فایل ورد کامل مطالعه جامع آسیب‌های ورزشی با بررسی عوامل ایجاد، روش‌های پیشگیری و درمان

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 فایل ورد کامل مطالعه جامع آسیب‌های ورزشی با بررسی عوامل ایجاد، روش‌های پیشگیری و درمان دارای ۲۷۸ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد فایل ورد کامل مطالعه جامع آسیب‌های ورزشی با بررسی عوامل ایجاد، روش‌های پیشگیری و درمان  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

این پروژه توسط مرکز فایل ورد کامل مطالعه جامع آسیب‌های ورزشی با بررسی عوامل ایجاد، روش‌های پیشگیری و درمان۲ ارائه میگردد

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی فایل ورد کامل مطالعه جامع آسیب‌های ورزشی با بررسی عوامل ایجاد، روش‌های پیشگیری و درمان،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن فایل ورد کامل مطالعه جامع آسیب‌های ورزشی با بررسی عوامل ایجاد، روش‌های پیشگیری و درمان :

فایل ورد کامل مطالعه جامع آسیب‌های ورزشی با بررسی عوامل ایجاد، روش‌های پیشگیری و درمان

در حدود ۱۴% تمام آسیبهای ورزشی کشیدگی های مچ پا هستند، و این نشانه یک آسیب مچ در طول هر فصل ورزشی از هر ۱۷ ورزشکار است. در ورزشهای پرریسک مثل پریدن و دویدن این آمار بالاتر است تا ۲۵% تمام آسیبهایی که زمان وقوعشان مشخص نیست. (Reid 1992) پیچ خوردگی مچ در پای غالب ۴/۲ برابر شایع تر است و شیوع تکرار بالایی (%۵/۷۳) دارد. (Yeenget al. 1994).

مکانیک مفاصل مچ و پا در فصل ۹ توصیف شده اند. مفصل مچ سطح مفصلی بین سطح قرقره ای استخوان تالوس و انتهای تحتانی دو استخوان تیبیا و فیبولا. فیبولا در حدود ۲۰-۱۵% وزن بدن را تحمل می‎کند (Lambert , 1971)، همچنین به سمت پایین و خارج در فاز stance راه رفتن حرکت می‎کند تا دهانه گاز انبری مفصل مچ را عمیق تر کرده و ثبات آن را افزایش دهد. این حرکت فیبولا در غشا بین استخوانی و لیگامان tibio- fibular کششی ایجاد می‎کند تا شوک را تقلیل دهد. نبود این مکانیسم بین تیبیا و فیبولا موجب اثرات بزرگی روی مفصل مچ پا می شود، با جابجایی mm2-1 فیبولا به سمت خارج نیروهای وارده بر مفصل را تا حدود ۴۰% کاهش می‎دهد (Reid , 1992).

مچ پا نیروهای فشاری قابل توجهی را حین ورزش متحمل می‎شود.

نیروهای فشاری تا ۵ برابر وزن بدن در طول راه رفتن و تا ۱۳ برابر وزن حین دویدن محاسبه شده اند (Burdett , 1982).

مفصل با لیگامانهای متنوعی تقویت می شود، لیگامانهای طرفی از دیدگاه آسیبها مهم ترین به شمار می روند. هر دو لیگامان طرفی داخلی و خارجی از قوزکها شروع شده و باندهایی دارند که به استخوانهای پاشنه و تالوس می چسبند.

لیگامان داخلی (دلتوئید) شکل سه ضلعی دارد. بخش عمیقی آن ممکن است به دو باند tibio- talar قدامی و خلفی تقسیم شود. بخش سطحی تر به دو قسمت tibiocalcaneal , tibionavicular تقسیم می‎شود که به لیگامان spring چسبندگی دارند. لیگامان خارجی از سه قسمت مجزا تشکیل شده است و از همتای داخلی خود کمی ضعیف تر است. لیگامان talofibular قدامی (ATF) باند پهنی به ضخامت mm5-2 و طول mm 12-10 است که از نوک قدامی قوزک خارجی تا گردن استخوان تالوس کشیده شده است و ممکن است به عنوان اولین ثبات دهنده مفصل مچ پا مطرح شود . (Palastanga- field- Soams , 1989).

لیگامان talofibular خلفی (PTF) از حفره ای زیر قوزک خارجی تا سطح خلفی استخوان تالوس، غالباً به شکل عرضی کشیده شده است. در میان دو لیگامان ATF , PTF لیگامان calaneo fibular قرار دارد، از قدام قوزک خارجی شروع شده و به سمت پایین و عقب جهت چسبیدن به سطح خارجی پاشنه کشیده شده است. نقش لیگامانهای طرفی در حفظ ثبات ساق و تالوس در جدول ۱-۱۳ خلاصه شده است.

جدول ۱-۱۳. نقش لیگامانهای طرفی در ثبات مچ پا

مهمترین آسیب به مفصل مچ صدمه به لیگامان ATF ، همراه یا بدون درگیری عضله Proneus brevis است. سطح مفصلی زیر تالوس و مفاصل mid- tarsal نیز ممکن است درگیر باشند، و ممکن است به وضوح از هم مجزا باشند.

شرح مشخصه آسیب به مفصل مچ inversion ، گاهی همراه با plantar flex می‎باشد. ورزشکار معمولاً روی سطحی ناهموار روی مفصل مفصل مچ بلند می‎شود. یکی از سه درجه آسیبهای لیگامانی ممکن است رخ دهد. معمولاً یک التهاب تخم مرغی شکل در قدام و اطراف قوزک خارجی پدید می‎آید. وقتی از خلف نگاه کنیم، وضعیت تاندون آشیل به خوبی بیان گر شدت آسیب است (Reid , 1992). در آسیبهای خیلی شدید (درجه III) میزان وضوح تاندون آشیل به دلیل خونریزی فراوان درون مفصل از بین رفته است.

لیگامان خارجی باید به آرامی لمس شود تا وجود درد استخوانی بررسی گردد، اگر وجود دارد، یک عکس رادیولوژی باید درخواست شود. اگر لمس حساسیت به درد را از بین ببرد،‌ قوزک خارجی و ورزشکار قادر به تحمل وزن خواهند بود، به احتمال ۹۷% تنها یک آسیب بافت نرم وجود دارد (Vargish & Clarke , 1983). هرگونه شکستگی با این نوع لمس کردن شبیه به یک کندگی استخوانی یا از نوع مویی جابجا نشده است که همانند یک رگ به رگ شدگی درمان می‎شود (Carrick & webb , 1990).

تستهای کششی به مچ برای ارزیابی میزان بی ثباتی در فاز تحت حاد کارآمد است، همچنین برای تشخیص های متفاوت. آسیبهای حاد ممکن است با دامنه کامل حرکتی تحت فشار بیش از حد تشدید شوند. کپسول مفصلی به تنهایی توسط Plantarflex. , dorsiflex. غیرفعال بررسی می‎شود. الگوی کپسولی محدودیت Plantarflex بیشتری ایجاد می‎کند. در هر حال، چون لیگامانهای مچ مفاصل sub- taloid و mid- tarsal را فراگرفته اند، حرکات inv./ev. و add./abd. نیز در معاینات مفصل مچ وجود دارند.

لیگامان ATF در حرکات غیرفعال adduction , plantar flexion , inversion تحت حداکثر استرچ قرار می‎گیرد. پاشنه با دست نگه داشته می‎شود و مفصل sub- taloid به سمت داخل می چرخد. دست دیگر جلوی پا را با بالا می‎گیرد آنرا به add. , plantarflex می‎برد.

پا اصلی ترین قسمت تماس ورزشکار با زمین است، منطقه ای آشکار اما شامل وضعیتهای بسیار متنوع که در ورزش ممکن است تحت تأثیر قرار بگیرند. پای یک ورزشکار ممکن است مجبور باشد تا نیرویی دو یا سه برابر وزن بدنش را تحمل کند و این ممکن است در طول هر یک ساعت دویدن ۵۰۰۰ بار تکرار شود. اکثر ورزشها حالاتی از دویدن و پریدن را در خود دارند، و پا به طور مداوم مسئول فراهم کردن ثبات و تقلیل فشار است.

اولین مفصل MP

مفصل اولین استخوان متاتارس در بالا با اولین استخوان میخی شکل تشکیل می‎شود. در پایین این استخوان اولین مفصل (MP) Metatarsophalangeal را با قسمت بالایی اولین بند انگشت شست می سازد. اولین مفصل MP در سطح پشت پایی خود بوسیله منطقه ای از بافت فیبروکارتیلج تحت عنوان صفحه volar تقویت می‎شود. این از لیگامان متاتارسال عرضی عمقی به همراه تاندونهای FHB ، add. H. ، adb. H. . در میان خود دو استخوان سزاموئید دارد که نقش تحمل وزن برای سر متاتارس بازی می کنند

حرکت مفصل توسط عضلات خم کننده بلند شست، خم کننده کوتاه شست، صاف کننده بلند شست، تاندون داخلی صاف کننده کوتاه انگشتان و دور و نزدیک کننده های شست انجام می‎شود. این ترکیب ساختمانی ساده اغلب بی اهمیت پنداشته می‎شود اما موجب وقوع وضعیتهای بسیار مهمی می‎شود.

Turf toe

این عارضه رگ به رگ شدگی در نمای کف پایی کپسول اولین مفصل MP است. اغلب در ورزشکارانی دیده می‎شود که معمولاً روی سطوح مصنوعی بازی می کنند، و از hyper.ext. نیرومند مفصل نتیجه می‎شود. به طور معمول این مفصل دامنه دارد، ولی در ضربات ممکن با فشار تا بالاتر از نیز برود. این وضعیت نسبتاً معمول است، با مطالعه فوتبالیستهای امریکایی نشان داده شد که ۴۵% ورزشکاران در برخی مقاطع از این عارضه رنج برده اند (Rodeo 1989).

هایپراکستنشن تحت فشار اولین مفصل MP موجب پارگی کپسول، آسیب به لیگامان طرفی و لیگامان فرعی کف پایی می‎شود. برخی اوقات نیرو آنچنان زیاد است که در رفتگی سزا موئید داخلی اتفاق می افتد. معاینه نشانگر تورم مفصل به همراه حساسیت روی سطح پلانتار سر استخوان متاتارس است. کمبود شدگی موضعی ممکن است در طول ۲۴ ساعت توسعه یابد. تشخیص های متفاوت می‎تواند از شکستگی فشاری سزاموئید (علائم درونی) و شکستگی بند انگشت یا متاتارس (محل درد و عکس رادیوگرافی) صورت گیرد.

اهداف درمانی باید کاهش درد و التهاب و حمایت مفصل با نوار چسب کردن باشند یک نمد یا فوم بیضی شکل با سوراخی در مرکز زیر مفصل گذاشته می شود، سوراخ باید با سر متاتارس تطابق داشته باشد. مفصل MP در وضعیت نرمال نگه داشته می‎شود و آتل های حول اولین بند انگشت و داخل پا قرار می گیرند.

نوارهایی با ضخامت ۵/۲ سانتیمتر از جنس غیرالاستیکی بعنوان رکاب، بین آتل ها در دو نمای پشتی و سطحی شست بسته می‎شوند. در هر مورد نوار از شست شروع می‎شود به سمت میان پا کشیده شده و مفصل را می پوشاند. نوارهای میانی پا و بند انگشت توسط نوارهای ثابت کننده فیکس می‎شوند.

عوامل زیادی ممکن است ورزشکار را دچار عارضه turf toe کند. وضعیت معمول بازی روی سطوح مصنوعی در مقایسه با سطح چمن است. (bowers & Martin , 1976). سطوح مصنوعی خاصیت جذب شوک کمتری دارند و نیروی بیشتری را به اولین مفصل MP انتقال می دهند. کنش های ورزشی نیز نقش مهمی در بازی دارند. در سطوح مصنوعی کفش های سبک تر ترجیح داده می‎شوند. این کفش ها در مقطع قدام پا انعطاف پذیری بیشتری دارند و به مفصل اجازه hyper ext. می دهند. در مجموع کفشها بیشتر از لحاظ سایز طولی سنجیده می‎شوند. نه سایز عرضی و این برای ورزشکارانی با پای عریض تر مشکلاتی را بوجود می آورند.

این اشخاص باید کفشهایی با طول بسیار بلندتر بخرند تا با عرض پاهایشان مطابقت کند. این گونه کفشها میزان نیروی وارده به مفاصل انگشتان را افزایش می‎دهد و به پا اجازه می‎دهد تا درون کفش به سمت جلو بلغزد و سرعت حرکت مفصل را افزایش می‎دهد.

راه های جلوگیری شامل پوشیدن کفشهایی با پنجه سخت تر است برای مقابله با hyperext. در مفصل آسیب دیده است. در مجموع پنجه های نیمه سخت (استیل فنری یا پلاستیکهای حساس به حرارت) استفاده می‎شوند. برخی از نویسندگان استفاده از پنجه های سخت را برای جلوگیری هنگام بازی روی تمام سطوح برای تمام ورزشکارانی که کمتر از ۶۰ درجه dorsiflex. دارند توصیه می کنند (Clanton , Butler, Eggert, 1986). کاهش دامنه dorsiflex. در مچ پا بعنوان یک ریسک فاکتور که ممکن است پای ورزشکار را دچار این عارضه کند پیشنهاد شده است. (Rodeo , 1989). در هر حال، حین راه رفتن وقتی که مچ جهت کاهش dorsiflex. نوار پیچ می شود، در سیکل راه رفتن مفصل لگن زودتر بالا می رود و موجب افزایش دامنه حرکتی در سرهای متاتارسها می‎شود (Carmines – Nunley- Mc Elhaney, 1988). این دامنه افزایش یافته ممکن است منجر به تغییرات آرتروزی در آینده وی شود. این در مورد turf toe به کلسیفیه شدن بافت نرم اطراف محل آسیب شود.

مشکلات ستون فقرات عمده ترین مسائلی هستند که به فیزیوتراپیستها مراجعه می کنند. روزهای کاری بیشتری ضمن یک درد پشتی از دست می رود و ورزش از این قاعده مستثنی نیست. تخمین زده می شود که %۸۰ جمعیت از کمترین میزان ناتوانی به دلیل دردهای کمری در طول زندگی شان رنج می برند و در هر مقطعی حدود %۳۵ مردم از کمردرد در سطوح مختلف رنج می برند. (Fryomoyer , Cats – Baril , 1991).

اگرچه مطالعه دقیق دردهای کمری خارج از مفاهیم این کتاب است، لازم است تا به برخی از نمودهای آسیبهای فقرات که در ورزش مهم هستند اشاره کنیم. بسیاری از مسائل و جزئیات مربوط توسط (۱۹۹۵) Norsis توضیح داده شده و خوانندگان برای مطالعات بیشتر به این دسته موضوعات ارجاع داده می شوند.

دیسک مهره ای

۲۴ دیسک بین مهره ای بین مهره ها وجود دارند که فقرات را به شکل ستونی یک در میان سخت و الاستیک درمی آورند. میزان انعطاف پذیری که در هر سگمان مشخص مهره های وجود دارد با اندازه و شکل دیسک و مقاومتی که بافتهای نرم اطراف هر مفصل مهره ای به حرکت دارند تعیین می شود. اندازه دیسکها در پایین فقرات افزایش می یابد، دیسکهای فقرات کمری ضخامت متوسط mm 10 دارند، دو برابر دیسکهای فقرات گردنی. شکل دیسکها با انحنای ستون و شکل مهره ها تطابق دارد. ارتفاع بیشتر دیسکها در قدام فقرات گردنی و کمری ناشی از انحنای این مناطق است.

هر دیسک از سه قسمت کاملاً به هم وابسته تشکیل شده است، فیبرهای آنولوس، هسته مرکزی و صفحات غضروفی.

آنولوس از لایه های بافت فیبروز که در ردیف های متمرکزی شکل یافته اند.
فیبرهای هر ردیف با هم موازی هستند و ردیفهای مختلف نسبت به هم با زاویه ۴۵ درجه قرار گرفته اند. ردیفها در قدام و خلف نسبت به کناره ها بیشتر به هم نزدیک و فشرده اند و باندهای داخلی تر نازک تر هستند. هر دیسک در کل ۲۰باند دارد و شکل گیری فیبرها اگرچه تقریباً در هنگام تولد مشخص است، در بزرگسالی تحت تاثیر نیروهای چرخشی قرار دارد (Palastanga , Field , Soames , 1989). ناحیه خلفی خارجی فرم نامنظم تری دارد و این می تواند یکی از دلایل ضعف آنها با افزایش سن باشد و آنها را در معرض آسیب قرار دهد.

فیبرهای آنولار از روی لبه صفحات انتهایی غضروفی دیسک گذشته و به لبه استخوانی و پریوستئوم و تند مهره ستون می شوند. فیبرهای چسبنده در واقع با فیبرهای توبرکولای تند مهره ای درهم می پیچند. لایه های خارجی تر فیبرها با لیگامان طولی خلفی (PLL) یکی می شوند اما لیگامان طولی قدامی (ALL) هیچ چسبندگی ندارد (Vernon-Roberts , 1987).

صفحات انتهایی غضروفی هیالین روی سطوح مهره قرار می گیرند. این صفحات در لبه خارجی خود حدود mm1 ضخامت دارند و به سمت مرکز نازک تر می شوند. قسمت میانی صفحات انتهایی همانند یک غشا نیمه تراوا برای تسهیل حرکت مایع میان تند مهره و دیسک عمل می کنند. در واقع، تند مهره را از فشار زیادی حفظ می کند. در دوران نوزادی این صفحات بوسیله کانالهایی سوراخدار شده اند، اما اینها بعد از سن ۳۰-۲۰ سالگی ناپدید می شوند. بعد از این دوره صفحات انتهایی شروع به استخوانی شدن می کنند و سخت تر می شوند. قسمت مرکزی بسیار نازک می شود و در برخی موارد از بین می رود.

هسته مرکزی بخش نرم و آب دوستی است که حدود %۲۵ از کل فضای دیسک را دربرمی گیرد هسته بوسیله آنولوس ادامه می یابد اما فیبرهای هسته دانسیته کمتری دارند. فضای بین فیبرهای کلاژن از پروتئوگلیکان پر شده است که ظرفیت پذیرش آب هسته از همین هاست و آنرا از لحاظ مکانیکی به یک ماده پلاستیکی تبدیل می کند. فضای بین نوکلئوس و آنولوس از لحاظ متابولیکی بسیار فعال و به نیروهای فیزیکی، شیمیایی و نفوذ هورمون ها بسیار حساس است (Palastanga , Field , Soames , 1989). محتویات پروتئوگلیکان هسته با افزایش سن کاهش می یابد اما میزان کلاژن بدون تغییر باقی می ماند. به همین ترتیب محتوی آب آن نیز کم می شود. در نوزادی محتوی آب ممکن است تا حد %۹۰-۸۰ باشد، اما این در میانسالی تا حدود %۷۰ کاهش می یابد.

دیسکهای ناحیه کمری پر عروق ترین ساختارهای بدن هستند. خود هسته به ورود و خروج مایع بوسیله انتشار غیرفعال از لبه های تند مهره ای و از میان صفحات انتهایی غضروفی وابسته است. انتشار تقریباً از مرکز صفحات انتهایی غضروفی اتفاق می افتد که تراواتر از قسمتهای طرفی است. در هسته یک فعالیت ائروبیک وجود دارد (Holm , 1981). که لاکتات ایجاد می کند و مصرف اکسیژن کمی دارد و سلولهای هسته را در دیسک قرار می دهد. فراهم نیامدن ATP موردنیاز موجب مرگ سلولها می شود.