فایل پی دی اف کامل کتاب جامع زبان و ادبیات فارسی با تمرکز بر عروض و قافیه و تحلیل ساختارهای شعری PDF

توجه : این فایل به صورت فایل PDF (پی دی اف) ارائه میگردد

 فایل پی دی اف کامل کتاب جامع زبان و ادبیات فارسی با تمرکز بر عروض و قافیه و تحلیل ساختارهای شعری PDF دارای ۲۱۳ صفحه می باشد و دارای تنظیمات و فهرست کامل در PDF می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل پی دی اف فایل پی دی اف کامل کتاب جامع زبان و ادبیات فارسی با تمرکز بر عروض و قافیه و تحلیل ساختارهای شعری PDF  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

این پروژه توسط مرکز فایل پی دی اف کامل کتاب جامع زبان و ادبیات فارسی با تمرکز بر عروض و قافیه و تحلیل ساختارهای شعری PDF2 ارائه میگردد

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی فایل پی دی اف کامل کتاب جامع زبان و ادبیات فارسی با تمرکز بر عروض و قافیه و تحلیل ساختارهای شعری PDF،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن فایل پی دی اف کامل کتاب جامع زبان و ادبیات فارسی با تمرکز بر عروض و قافیه و تحلیل ساختارهای شعری PDF :

فایل پی دی اف کامل کتاب جامع زبان و ادبیات فارسی با تمرکز بر عروض و قافیه و تحلیل ساختارهای شعری PDF

توضیحات محصول:

عروض

دانشی است که وزن ها و بحرهای شعر را بررسی میکند. عروض همچون ترازویی است که وزن شعر با آن سنجیده

میشود. برای عروض چند وجه نام گذاری یاد شده است که مهمترین آن ازین قرار است:

این دانش را عروض گفته اند زیرا معروض علیه شعر است و شعر را بر آن عرضه میکنند تا موزون را از ناموزون تشخیص

دهند.

از آنجا که واپسین بخش مصراع نخست یک بیت عروض نام دارد و با مشخص شدن آن، وزن شعر قوام مییابد و مشخص

میشود، از باب تسمیهی کل بر جزء، دانش مورد نظر را عروض نامیده اند.

خلیل احمد، واضع علم عروض، این دانش را در شهر مکه بنیاد نهاد؛ از آنجا که عروض نام دیگر مکه است، نام علم مورد

نظر را هم عروض گذاشته اند

به هر روی، وجه نام گذاری این دانش برای ما اهمیتی ندارد و ما با چگونگی آن سر و کار داریم نه با نام آن. در همین جا

گفتنی ست که یکی از آفتهای دانش عروض، انبوه نام گذاریهای بیهوده و پیچیدهی آن است که هم کار آموزش را دشوار

میکند و هم ذهن آموزنده را از مباحث اصلی مربوط به وزن به سوی از بر کردن چند نام نابهنجار منحرف میسازد .

برخی در انتقاد از عروض سنتی چنین : گفته اند

« کدام دانش آموز یا دانشجو یا حتی دوستدار شعری است که عروض فارسی را کلاف سر در گمی نبیند و از مضایق

افاعیل و ازاحیف و تقسیم به ارکان به در آید و بر اسباب و علل آنها شناسایی علمی حاصل کند و اوزان اصلی و فرعی را

تمیز دهد و مهمتر از همه، پی ببرد که این کوتاه و بلند شمردنها و این قطع و وصل کردنها و این مفتعلن مفتعلن گفتنها

بر مبنای چه اصولی و چه ضوابطی صورت میگیرد و بر چگونگی و چرایی آنها آگاهی یابد تا لااقل آنها را بازی ناظمان یا

شوخی ادبی یا قراردادهای منعندی تلقی نکند؟

به راستی این گفته ی درستی است و انتقاد بجایی را در بر دارد. در برابر عروض کهن باید موضع درستی را برگزید. راه

درست این نیست که آن را به یک باره کنار بگذاریم و بیهوده بینگاریم و همه ی اصول و قواعدش را انکار کنیم و نادرست

بپنداریم. در برخورد با عروض کهن باید راه اصلاح و انتقاد را در پیش گرفت و کاستیهای آن را برطرف ساخت و از

سودمندیهایش بهره برد. اما غافل نباید بود که نخستین گام در این راه، شناخت درست آن است. با مسخره کردن

عروض و اعتراض به دشواریهای آن نمیتوان کاری از پیش برد و گرهی را گشود. به جای این که از عروض بهراسیم و یا

در پی انکارش برآییم، باید آن را به درستی بشناسیم و ساز و کارش را دریابیم و نقاط ضعف و قوتش را تشخیص دهیم

هم مردهریگی بدین کهنی را به یکسو ننهیم و هم دانشی چنین با قابلیت را کاربردی نو ببخشیم و به اصطلاح، آن را به-

روز کنیم. در این راه، ساده کردن اهمیت بسیاری دارد. عروض برخلاف ظاهر پیچیده اش، ماهیتی ساده دارد. به گفت ی

نجفی«همیشه فرض بر این نهاده شده است که عروض فارسی پدیده ای فوقالعاده پیچیده و بغرنج است. این درست

نیست.

اگر مطلبی پیچیده بنماید نخست بدین سبب است که آن را پیچیده پنداشته اند. این نکته به خصوص درمورد

عروض صدق میکند، زیرا کسانی که به عروض پرداخته اند بی جهت آن را پیچانده اند…عروض قراردادی است بر روی

زبان و پیرو قوانین زبان. همهی قراردادها ساده اند، چه هنگام فراگرفتن و چه هنگام به کار بردن. پس اگر به حقیقت

شیوه ای که عروضیان در بررسی وزن شعر فارسی به کار برده اند آن را بی جهت پیچیده کرده باشد ناچار باید نتیجه

گرفت که عروض تا کنون روشی واقعا علمی نداشته است. اگر وزن شعر را بتوان به شیوهی سادهتری بررسی کرد میتوان

حکم کرد که علم عروض هنوز ناتوان است.در برابر، از عروض سنتی دفاع هم شده است:

« عروض علمی ست که بر آن ستم رفته است. در یکصد سالهی اخیر گروهی بر آن تاخته و خرده ها گرف تهاند و چنین

نشان داده اند که عروض سنتی دانشی غامض و بغرنج و بی فایده است. این قضاوتهای شتابزده و غیر منصفانه در حالی

بوده است که ما از دیرباز علوم دیرفهم و مشکلتر از عروض بسیار داشتهایم که همه به پایمردی و همت علمای متقدم به

سامان رسیده است، الا این که در مورد عروض سنتی سعی شده پویندگان را از فراگیری این علم دلسرد سازند و در

تقابل با آن عروض جدید را در شکلهای مختلف عرضه کنند و شگفت آن که معلوم نیست به چه اعتباری نام عروض

علمی بر آن نهاده اند. در صورتی که معیار و میزان در عروض سنتی حروف متحرک و ساکن است و در عروض جدید

هجاها؛ و اهل فن میدانند که متحرک و ساکن جزئی کوچکتر از هجا ست و هجا خود ترکیبی از متحرک و ساکن است.

وزنه هرچه ریزتر باشد، سنجش به مانند توزین احجار کریمه دقیقتر و لطیفتر صورت خواهد پذ یرفت .»

بخش کوچکی از آن چه نقل شد به واقعیت نزدیک است. برخی بوده اند که به انکار عروض کهن برخاسته اند اما خود

راهی پیچیده تر و دشوارتر برای دسته بندی وزنها و نامگذاری آنها پیشنهاد کردهاند. برای نمونه نویسنده ی کتاب وزن-

شناسی و عروض، دست کم در بخشی از اثر خود چنان رفته است که گفتیم؛ اما به نظر میرسد که مدرسی در دفاع از

عروض کهن دست به استدلال درستی نزده است. این که دسته بندیهای عروض سنتی ریزتر از دسته بندیهای عروض

جدید است دلیل ترجیح عروض سنتی بر عروض جدید نمیتواند بود و دقیقتر بودن اولی را نسبت به دومی نشان نمی دهد

نوع فایل:PDF

سایز:۱۲.۱mb

تعداد صفحه:۲۱۳

فایل پی دی اف کامل کتاب جامع زبان و ادبیات فارسی با تمرکز بر عروض و قافیه و تحلیل ساختارهای شعری PDF

توضیحات محصول:

عروض

دانشی است که وزن ها و بحرهای شعر را بررسی میکند. عروض همچون ترازویی است که وزن شعر با آن سنجیده

میشود. برای عروض چند وجه نام گذاری یاد شده است که مهمترین آن ازین قرار است:

این دانش را عروض گفته اند زیرا معروض علیه شعر است و شعر را بر آن عرضه میکنند تا موزون را از ناموزون تشخیص

دهند.

از آنجا که واپسین بخش مصراع نخست یک بیت عروض نام دارد و با مشخص شدن آن، وزن شعر قوام مییابد و مشخص

میشود، از باب تسمیهی کل بر جزء، دانش مورد نظر را عروض نامیده اند.

خلیل احمد، واضع علم عروض، این دانش را در شهر مکه بنیاد نهاد؛ از آنجا که عروض نام دیگر مکه است، نام علم مورد

نظر را هم عروض گذاشته اند

به هر روی، وجه نام گذاری این دانش برای ما اهمیتی ندارد و ما با چگونگی آن سر و کار داریم نه با نام آن. در همین جا

گفتنی ست که یکی از آفتهای دانش عروض، انبوه نام گذاریهای بیهوده و پیچیدهی آن است که هم کار آموزش را دشوار

میکند و هم ذهن آموزنده را از مباحث اصلی مربوط به وزن به سوی از بر کردن چند نام نابهنجار منحرف میسازد .

برخی در انتقاد از عروض سنتی چنین : گفته اند

« کدام دانش آموز یا دانشجو یا حتی دوستدار شعری است که عروض فارسی را کلاف سر در گمی نبیند و از مضایق

افاعیل و ازاحیف و تقسیم به ارکان به در آید و بر اسباب و علل آنها شناسایی علمی حاصل کند و اوزان اصلی و فرعی را

تمیز دهد و مهمتر از همه، پی ببرد که این کوتاه و بلند شمردنها و این قطع و وصل کردنها و این مفتعلن مفتعلن گفتنها

بر مبنای چه اصولی و چه ضوابطی صورت میگیرد و بر چگونگی و چرایی آنها آگاهی یابد تا لااقل آنها را بازی ناظمان یا

شوخی ادبی یا قراردادهای منعندی تلقی نکند؟

به راستی این گفته ی درستی است و انتقاد بجایی را در بر دارد. در برابر عروض کهن باید موضع درستی را برگزید. راه

درست این نیست که آن را به یک باره کنار بگذاریم و بیهوده بینگاریم و همه ی اصول و قواعدش را انکار کنیم و نادرست

بپنداریم. در برخورد با عروض کهن باید راه اصلاح و انتقاد را در پیش گرفت و کاستیهای آن را برطرف ساخت و از

سودمندیهایش بهره برد. اما غافل نباید بود که نخستین گام در این راه، شناخت درست آن است. با مسخره کردن

عروض و اعتراض به دشواریهای آن نمیتوان کاری از پیش برد و گرهی را گشود. به جای این که از عروض بهراسیم و یا

در پی انکارش برآییم، باید آن را به درستی بشناسیم و ساز و کارش را دریابیم و نقاط ضعف و قوتش را تشخیص دهیم

هم مردهریگی بدین کهنی را به یکسو ننهیم و هم دانشی چنین با قابلیت را کاربردی نو ببخشیم و به اصطلاح، آن را به-

روز کنیم. در این راه، ساده کردن اهمیت بسیاری دارد. عروض برخلاف ظاهر پیچیده اش، ماهیتی ساده دارد. به گفت ی

نجفی«همیشه فرض بر این نهاده شده است که عروض فارسی پدیده ای فوقالعاده پیچیده و بغرنج است. این درست

نیست.

اگر مطلبی پیچیده بنماید نخست بدین سبب است که آن را پیچیده پنداشته اند. این نکته به خصوص درمورد

عروض صدق میکند، زیرا کسانی که به عروض پرداخته اند بی جهت آن را پیچانده اند…عروض قراردادی است بر روی

زبان و پیرو قوانین زبان. همهی قراردادها ساده اند، چه هنگام فراگرفتن و چه هنگام به کار بردن. پس اگر به حقیقت

شیوه ای که عروضیان در بررسی وزن شعر فارسی به کار برده اند آن را بی جهت پیچیده کرده باشد ناچار باید نتیجه

گرفت که عروض تا کنون روشی واقعا علمی نداشته است. اگر وزن شعر را بتوان به شیوهی سادهتری بررسی کرد میتوان

حکم کرد که علم عروض هنوز ناتوان است.در برابر، از عروض سنتی دفاع هم شده است:

« عروض علمی ست که بر آن ستم رفته است. در یکصد سالهی اخیر گروهی بر آن تاخته و خرده ها گرف تهاند و چنین

نشان داده اند که عروض سنتی دانشی غامض و بغرنج و بی فایده است. این قضاوتهای شتابزده و غیر منصفانه در حالی

بوده است که ما از دیرباز علوم دیرفهم و مشکلتر از عروض بسیار داشتهایم که همه به پایمردی و همت علمای متقدم به

سامان رسیده است، الا این که در مورد عروض سنتی سعی شده پویندگان را از فراگیری این علم دلسرد سازند و در

تقابل با آن عروض جدید را در شکلهای مختلف عرضه کنند و شگفت آن که معلوم نیست به چه اعتباری نام عروض

علمی بر آن نهاده اند. در صورتی که معیار و میزان در عروض سنتی حروف متحرک و ساکن است و در عروض جدید

هجاها؛ و اهل فن میدانند که متحرک و ساکن جزئی کوچکتر از هجا ست و هجا خود ترکیبی از متحرک و ساکن است.

وزنه هرچه ریزتر باشد، سنجش به مانند توزین احجار کریمه دقیقتر و لطیفتر صورت خواهد پذ یرفت .»

بخش کوچکی از آن چه نقل شد به واقعیت نزدیک است. برخی بوده اند که به انکار عروض کهن برخاسته اند اما خود

راهی پیچیده تر و دشوارتر برای دسته بندی وزنها و نامگذاری آنها پیشنهاد کردهاند. برای نمونه نویسنده ی کتاب وزن-

شناسی و عروض، دست کم در بخشی از اثر خود چنان رفته است که گفتیم؛ اما به نظر میرسد که مدرسی در دفاع از

عروض کهن دست به استدلال درستی نزده است. این که دسته بندیهای عروض سنتی ریزتر از دسته بندیهای عروض

جدید است دلیل ترجیح عروض سنتی بر عروض جدید نمیتواند بود و دقیقتر بودن اولی را نسبت به دومی نشان نمی دهد

نوع فایل:PDF

سایز:۱۲.۱mb

تعداد صفحه:۲۱۳