فایل کامل تفسیر موضوعی نهج‌البلاغه فصل اول با تحلیل آموزه‌های اخلاقی، اجتماعی و فلسفی در متون دینی

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 فایل کامل تفسیر موضوعی نهج‌البلاغه فصل اول با تحلیل آموزه‌های اخلاقی، اجتماعی و فلسفی در متون دینی دارای ۴۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در Power Point می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل پاور پوینت فایل کامل تفسیر موضوعی نهج‌البلاغه فصل اول با تحلیل آموزه‌های اخلاقی، اجتماعی و فلسفی در متون دینی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

این پروژه توسط مرکز فایل کامل تفسیر موضوعی نهج‌البلاغه فصل اول با تحلیل آموزه‌های اخلاقی، اجتماعی و فلسفی در متون دینی۲ ارائه میگردد

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی فایل کامل تفسیر موضوعی نهج‌البلاغه فصل اول با تحلیل آموزه‌های اخلاقی، اجتماعی و فلسفی در متون دینی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن فایل کامل تفسیر موضوعی نهج‌البلاغه فصل اول با تحلیل آموزه‌های اخلاقی، اجتماعی و فلسفی در متون دینی :

فایل کامل تفسیر موضوعی نهج‌البلاغه فصل اول با تحلیل آموزه‌های اخلاقی، اجتماعی و فلسفی در متون دینی

فصل اول:

خداشناسی

اهداف:

هدف از ارائه مطالب این فصل آن است که خواننده :

با رویکردهای مختلف به مقوله خداشناسی و پیامدهای آن توجه یابد.

به نحوه خداشناسی در نهج البلاغه آگاه گردد.

با موضوع خداشناسی در عینیت زندگی آشنا شود.

الف) روش خداشناسی:

نوع شناخت در رابطه با خداوند به شدت در زندگی آدمی تاثیر گذار است. خداشناسی، تنها امری قلبی و ذهنی نیست، بلکه انسان هرطور که خدا را بشناسد، زندگی می کند. خداوند همه چیز یک مومن است. نوع فهم اهل ایمان از خدا، در روش، رفتار و کردار آنان تاثیر می گذارد. کسانی که خدا تلقی جاهلانه و تنگ نظرانه دارد، رحمت خدا را محدود می کنند و خداوند را همواره بر کرسی غضب می نشاند به انتظار اینکه از بنده اش لغزشی پیدا شود و به عذاب ابد کشیده شود. چنان که خوارج، خدا را این گونه فرض می کردند.

از نظر آنان، جز عده بسیار معدودی از بشر همه مخلد در آتش جهنم بودند. چنین اشخاصی همه مردم جهان را با دید کفر و الحاد می نگرند و دایره اسلام و مسلمانی را بسیار محدود تصور می کنند. اماکسانی که از خدا تلقی عالمانه و عاشقانه دارند، رحمت او را واسع می بینند؛ خداوند را همواره در جایگاه رحمت می دانند. چون بنده ای گناه ورزد و از ساحت قرب الهی دور گردد، خدای مهربان و از سر لطف و رحمت به سوی بنده عاصی بازگردد تا بنده توفیق استغفار و توبه بیابد، و چون بنده توبه کند توبه او را بپذیرد و او را قبول نماید.

مطهری، جاذبه و دافعه علی(ع) ص ۱۶۶- ۱۶۵.

ثُمَّ تَابَ عَلَیهم لِیتُوبُوا اِنَّّ اللهَ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحُیمُ.

پس [ خدا ] به آنان [ توفیق] توبه داد، تا توبه کنند. بی تردید خدا همان توبه پذیر مهربان است.توبه (۹) : ۱۱۸.

یعنی توبه بنده همیشه میان دو توبه از جانب خدای متعال قرار دار: یکی بازگشت خداوند مهربان به سوی بنده از سر رحمتش تا بنده را توفیق توبه دهد و دیگر، بازگشت خدای رحمان به بنده در اینکه او را بپذیرد و توبه اش را قبول نماید. البته بازگشت خدای مهربان به سوی بنده، از بازگشت بنده به سوی او بیشتر است:« اِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحُیمُ.»

این گونه خداشناسی، منطق قرآن و نهج البلاغه است؛ چنان که وقتی علی(ع) برای فرزند خویش، حضرت مجتبی(ع) و همه فرزندان معنوی خویش از دعا و توبه سخن گفته و به بازگشت به خدا فراخوانده، چنین فرموده است:

وَاعْلَمْ، أَنَّ الَّذِی بِیَدِهِ خَزَائِنُ السَّموَاتِ وَالاْرْضِ قَدْ أَذِنَ لَکَ فِی الدُّعَاءِ، وَتَکفَّلَ لَکَ بِالاْجَابَهِ،أَمَرَکَ أَنْ تَسْأَلَهُ لِیُعْطِیَکَ، وَتَسْتَرْحِمَهُ لِیَرْحَمَکَ، وَلَمْ یَجْعَلْ بَیْنَکَ وَبَیْنَهُ مَنْ یَحْجُبُکَ عَنْهُ، وَلَمْ یُلْجِئْکَ إِلَى مَنْ یَشْفَعُ لَکَ إِلَیْهِ، وَلَمْ یَمْنَعْکَ إِنْ أَسَأْتَ مِنَ التَّوْبَهِ،وَلَمْ یُعَاجِلْکَ بَالنِّقْمَهِ،وَلَمْ یُعَیِّرْکَ بِالاْنَابَهِ، وَلَمْ یَفْضَحْکَ حَیْثُ الْفَضِیحَهُ بِکَ أَوْلَى، وَلَمْ یُشدِّدْ عَلَیْکَ فِی قَبُولِ الاْنَابَهِ، وَلَمْ یُنَاقِشْکَ بِالْجَرِیمَهِ، وَلَمْ یُؤْیِسْکَ مِنَ الرَّحْمَهِ، بَلْ جَعَلَ نُزُوعَکَعَنِ الذَّنْبِ حَسَنهً، وَحَسَبَ سَیِّئَتَکَ وَاحِدَهً، وَحَسَبَحَسَنَتَکَ عَشْراً، وَفَتحَ لَکَ بَابَ الْمَتَابِ، وَ بابَ الاِ ستِعتَاب

بدان خداوندی که گنجینه های آسمان و زمین در دست اوست. تو را در دعا رخصت داده و خود اجابت آن را بر عهده گرفته و تو را فرموده که از او بخواهی تا عطایت کند، از او آمرزش طلبی تا بیامرزدت. میان تو و خود کسی را نگمارده تاتو را از وی بازدارد؛ تو را به کسی وانگذاشته که در نزد او شفاعت کند؛ اگر گناه کردی، از توبه منعت ننموده و در کیفرت شتاب نفرموده. چون به او بازگرد؛ سرزنشت نکند؛ آنجا که رسواشدنت سزاست، پرده ات را ندرد؛ در پذیرفتتن توبه بر تو شخت نگرفته و حساب گناهانت را نکشیده و از بخشایش نومیدت نگردانیده، بلکه بازگشت را از گناه نیک شمرده و هر گناهت را یکی گرفته و هر کار نیکویت را ده به حساب آورده و در توبه را برایت بازگذارده و راه کسب خشنودی اش را گشوده. سید رضی، نهج البلاغه، نامه ۳۱.

انسان هر گونه خدا را بیابد خود را آن سان می سازد، تا عبد به خصلت معبود در ید. آنان که خداوند را خودکامه، خشن و بی قانون تصور می کنند، حکومت، مدیریت، سیاست و روابط اجتماعی شان به همین رنگ در می آید و آنان که خدایشان خدایی لطیف، رحمان و رحیم استکه جزء عدل نمی کند، به حکومت، مدیریت، سیاست و روابط اجتماعی مناسب این فهم رو می کنند.

در آموزه های علوی، اهتمامی جدی در پیراستن اندیشه خداشناسی از فهم و تلقی های نادرست، و شناساندن خدایی است که ستون های دینش را بر عشق و دوستی خود بنیاد نهاده است:

اِنَّ هذا الاَسلامَ دِینُ اللهِ اصطَفَاهُ لِنَفسِهِ، و َ اصطَنَعهُ عَلَی عَیِنهِ، وَ اصفَاهُ خِیَرَهَ خَلقِهِ، وَ اشقَامَ دَعَائِمهُ عَلَی مَحَبَتَّهِ.