فایل کامل بررسی شاه عبدالعظیم در شهر ری با تحلیل معماری زیارتگاه، جایگاه مذهبی و ارزش تاریخی

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 فایل کامل بررسی شاه عبدالعظیم در شهر ری با تحلیل معماری زیارتگاه، جایگاه مذهبی و ارزش تاریخی دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در Power Point می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل پاور پوینت فایل کامل بررسی شاه عبدالعظیم در شهر ری با تحلیل معماری زیارتگاه، جایگاه مذهبی و ارزش تاریخی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

این پروژه توسط مرکز فایل کامل بررسی شاه عبدالعظیم در شهر ری با تحلیل معماری زیارتگاه، جایگاه مذهبی و ارزش تاریخی۲ ارائه میگردد

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی فایل کامل بررسی شاه عبدالعظیم در شهر ری با تحلیل معماری زیارتگاه، جایگاه مذهبی و ارزش تاریخی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن فایل کامل بررسی شاه عبدالعظیم در شهر ری با تحلیل معماری زیارتگاه، جایگاه مذهبی و ارزش تاریخی :

فایل کامل بررسی شاه عبدالعظیم در شهر ری با تحلیل معماری زیارتگاه، جایگاه مذهبی و ارزش تاریخی

–آشنایی با شهرری

–ری باستان
ری که اکنون آثار بازمانده آن در شش کیلومتری جنوب شرقی تهران بچشم می خورد از نظر قدمت با نینوا و بابل هم عهد بوده و از نظر عظمت، از مهمّترین بلاد سده های نخستین اسلامی بشمار می آمده است . جز بغداد و نیشابور شهری با آن قابل رقابت نبوده است . باید به حق ری را مادر تهران دانست . بنای اوّلیه و هسته اصلی این شهر کهن در اطراف چشمه علی واقع بوده است . در نزدیکی این چشمه، تپّه هائی وجود دارد که بسیار کهن و باستانی است .
در کاوشهای علمی که بعمل آمده معلوم گردیده در دل آنها آثاری نهفته است که از تمدنی کهن داستانها دارد . ضمن کاوشهای علمی که بسال ۱۹۳۵ میلادی در دامنه جنوبی کوه چشمه علی و اراضی مشرف به باغ صفائیه بعمل آمد، ظروف منقش سفالین مربوط به حدود چهار تا شش هزار سال پیش پیدا شد و نشان داد که در کنار و امتداد این چشمه قدیمی ، انسانهای متمدنی زندگی می کرده اند ، و اینها همان سکنه نخستین پهنه ری هستند.

جغرافیای ری :
طول شرقی ری، ۵۱ درجه و ۲۵ دقیقه به مبدأ گرینویچ، و عرض شمالی آن، ۳۵ درجه و ۳۸ دقیقه است. بر طبق تقسیم بندی قدما ری از اقلیم چهارم به حساب می آمد که اشرف اقالیم است.
محدوده شهر از شمال به بزرگراه آزادگان، از جنوب به کهریزک ، از شرق به محلّه ۱۳ آبان و از غرب به دولت آباد منتهی می شود و دارای سه بخش به نام های : مرکزی، فشایویه، کهریزک و شش دهستان: حسن آباد، وهن آباد، قلعه نو، کهریزک، فشایویه، غنی آباد و سه شهر به نام حسن آباد، کهریزک و باقر شهر است.
شهرت اصلی شهرری بیشتر به خاطر وجود بارگاه ملکوتی حضرت عبدالعظیم علیه السّلام در آن بوده است . به طوریکه تا سال ها پیش از آن به ( شاه عبدالعظیم ) یاد می شد ، ضمن اینکه این شهر از قدیمی ترین مناطق کشور نیز به شمار رفته ، آثار باستانی فراوانی را در خویش جای داده است . در واقع شهرری را می توان مادر تهران دانست امّا با گسترش تهران و انتخاب آن به عنوان پایتخت ، از توجّه به ری کاسته شد و به ویژه در سال های پایانی حکومت پهلوی ، این منطقه نیز همچون سایر مناطق جنوبی تهران به فراموشی سپرده شد و اقدام چندانی برای محرومیّت زدایی از آن به عمل نیآمد.
قسمت اعظم شهر ری در جنوب کوه بی بی شهربانو افتاده بوده است .
اصولاً پهنه شهر باستانی ری از نظر قدمت و نوی به دو بخش تقسیم می شود:

– ری کهنه باستانی

۲- ری مستحدث ادوار بعد (به عهد اسلامی )
بخش اوّل: ری ” پیش از اسلام” آن قسمت از شهر ری است که در جنوب چشمه علی میان باروی عظیم و پهناوری که بزمانهای پیش از اسلام پی افکنده شده، واقع بوده است و آنرا ” ری برین” یا ” ری علیا” می گفته اند و اندک اندک از سوی جنوب شرقی گسترش می یافته است .
بخش دوّم : ری قرون اسلامی ، آن قسمت است که در جنوب شرقی بخش نخستین ، و جنوب کوه بی بی شهربانو بنیاد یافته بوده است و آنرا ” ری برین” یا ” ری سفلی” می نامیدند. و برگرد آن خندقی وسیع حفر کرده بوده اند .) .

نام های ری :
پیش از اسلام : در کتاب توبیت (Tobit) از ضمائم غیررسمی منسوب به تورات نام ری بصورت “راکس” (راجس) و در ژویت (Tuditn) یکی دیگر از ضمائم تورات به نام “راگو” در اوستا “رغه” در کتیبه بیستون “رگا” آمده است.
به زمان ساسانیان آنجا را ” ری، ری اردشیر، رام اردشیر، ریشهر و نیز رام فیروز” می نامیدند.

معماری و ساختمان

آستان مقدّس حضرت عبدالعظیم علیه السّلام همانند دیگر زیارتگاه های بزرگ و معتبر در آغاز امر، شامل بنای حرم یعنی قسمت اصلی و مرکزی آن بود و به تدریج در طول سده های مختلف بناها و متعلّقات دیگر متّصل بدان و پیرامون آن احداث شد و بصورت مجموعه بزرگ کنونی مشتمل بر حرمها، رواقها، مسجد ،ایوانها، صحن ها و دیگر آثار مربوطه و وابسته به آن در آمد که بقاع (دوبقعه) امامزاده حمزه علیه السّلام و امامزاده طاهر علیه السّلام نیز در همین مجموعه قرار دارد.
بنای اصلی و نخستین این آستان یعنی حرم آن در نیمه قرن سوّم هجری توسّط ” محمّد پسر زید داعی علوی” تعمیر اساسی یافت و درگاه اصلی ورودی آن که در سمت شمال واقع است، نخست به فرمان پادشاهان آل بویه و سپس به همّت مجدالملک قمی تکمیل گشت و آذین یافت.
بنای حرم در قسمت پائین به شکل چهارضلعی و اندازه هر ضلع حدود هشت متر است و مانند همه بناهای سلجوقی بر فراز چهار گوشه حرم چهار گوشواره یعنی چهار طاق مورّب احداث نموده اند و قسمت بالای آن را نیز بصورت هشت ضلعی ترتیب داده اند و بالاتر از قسمت هشت ضلعی، با احداث طاق بندی های کوچک آن را به شانزده ضلعی تبدیل و بدین نحو زمینه را برای ایجاد پوشش گنبدی فراهم ساخته اند. (درون حرم در حال حاضر مزین به آینه کاری می باشد) پوشش زرّین گنبد شامل ” طاق ضربی مدوّر” و گنبد بالایی آن با ساقه و بدنه بلند بصورت ” مخروطی یا هرمی” بوده که در زمان شاه طهماسب صفوی تغییر شکل یافته است.