند.

همکاری دو کشور در نهایت منجر به تشکیل دولت کردی مستقل در عراق شد که گروه های نژادی و قومی در ایران را برای برپایی استقلال داخلی تشجیع کرد.به رغم این روح تعاون بین دو کشور، اختلافاتی نیز وجود داشت که موجب اصطکاک هایی بین دو کشور می شد

. مهم ترین علت بالاگرفتن این تنش ها، اختلاف نظر دو کشور بر سر موضوع تاسیس دولت اهل سنت عراق در کشوری بود که اکثریت مردم آن را شیعیان تشکیل می دادند و البته مسائلی از قبیل وضعیت ایرانیان مقیم عراق و اختلافات بین دو کشور نیز از مسائل مهم ایجاد چنین تنش هایی بودند که یادگار دوران کشمکش سلطنت های ایران و اتومن (عثمانی) برای تسلط بر بین النهرین بود.

مساله ایجاد دولت سنی در عراق با درگیری های بسیاری همراه بود؛ چرا که جمعیت کثیری از مردم عراق را شیعیان تشکیل می دادند و ایران در این میان نمی دانست که چه رفتاری از خود نشان دهد. اما یک سال پیش از تاجگذاری رضاخان، هنگامی که جمعیت شیعه در بین النهرین علیه انگلستان به شورش پرداخته بود، ایران تصمیم استراتژیک در رد کمک به برادران شیعه عراقی خود اتخاذ کرد.

رضاخان هم در حالی که بی صبرانه در انتظار لقب پادشاهی بود، جرات تغییر این سیاست را نداشت و این هنگامی بود که هرگونه رد یا عدم توجه به مساله شیعه در عراق، برای رضاخان و دیگر رهبران ایرانی خطرات زیادی را در پی داشت. این گونه بود که جمعیت شیعه که در آن دوران تقریباً ۵۶ درصد مردم عراق را تشکیل می دادند، در شکل گیری اولین مرحله روابط ایران و عراق نقش بسزایی ایفا کردند.

آیت الله شیخ محمدتقی شیرازی که یکی از علمای مردمی و شناخته شده در بین النهرین بود در پاسخ به شایعه سلطه انگلستان بر عراق، با صدور فتوایی نقش تمامی افراد غیرمسلمان در عراق را رد کرده و اظهار داشت؛ «ابطال تمامی حیله ها و نیرنگ های لندن در سراسر عراق امری واجب است.»

اما فتوای آیت الله تاثیری در رفتار انگلستان نداشت و شیعیان نیز در اعتراض به این رفتار انگلیس، در ژوئن ۱۹۲۰ قیامی را بر پایه دستیابی به استقلال برپا کردند.انگلستان برای سرکوبی این اعتراضات، نیرو و هزینه زیادی را صرف کرد که منجر به از بین رفتن ۹ هزار عراقی در این جریان شد. اندکی بعد از قیام شیعیان، رضاخان تاج پادشاهی را بر سر نهاد

و چند ماه بعد، وینستون چرچیل، در ازای غرامت مرگ پدرش در مبارزه با عثمانی در جنگ جهانی اول، فیصل را به عنوان شاه کشور عراق برگزید که این امر با استقبال شیعیان مواجه شد.علت عمده استقبال شیعیان این بود که آیت الله شیرازی پیشتر با ارسال نامه یی به شریف حسین از وی درخواست کرده بود

که یکی از فرزندان خود را جهت تشکیل دولتی در عراق به آنجا بفرستد اما دیری نپایید که بعد از مرگ آیت الله و علی الخصوص بعد از امضای قرارداد انگلیسی- عراقی در اکتبر ۱۹۲۲ که بیانگر سلطه قانونی انگلستان بر عراق بود، این استقبال شیعیان به نارضایتی تبدیل شد. شیعیان به شدت با دخالت بیگانگان در عراق مخالف بودند و انگلستان نیز برای از بین بردن این مخالفت ها روابط خود را با اقلیت های سنی گسترش داد و محدودیت های شدیدی را برای فعالیت های شیعیان قائل شد که این محدودیت ها منجر به ترک ۴۴ رهبر شیعه ازجمله آیت الله نائینی و آیت الله اصفهانی از عراق شد.

علمای ایران نیز با علمای شیعه عراق همکاری کرده و با تحت فشار قرار دادن دولت، خواستار حمایت ایران از شیعیان تحت محاصره بصره شدند. رضاخان که در آن زمان وزیر جنگ بود، ابتدا قصد هیچ گونه مساعدتی نسبت به علما نداشت اما سرانجام با صدور فرمان پیروی از دستورات و احکام علمای عظمی به آنان یاری رساند.

به تدریج دولت ایران با میانجیگری خود توانست انگلیس و عراق را قانع کند که در صورت عدم مداخله در امور سیاسی کشور حق بازگشت علما به عراق را صادر کنند اما با بازگشت علما در سال ۱۹۲۴ به عراق دولت سنی این کشور توانست شیعیان را از رسیدن به قدرت محروم کند و مهم تر از آن اینکه عدم حضور شیعیان در فعالیت های سیاسی، بنیاد سیاست های ایران نسبت به عراق را بنا کرد

که تا سال ۱۹۷۹ ادامه داشت. تعداد ایرانیانی که در آن زمان در عراق زندگی می کردند تقریباً ۱۵۰ -۱۰۰ هزار نفر بوده و تعداد زیادی از ایرانیان که بعد از سقوط سلسله صفوی در سال ۱۷۲۲ به قسمت هایی از بین النهرین مهاجرت کرده بودند، از حقوق و مزایای همتایان اروپایی خود در بین النهرین بهره می جستند. به عنوان مثال کنسولگری ایران در زمینه های مختلف حق اعمال نفوذ انحصاری نسبت به ایرانیان مقیم آنجا را داشت

. در اوایل دهه ۱۹۲۰، انگلستان ضمن قراردادی حقوق و مزایای خاصی از جمله حق حضور در دادگاه ها همراه با نمایندگان و همراهان انگلیسی را به تمامی ملیت های مقیم عراق غیر از ایرانیان آن کشور اعطا کرد و با این عمل اعتراض ایرانیان را برانگیخت. ایران با به میان آوردن قرارداد عقد شده میان ایران و عثمانی که براساس آن حقوق و امتیازات فراوانی به ایرانیان اعطا شده و دولت عراق را ملزم به احترام به این قوانین کرده بود، اعتراض خود را نشان داد. دولت عراق نیز در پاسخ به اعتراض ایران اظهار داشت که این قرارداد معامله یی مابین دو کشور بوده و در آن به ایران پیشنهاد شده بود که در پی توافق های قضایی جدید با عراق باشد

اما ایران این پیشنهاد را نادیده گرفته است. بدین ترتیب بود که زمان ستیزه و جدال میان دو کشور فرارسید. رضاشاه در سال ۱۹۲۸ تقاضای حقوق کاپیتولاسیون در عراق را تظاهری آشکار خواند. یک سال بعد، دولت انگلیس به صورت یک جانبه قرارداد خود با عراق را لغو کرد که این حرکت انگلیس مورد استقبال ایران واقع شد تا جایی که ایران تقاضای حقوق کاپیتولاسیون برای ایرانیان مقیم عراق را تسلیم انگلستان کرد و این جریانات آغازی برای عداوت میان دو کشور شد.

مهم ترین اولویت ایران ایجاد سلطه مشترک ایران و عراق بر اروندرود بود. هدف دوم نیز گسترش مرزهای جدید در کنار سرحدات قبلی ایران با عراق بود که منافع این مرزهای جدید بیشتر از منافع مرزهای از پیش تعیین شده در قرارداد عثمانی در سال ۱۹۱۴ بود و آخرین نیت ایران، بازپس گیری ۱۰-۷ هزار کیلومتر مربع از مناطق نفت خیز قصرشیرین بود که در سال ۱۹۱۴ با بی میلی ایران به اتومن واگذار شده بود.