فایل کامل مطالعه جامع درباره چالش‌های ایران در مواجهه با بافت‌های تاریخی ارزشمند اما فرسوده؛ بررسی سیاست‌ها و راهکارها در ۷۶ صفحه

توجه : این پروژه فقط به صورت فایل (با پسوند) zip ارائه میگردد
تعداد صفحات فایل : ۷۶

فرمت فایل : ورد

قسمتی از محتوی فایل

تعداد صفحات : ۷۶ صفحه

تجزیه ایران در رویارویی با بافتهای با ارزش تاریخی (اما فرسوده) دوره های زمانی ایران نیز مانند سایر کشورهای در حال توسعه، در راستای سیاستهای توسعه (برون گرا)، از ابتدای قرن معاصر، خود را ناگزیز از ایجاد تغییرات وسیع در سیمای فیزیکی و بافت کالبدی شهرها (بافتهای قدیم کنونی) دید.
هدف از انجام این اقدامات، عمدتاً در پاسخ به احساس نیاز به انطباق هرچه بیشتر ساختار شهر و زیرساختهای آن با تحولات و نوآوری های جهان توسعه یافته بود که در آن زمان، به شدت دولتها و کشورهای در حال توسعه را تحت تأثیر و مجذوب خود ساخته بود.
به طور کلی روند مذکور و اقدامات انجام شده طی آن، به سه مرحله زمانی قابل تقسیم است: الف) دوره اول : سالهای ۱۳۱۰ تا ۱۳۲۰ (هـ ش ) اولین فعالیتهای نوسازی در شهرهای ایران از سال ۱۳۱۰ آغاز و با ورود ایران به جنگ جهانی دوم در سال ۱۳۲۰ متوقف ماند.
تصویب قانون بلدیه در سال ۱۳۰۹ ، محملی مناسب برای مداخلات سنگین در بافتهای کهن شهری – از این پس سنتی و ناکارا- را فراهم آورد.
(حبیبی ، ۱۳۷۵ ، ص ۱۵۸) و بلافاصله پس از آن اولین خیابانها به عنوان اولین نمادهای دگرگونی در کالبد شهر ایرانی، پدیدار شدند.
الگوی عمومی نقشه خیابانها، ایجاد چند برش طولی و عرضی و ایجاد یک میدان در محل تقاطع این چند برش بود.
بسته به موقعیت شهر، دو تا سه راه مقیاس ملی وارد شهر شده و خیابان های متقاطع شهر را شکل می دادند و یک یا دو راه دیگر از این تقاطع به کوهپایه ، اماکن مذهبی و یا نقاط جذاب اطراف شهر – بافت تاریخی – متصل می شدند.
.
.
و به تدریج در داخل بافت تاریخی عناصر جدید شهری، در جوار این خیابانها و میادین مستقر می شدند.
(حایری ، ۱۳۷۲ : صص ۲۲ – 21) مهمترین اقدامات انجام شده در شهرهای ایران طی این دوره عبارتند از : احداث خیابانهای کمربندی در اطراف بسیاری از شهرهای بزرگ احداث میادین و خیابانهای بزرگ در مرکز شهرها (الگوی به کار گرفته شده برای شبکه خیابان ها شطرنجی بوده است.
) نوسازی محلات قدیمی از طریق الف) تخریب بخش قابل توجهی از محله ها که غیر قابل اصلاح تلقی می شد و تبدیل گورستان های واقع در مرکز شهر به پارک های عمومی.
ب: تشویق مردم به استفاده از الگوهای غربی در ساختمان سازی (هم از نظر مصالح و هم از نظر نما و تزئینات).
ج) استفاده ازالگوی شطرنجی و طراحی خیابان های شریانی صلیبی در تمامی شهرها بدون توجه به وضعیت شبکه گذرها و معابر موجود آن شهر.
۴- تهیه نقشه های گذربندی ۵- ایجاد ساختمان های جدید به سبک غربی، عمدتاً با کاربری های عمومی و دولتی (بناهای حکومتی، اداری و انتظامی، بانک ها و ایستگاه های راه آهن ).
(ر.
ک به بکایی ، ۱۳۷۸).
برخی از اقدامات موردی طی این سالها به شرح جدول شماره (۲-۷) می باشند: جدول شماره (۲-۷) برنامه های نوسازی و بازسازی شهرهای ایران (۱۳۲۰ – 1310) نام شهر سال اجرا اقدامات انجام شده  تهران ۱۳۱۶ تخریب ارگ و ساختمانهای باقیمانده در ارگ و بافت تاریخی  همدان ۱۳۱۰ ایجاد شبکه شعاعی در مرکز شهر و تبدیل بافت تاریخی به خیابانهای عریض و میدان بزرگ مرکزی  سمنان ۱۳۱۷ احداث خیابانهای شطرنجی و موازی  سبزوار ۱۸-۱۳۱۷ احداث دو خیابان عمود بر هم (بیهق ، اسرار)  ش